جهان اسلامعمومی
موضوعات داغ

فلسطین و عضویت در سازمان ملل

آوای سنت: با شروع هر جلسه مجمع عمومی سازمان ملل،گاهاً مطالبات فلسطینی ها و جامعه بین الملل برای عضویت فلسطین در سازمان ملل تکرار می شود، فلسطینی ها می دانند که عضویت کامل،حق قانونی و انسانی مردم فلسطین برای بازگشت به سرزمین خودشان است که توسط اسرائیلی ها اشغال شده است.

به گزارش سرویس ترجمه آوای سنت ،فلسطینی ها تجربه سختی در اجرا و احترام به قطعنامه های مشروعیت بین المللی ازسوی اسرائیل و اشغالگری این رژیم دارند.

قطعنامه ۶۷/۱۹ مجمع عمومی سازمان ملل متحد در شصت و هفتمین نشست خود در ۲۹ نوامبر ۲۰۱۲، به رای گذاشته شد،تاریخی که مصادف با روز جهانی همبستگی با مردم فلسطین است،این پیشنهاد توسط نماینده فلسطین در سازمان ملل ارائه شده است.

این رأی برای اعطای وضعیت کشور غی رعضو سازمان ملل به فلسطین بود،نکته عجیب این است که شکست طرح فلسطین ۱۹۴ برای عضویت فلسطین در سازمان ملل از طریق رای گیری در شورای امنیت بود که در آن ۸ کشور از ۱۵ کشور به این قطعنامه رای مثبت دادند (یک رای کمتر از حد لازم).

در روز جهانی همبستگی با مردم فلسطین (در ۲۹ نوامبر، زمانی که سازمان ملل اسرائیل را به عنوان یک کشوربه رسمیت شناخت)،اعضای مجمع عمومی سازمان ملل در شصت و هفتمین نشست خود به ارتقای وضعیت فلسطین به دولت غیرعضو رای دادند.یونسکو امادر شصت و ششمین نشست، فلسطین را به عنوان یک کشور عضو کامل به رسمیت شناخت.

آیا کشور فلسطین شرایط دولت بودن را داست، و شرایط عضویت کامل در سازمان ملل متحد را مطابق با قواعد حقوق بین الملل داراست؟

فلسطین حتی در دوران قیمومیت بریتانیا بر فلسطین از عناصر شخصیت حقوقی بین المللی برخوردار بود و سند اداره فلسطین به انگلیس داده شد،این بر اساس توافق کشورهای متفقین برای اجرای بیانیه سلطنتی بریتانیا صادر شده در سال ۱۹۱۷، معروف به اعلامیه بالفور است.

اگرچه ماده ۲۲ منشور جامعه ملل،ماهیت قیمومیت را با توجه به مرحله پیشرفت مردم،موقعیت جغرافیایی سرزمین، اقتصادی و سایر شرایط مشابه تأیید می کند، فلسطین تمامی شروط مندرج در معاهده مونته ویدئو در سال ۱۹۳۳ در مورد حقوق و وظایف دولت ها را که نظریه اعلامی دولت را به عنوان بخشی از حقوق بین الملل عرفی قابل قبول است،داراست.

اگرچه فلسطین در منشور ملل متحد در فصل ۱۲ در مواد (۷۶-۸۵) و فصل ۱۳ در مواد (۸۶-۹۱) مشمول سیستم قیمومیت بود،اما از طریق ماده (۷۶) و کاربرد آن در وضعیت فلسطین، متوجه می‌شویم که این ماده یک تعهد بین‌المللی و حقوقی را برای جامعه بین‌المللی ایجاد کرده است که برای ارتقای مردم فلسطین از طریق قیمومیت بر خود در امور سیاسی، اجتماعی،اقتصادی و آموزشی تلاش کند و استقلال را مطابق با شرایط خودش به فلسطین اهدا کند.

