همه سرمایه های اجتماعی جامعه بلوچ

آوای سنت : بارها در محافل شنیده‌ام گلایه شده که چرا بلوچ‌ها نسبت به سرمایه‌های انسانی خود بی تفاوت هستند و تازه وقتی آنها را از دست می‌دهند نهایتش به چندتا تعریف و تمجید و تسلیت اکتفا می‌شود.

اما در این میان تفاوت فاحشی که در نوع واکنش‌‌ها نسبت به سرمایه‌های انسانی بلوچ دیده می‌شود قابل تأمل است. آن تفاوت در واکنش متفاوت علما و تحصیل‌کردگان بلوچ است.

تفاوت واکنش‌ها را زمان از دست دادن شخصیت‌های دو طرف به وضوح می‌توان دید. وقتی یک عالم دینی از دنیا می‌رود. واکنش‌ها از طرف تحصیل‌کردگان کم‌رنگ است و به تبع زمانی هم که یک تحصیل کرده و شخصیت سیاسی، اجتماعی و … را از دست می‌دهیم واکنش علما و جامعه دینی هم کم‌رنگ است!

به راستی چرا؟ چرا این تفاوت وجود دارد؟ این تفاوت‌ واکنش‌ها را باید در میزان فاصله‌‌ها و میزان شناخت از یکدیگر جستجو کرد. این بی تفاوتی‌ها نسبت به از دست دادن سرمایه‌های انسانی بلوچ چه عالم دینی و چه سیاسی و اجتماعی و فرهنگی، در هر طیف نشان از فاصله و عدم شناخت از یکدیگر است.

شخصیت‌های دینی، سیاسی و اجتماعی و… بلوچ همه سرمایه‌های انسانی این استان هستند. به داشتن آنها باید افتخار کرد و به از دست دادن آنها باید گریست. و از همه مهم‌تر به قول شاعر:

بی خبر از همدگر آسوده خوابیدن چه سود // بر مزار مردگان خویش نالیدن چه سود

زنده را تا زنده است باید به فریادش رسید  // ورنه بر سنگ مزارش آب پاشیدن چه سود

همه‌ی شخصیت‌های بلوچ دغدغه آبادانی استان و رفع مشکلات مردم را دارند. بهتر آنکه قبل از، از دست دادن این سرمایه‌ها فاصله‌ها را برداریم و برای شناخت یکدیگر و درک متقابل قدم برداریم تا همه با هم با همفکری و همکاری در مسیر رشد و توسعه استان همگام باشیم.

 سعید فضل اللهی