آوای سنت : مطلب ذیل گزیده ای از یادداشت نویسنده اسرائیلی آریل کهاناست.نویسنده در این یادداشت ترس و نگرانی خود را از توافق احتمالی ایران و غرب در پرونده هسته ای اعلام کرده و خاطر نشان می کند که اگر توافق نشود هم طرف برنده ایران است.
سرویس ترجمه آوای سنت بخش هایی از یادداشت این روزنامه نگار صهیونیست را تقدیم کاربران خود می نماید.
در یک سال و نیم اخیر، جهان دوباره شاهد یک مسابقه تنیس روی میز آمریکایی در منطقه است. این بار صحبت از مذاکرات دولت بایدن با ایران بر سر توافق هسته ای است.یک بار توپ در زمین ایران است و یک بار دیگر به آن ضربه می زنند تا به سمت غرب برگردد.
یک بار می گویند این آخرین پیشنهاد است و در همین چند روز آینده به توافق می رسیم و بار دیگر توافق از بین می رود و این روند همچنان ادامه دارد، برای هر دو طرف راحت است که مسابقه را برای همیشه ادامه دهند، همانطور که از نظر تئوری ممکن است در برخی مسابقات رخ دهد.یا همانطور که راب مالی، رهبر مذاکرات درباره آمریکایی ها گفت: دروازه مذاکرات برای همیشه باز خواهد ماند.
آمریکایی ها اصرار بیشتری در این زمینه دارند،در مورد ایرانی ها زمان به نفع آنها در حال حرکت است، برنامه هسته ای این کشور در حال پیشرفت است، غنی سازی به ۶۰ درصد رسیده، اورانیوم انباشته شده ، قیمت سوخت افزایش یافته، چین آن را می خرد، روسیه در حال خرید تسلیحات است. نظام ایران نه از داخل و نه از خارج در خطر نیست. چه ضرری دارد؟!
در واقع، آسیب فقدان درک آمریکایی ها است که تلاش های صلح می تواند منجر به جنگ شود. چرا که پاسخ ایرانی ها در پایان هفته به پیشنهاد غرب،این فرضیه را تایید می کند که ایرانی ها خواهان توافق نیستند، بلکه خریدزمان را می خواهند که این مذاکرات به آنها می دهد.
گفتگوها به ایران اجازه می دهد تا توجه ها را از آنچه که بود منحرف کنند،آنها در تلاشند تا با وقت کشی،زمان رسیدن به بمب هسته ای را کوتاه کنند که اگر مذاکرات شکست خورد آنها بمب هسته ای را در جایگاه پرتاب قرار دهند و تا زمانی که آمریکا جایگزینی برای مذاکرات آماده نکند، بمب آماده خواهد بود.
مسابقه تنیس روی میز برای ایرانی ها چیزی جز پوششی برای مسابقه واقعی نیست. از اطلاعات عمومی مشخص شد که زمان دستیابی به بمب اکنون چند هفته است. ایرانی هایی انسان های باهوشی هستند، چند کارت را نگه می دارند که غرب از آنها اطلاعی ندارد و آمریکایی ها سرانجام در مقابل معضل وحشتناکی قرار خواهد گرفت که می خواستند از آن فرار کنند.
تسلیم شدن در برابر بمب ایرانی یا جنگ خونین علیه تهران. البته ایالات متحده ننگ را به جنگ ترجیح داد، اما همه، او و ما، در شرف جنگ نیز هستیم.
