آوای سنت : دکتر احمد غلامی، جامعه شناس، در واکنش به سقوط کولبر ۱۴ ساله کرمانشاهی از کوه، در یادداشتی کوتاه می نویسد: پدیده کولبری طی دو دهه اخیر به اصلی ترین منبع معیشت مردم درآمده، نه یک میدان اقتصادی قابل اطمینان، بلکه ورطه و مغاکی است جانکاه که در اساس بازنماینده سطح توسعه نیافتگی و سیلی از بحران هایی است که مناطق کردنشین غرب کشور را تهدید می کند.
روز یکشنبه ۱۶ شهریور ماه، «مانی هاشمی»، کودک کولبر ۱۴ ساله اهل روستای “شمشیر” از توابع پاوه کرمانشاه از کوه سقوط کرد.
پدیده کولبری که طی دو دهه اخیر به اصلی ترین منبع معیشت مردم درآمده، نه یک میدان اقتصادی قابل اطمینان بلکه ورطه و مغاکی است جانکاه که در اساس بازنماینده سطح توسعه نیافتگی و سیلی از بحرانهایی است که مناطق کردنشین غرب کشور را تهدید می کند.
این وضعیت جانکاه، هر روزه چندین نسل را به درون خود می کشاند و موجب خسارات جبران ناپذیری در حوزه منابع انسانی و اجتماعی از مانی ۱۴ ساله گرفته تا پیرزنان و پیرمردان مسن می شود.
آنچه می تواند موجب کاهش و رفع این خسارات شود، نه بیمه کردن کولبران، بلکه تلاشی است سراسری برای پایان بخشیدن به توسعه نیافتگی این مناطق و جایگزین کردن مشاغل و کسب و کار کمتر تهدیدآمیز.
برای تکرار نشدن حوادثی چون مرگ “فرهاد”ها و “آزاد”ها و زخمی شدن “مانی” ها، می بایست ورود کالا و مناسبات مالی مرزها از شکل کولبری به عرضه در قالب مناطق آزاد تجاری تغییر یابد. باشد که چنین سیاستهایی هم مانع از تلفات جانی کولبران شود و هم موجب توسعه این مناطق و دیگر مناطق ایران.