بنابراین، شرط حمایت قانونی نیز وجود یک کشور برای مردم فلسطین و عضویت کامل در سازمان ملل متحداست. قطعنامه ۱۸۱ مجمع عمومی سازمان ملل متحد که به قطعنامه تقسیم معروف است در ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷ پس از رای گیری (۳۳ موافق، ۱۳ مخالف، ۱۰ ممتنع) به تصویب رسید.

این قطعنامه طرح تقسیم فلسطین را برای پایان دادن به قیمومیت بریتانیا بر فلسطین و به رسمیت شناختن بین المللی یک کشور فلسطینی که حق قانونی عضویت در سازمان ملل را دارد را تصویب کرد.

شورای امنیت و مجمع عمومی با صدور قطعنامه شماره۲۷ در ۱۹ مارس ۱۹۴۸ آن را لغو و اجرای آن را متوقف کردند.شورا گفت که آمادگی اجرای توصیه تقسیم شماره (۱۸۱/ برای سال ۱۹۴۷) را ندارد. این شورا همچنین بازگشت موضوع فلسطین به مجمع عمومی و تحمیل قیمومیت موقت بر فلسطین را توصیه کرد. اما این رویه انجام نشد.

علاوه بر این، در ۱۴ مه ۱۹۴۸، مجمع عمومی سازمان ملل متحد دومین قطعنامه خود را صادر کرد و در این قطعنامه،کمیته فلسطین را از هر گونه مسئولیت، به ویژه مسئولیت های مندرج در ماده ۲ قطعنامه تقسیم ۱۸۱ درسال ۱۹۴۷ و تلاش در جهت حل و فصل مسالمت آمیز برای وضعیت آینده کشور فلسطین مستثنی کرد.

ما همچنین دریافتیم که شرایط عینی برای عضویت در سازمان ملل متحد در مورد کشور فلسطین بر اساس منشور ملل متحد اعمال می شود که عضویت در سازمان ملل را برای همه کشورهای صلح دوستی که تعهدات مندرج در منشور آن را می پذیرند آزاد می داند.پس از آنکه تشکیل دولت فلسطین از سوی دبیر کل سازمان ملل متحد به شورای امنیت ارائه شد، شورای امنیت این درخواست را به کمیته پذیرش اعضای جدید که متشکل از نمایندگان کشورهای عضو است ارجاع خواهد داد، شورای امنیت، این درخواست را بررسی و پیشنهادی در خصوص پذیرش یا رد ملحق شدن یک کشور به سازمان ملل را صادر می کند

بنابراین، دولت فلسطین باید رای مثبت ۹ عضو از ۱۵ عضو شورا راکسب کند،مشروط بر اینکه هیچ یک از پنج عضو دائمی یعنی روسیه، چین، فرانسه، بریتانیا و ایالات متحده  به این درخواست رای منفی ندهند.

در صورتی که دولت فلسطین توصیه شورای امنیت را برای پذیرش الحاق دریافت کند، این توصیه برای بررسی به مجمع عمومی ارائه خواهد شد.

برای پذیرش کشور جدید باید اکثریت مجمع عمومی یعنی دو سوم کشورها، این کشور جدید را بپذیرند،بنابراین، اگر شورای امنیت توصیه کند که کشور درخواست‌کننده فلسطین به عضویت پذیرفته شود، مجمع عمومی این موضوع را بررسی می‌کند که آیا درخواست‌کننده کشوری صلح‌دوست، قادر و مایل به انجام تعهدات مندرج در منشور است یا خیر. سپس با موافقت دو سوم اعضای حاضر در مورد درخواست عضویتی که ارائه کرده تصمیم می گیرد.

بنابراین، اختلاف بر سر پذیرش یک عضو یا رد یک عضو سازمان ملل ممکن است در نتیجه اختلافات بین اعضای پنج عضو دائمی گسترش یابد، به ویژه اینکه ایالات متحده از اشغالگری اسرائیل حمایت می کند، که ممکن است دولت فلسطین و سازمان ملل مجبور شوند به دیوان بین المللی دادگستری مراجعه کنند.

اصل مطلب را اینجا ببینید

برچسب ها

نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا
بستن
بستن