اهل سنت و تجلیل از رفتگان
آسیب شناسی تجلیل از بزرگان اهل سنت
آوای سنت: آنچه مایه تاسف و تالم است این که عالِمی فقیه یا دانشوری دعوت گر یا متفکری حکیم و ادیب از فرزندان اهل سنت ایران اسلامی رخ در نقاب خاک می کشد و جامعه اهل سنت بسیار سرد و بی تفاوت از کنار آن عبور می کند.
درحالی که دیگر طیف‌ها و گروه‌ها از کنار مرگِ بزرگان شان بسادگی نمی گذرند. درمیان فارسی زبانان و نواندیشان دینی گوی سبقت را در تجلیل و بزرگداشت بزرگان شان برده‌اند.
عالمان کشور پاکستان و هندوستان نیز پیشتاز این میدان هستند.
اگر مارکسیست‌ها، قهرمان یا هنرپیشه و دانشوری را از دست دهند تمام رسانه‌ها، روزنامه‌ها و مجلات شان را در خدمت تجلیل و معرفی وی می گمارند. حتی خیابان‌ها، موسسات و ادراه‌ها و مدارس و مکان‌های تفریحی را نیز با نام آنان آذین می بندند.
اما اهل سنت ایران دراین عرصه بسیار ضعیف عمل می کند، حال آنکه سخت نیاز دارد تا با تاریخش آشنا شده و این آگاهی را برای نسل های آینده محفوظ باقی بگذارد. نیاز دارد ضمن آن که یاد بزرگانش را زنده می دارد نقاط ضعف و قوت شان را نیز برای نسل‌های حال و آینده بازشناساند.
فقط به تجلیل بسنده نکند، بلکه فعالیت‌ها، اندیشه‌ها و افکار بزرگانش را تجزیه و تحلیل نماید، چرا که اکتفا به تجلیل های گزاف به نوعی برعظمت فکر و فعالیت و کارنامه‌های درخشان و پربرگ وبار بزرگان سایه می‌افکند.
اهل سنت ایران در سال های اخیر شخصیت های برزگی را از دست دادند. استاد مولانا احمد نارویی، مولوی ابراهیم براهویی (نویسنده، مترجم و سخنورِتوانای اهل استان گلستان)، شیخ‌الحدیث مولانا محمد یوسف حسین بر، مولانا شهاب الدین شهیدی، دکتر عبدالشکور و دیگر علمای بزرگوار از سایر نقاط کشور که همگی از سرمایه‌های ارزشمند علمی و معنوی اهل سنت ایران بودند و نقش سازنده و تأثیر بسیار ژرفی در روحیه و عمل نسل امروز به جا گذاشتند.
خیرخواهان هرجامعه باید به خوبی معرفی بشوند تا جوانان متدین و دین داران، از دین داری خود شرمنده نشوند، بلکه به مردان اهلِ فضل و فضیلت خود ببالند و از اقتدا به آنان سرافراز باشند.
ولی الله رفیعی
