رابطه گناه و سرانجام ظلم و گناه

آوای سنت : با نگاه به قرآن کریم، سنت پاکیزه‏ ی پیامبر فرزانه‏ ی اسلام و سرنوشت امت های پیشین، در می یابیم که سبب عمده در از بین رفتن و هلاکت پاره ای از امت‏های گذشته، همانا دست یازیدن به گناه و قد علم نمودن و مواجهه با اوامر الهی بوده است که با گذشتن از مرز محرمات و زیر پا نمودن خط سرخ های الهی و نادیده گرفتن ارزش ها و آموزه های دینی، پرچم جنگِ با خدا را بلند نموده و دست به طغیان و سرکشی زده اند.

هلاکت و نابودی در قرآن به گناهان زیادی از قبیل: ستمکاری، سرکشی، روی آوردن آشکار به گناه، پشت کردن به امر به معروف و نهی از منکر، کبر و غرور، سخت دلی، غلو و از حد گذری در دین، کفران نعمت، همچشمی و خست در امور دنیوی، مرتبط دانسته شده و در جای‏های متعددی بدان اشاره می شود؛ اما آنچه در این مقاله، تنها پاره‏ی معدودی از گناهان بر شمرده شده و بررسی موارد دیگر به خواننده گذاشته شده تا در صورت علاقه‏ مندی،با رجوع به قرآن و سنت، این دو سرچشمه‏ ی زلال علم و معرفت، به موارد دیگر دست یابد.

یکی دیگر از اسباب هلاکت و بربادی، کثرت معاصی و آشکار نمودن آن است؛ که با وجود توانایی بر منع و بازداشت، فرمانروایان، علما و توده‏ی مردم در مقابل آن قیام ننموده و از انجام آن به اندازه‏ ی توان خویش، باز ندارند؛ در حالی که فرمانروایان و دولتمردان می توانند از راه سلطه و قدرت با منع از کارهای ناپسند و در نظر گرفتن کیفرهای بازدارنده با این معضل مقابله نمایند. در کنار آن، علما نیز به وظیفۀ دعوت پرداخته و با تبلیغ پایدار تبعات و پیامدهای شوم این بزه‏کاری را برای همگان گوشزد نمایند و بر عموم مردم است که با ابراز همراهی و همکاری با این دو قشر تاثیر گذار، به تربیت درست فرزندان و خانواده پرداخته و از انتشار گناه و معصیت در جامعه جلوگیری نمایند.