آوای سنت : تحولات اخیر در افغانستان نه تنها متغیرهای قدرت در روابط بین الملل را تحت تأثیر قرار داده است ، بلکه باعث تجدید نظر در سیستم اتحادهای نظامی شده است.
به گزارش سرویس ترجمه آوای سنت یکی از مهمترین وظایف اتحادهای نظامی ، تعهد به استراتژی امنیت جمعی است،حتی اگر هزینه های مربوط به آن بین اعضا متفاوت باشد.
بنابراین هیچ ابرقدرتی نمی تواند مسئولیت امنیت ملی خود را با منابع خود به عهده بگیرد چه برسد به اینکه ادعا کند که به تنهایی می تواند مسئولیت ها و هزینه های موقعیت هژمونی جهانی را تامین کند.
از سوی دیگرایجاد اتحادهای نظامی مستلزم آن است که کشور اصلی در ائتلاف نظامی در ازای انتظار وابستگی سیاسی به کشور مادر ، بخش بزرگی از هزینه های حمایت از سایر کشورهای عضو را بپردازد.
سازمان پیمان آتلانتیک شمالی “ناتو” در(۲۴ آوریل ۱۹۴۹) تأسیس شد تا از جهان به اصطلاح آزاد به رهبری ایالات متحده در برابر هرگونه تجاوز احتمالی اردوگاه دشمن به رهبری اتحاد جماهیر شوروی محافظت کند، پیمان ورشو (۱۴ مه ۱۹۵۵) نیز با همین هدف تاسیس شد.
نه فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و نه فروپاشی پیمان ورشو (۱۹۹۱) باعث ایجاد احساس امنیت در اعضای ناتو حتی پس ازگسترش آن باالحاق برخی از کشورهای اروپای شرقی نشد.ترس از شرق (روسیه و چین) با توسعه یک دشمن جدید (تروریسم) باقی ماند.
ایالات متحده همچنان به مسئولیت دفاعی خود در ناتو پایبند بود تا اینکه دونالد ترامپ رئیس جمهور پیشین از شرکای اروپایی خود در این ائتلاف خواست تا به طور موثردر حصول اطمینان از تداوم و افزایش سهم خود در بودجه مشارکت کنند. ترامپ حتی از آنها خواست که کمک های اقتصادی گذشته آمریکا را برای بازسازی پرداخت کنند ،تا امنیت آنهاتضمین شود!
اگرچه دولت بایدن خود را متعهد به امنیت متحدان خود در ناتو کرده اما وقایع اخیر در افغانستان و اولویت واشنگتن برای خروج سربازان و غیرنظامیان خود از افغانستان و ترک متحدانش که در حمله سال ۲۰۰۲ با آمریکا همکاری کرده اند و بیست سال در آنجا با آمریکا مانده اند،کمراروپاییها را شکست.
درست است که احتمال خیانت آمریکا به شرکای همپیمان خود،چیز جدیدی نیست،اما در ذهن کشورهای بزرگ این اتحاد وجود داشت.در اوج دوران جنگ سرد،هنگامی که انگلیس و فرانسه بازدارندگی هسته ای را ایجاد کردند،بر این باور بودند که در صورت هرگونه رویارویی احتمالی هسته ای بین مسکو و واشنگتن ، اگر مسکو به لندن و پاریس حمله کند،ایالات متحده مردم واشنگتن و نیویورک را قربانی این حمله نخواهد کرد. این باعث شد که فرانسه (۱۹۶۶) از بخش نظامی پیمان آتلانتیک شمالی خارج شود.
نشست وزرای اتحادیه اروپا پنجشنبه گذشته در شهر کرانج اسلوونی نشان دهنده نارضایتی متحدان واشنگتن در ناتو به دلیل عدم مشارکت آنها در مذاکرات خروج از افغانستان و بی تفاوتی واشنگتن نسبت به اتباع متحدان خود در آنجا بود.
جوزب بورل مسئول سیاست خارجی و امنیتی اتحادیه اروپا این موضوع را خلاصه کرد و گفت: آنچه در افغانستان اتفاق افتاد نشان داد که ما به صورت جدی استقلال استراتژیک نداریم… وی تاکید کرد: تشکیل یک نیروی بازدارنده مشترک اروپایی ضروری است.
رویدادهای اخیر در افغانستان ، نظریه امنیت جمعی جهانی را تضعیف کرده است ، این امر نشان دهنده پایان دوران اتحادهای نظامی بزرگ است که بر اساس تعهد یک قدرت جهانی خاص به مسئولیت حفظ ثبات سیستم بین المللی استوار است.
این آغاز پایان ناتو است.
