آیا زن باردار که روزه نگیرد، آیا باید فدیه بدهد؟

سلام علیکم
یک سوال داشتم  آیا زن باردار که روزه نگیرد، آیا باید فدیه بدهد؟

 

آوای سنت : وعلیکـم الســلام ورحـمه الله وبرکاته

اولا باید دانست که شرعا کفاره روزه بر چه کسانی واجب می گردد.

امام نووی “رحمه الله”در کتاب منهاج الطالبین می فرمایند:

“وَالْأَظْهَر ُوُجُوبُ الْمُدِّ عَلٰی مَنْ أَفْطَرَ لِلْکِبَرِ، وَأَمَّاالْحٰامِلُ وَالْمُرْض‍ِعُ فَإِنْ أَفْطَرَتٰا خَوْفَاً عَلٰی نَفْسِهِمٰا وَجَبَ الْقَضٰاءُ بِلٰا فِدْیَهٍ، أَوْعَلَی الْوَلَدِ لَزِمَتْهُمٰا الْفِدْیَهُ فِی الْأَظْهَرِ، وَالْأَصَحُّ أَنَّهُ یُلْحَقُ بِالْمُرْضِعِ مَنْ أَفْطَر َلِإِنْقٰاذِ مُشْرِفٍ عَلٰی هَلٰاکٍ، لَاالْمُتَعَدِّی بِفِطْرِ رَمَضٰانَ بِغَیْرِ جِمٰاعٍ، وَ مَنْ أَخَّرَ قَضٰاءَ رَمَضٰانَ مَعَ إِمْکٰانِهِ حَتّٰی دَخَلَ رَمَضاٰنٌ آٰخَرَ لَزِمَهُ مَعَ الْقَضٰاءِ لِکُلِّ یَوْم مُدٌّ، وَالْأَصَحُّ تَکَرُّرُهُ بِتَکَرُّرِ السِّنینَ، و َأَنَّهُ لَوْ أَخَّرَ الْق‍َضٰاءَ مَعَ إِمْکٰانِهِ فَمٰاتَ أُخْرِجَ مِنْ تَرِکَتِهِ لِکُلِّ یَوْمٍ مُدّٰانِ: مُدٌّ لِلْفَوٰاتِ وَمُدٌّ لِلتَّأْخِیرِ”

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ

“تــــرجـــمــــه”

قول اظهر براین است، هر کسی که بخاطر کهولت سن “پیری” روزه اش را بخورد باید به مقدار”۶۰۵″گرم گندم بعنوان فدیه روزەاش پرداخت نماید.
یا هر مریضی که بخاطر بیماری خود “که امیدی در بهبودی آن نیست” روزەاش را بخورد لازم است مقدار “۶۰۵” گرم گندم بعنوان فدیه روزەاش به فقراء پرداخت نماید.

اما زن حامله، و زن شیرده “که به بچەاش شیر می دهد” اگر بخاطر از بین رفتن جسم وجان خودشان روزه خود را بخورند، واجب است که روزه خود را قضاء نمایند ، و هیچ فدیەای برآنان لازم نیست.

اما اگر زن حامله و زنی که به بچه خُرد سال خود شیر می دهد، بخاطر جنین، یا بچه شیر خوار روزه خود را بخورند،

“یعنی زن حامله نگران این باشد که اگر روزه بگیرد به جنین او زیان می رسد، و زن شیرده نگران این بود که اگر روزه باشد شیری در پستانش نمی ماند تا به کودک شیر خوار خود دهد” واجب است ضمن قضاء نمودن روزه، مقدار (۶۰۵) گرم گندم را برای هریک روز روزەای که خوردەاند به فقراء پرداخت نمایند.

وقول اصح براین است کسی که بخاطر نجات شخصی دیگر که در حال هلاک شدن است” مثلا در حال غرق شدن، یا سوختن”روزەاش را می خورد البته ” آنهم بشرطی که بدون خوردن روزه نجات شخصی که در معرض هلاک شدن است، ممکن نباشد ” .

باید هم روزەاش را قضاء نماید وهم فدیه آن روزه را بدهد.

دقیقا همانند زنی که بخاطر آسیب رسیدن به بچه شیر خوار خود، روزەاش را می خورد.

اما کسی که بدون عذر روزه رمضان را خورده است، یا بدون عذر روزه نبوده است، فدیه بر او واجب نیست بلکه تنها باید روزه اش را قضاء نماید، بشرط آنکه رمضان سال بعدی فرا نرسیده باشد.

اما اگر کسی قضایِ روزه رمضان را بتأخیر انداخت،
“باوجود اینکه امکان قضاءکردن برایش فراهم و میسر بود” تا اینکه رمضان سال بعد فرا رسید،باید ضمن قضاء نمودن، برای هر روز مقدار “۶۰۵” گرم گندم را نیز بعنوان فدیه به فقراء پرداخت نماید.

و همچنین قول اصح بر آن است، کسی که روزه رمضان را قضاء نمی نماید تا اینکه رمضان بعدی فرا می رسد،

“این چنین شخصی” چند سال برقضای روزەاش سپری گردیده باشد به همان اندازه فدیه”۶۰۵″گرم را نیز تکرار می گردد.

مثلا شخصی پنج سال است روزه هایی را که خورده است قضاء ننموده است

اینچنین افرادی،هم باید روزه را قضاء نمایند و هم باید برای هر یک روز پنج تا “۶۰۵”گرم گندم را به فقراء بدهند.

واین هم بدین معناست که فدیه”۶۰۵″گرم گندم باگذشت تکرار سال بر روزه خورده شده،تکرار می گردد.

واگر انسانی که روزه های ماه رمضان را خورده بود،باوجود اینکه امکان داشت بعد از ماه رمضان انها را قضاء نماید،

اما این کار را نکرد و بدون اینکه روزه هایش را قضاء نماید جان به جهان افرین سپرد و فوت کرد،

برای اینگونه افراد باید بابت هریک روز روزه ای که خورده است دو مد “یعنی دو ۶۰۵گرم” از مالی که بعد از فوت او بجای می ماند خارج نمود وبه فقراء داد، یک مُدّْ”۶۰۵″برای اینکه در ماه رمضان روزه نبوده است، ویک مد بابت اینکه قضای ان را به تأخیر انداخته است.

منبع:?منهاج الطالبین امام نووی روناهی دین