دلسوزی نسبت به فرد خطاکار و دور نساختن او ( آسانگیری و مدارا)

آوای سنت :  حضرت رسول الله صلی الله علیه و سلم شرایط مردم را در نظر می‌گرفت، حالات آن‌ها را رعایت میکرد، به خاطر نادانی، آنان را معذور می‌دانست، در تصحیح اشتباهات نرمی به خرج می‎داد و برای آموزاندن کار خوب با ایشان مهربان بود. بی‌گمان چنین مواردی سبب جلب محبت افراد به رسالت و صاحب آن می‌گردد. در عین حال که باعث حفظ واقعه و یادگیری و تبلیغ شده و دل حاضران و بینندگان را مجذوب صحنه کرده و برای به خاطر سپاری موضوع کاملاً آماده می‌گرداند.

حضرت معاویه بن حکم سلمی رضی الله عنه روایت می‌کند: روزی با رسول الله(صلی الله علیه و سلم ) نماز می‌گزاردم که فردی عطسه کرد. گفتم: یرحمک الله. اما مردم مرا با حرکت چشم خویش توبیخ کردند. گفتم: مادرم به داغم بنشیند، چرا به من می‌نگرید؟ ایشان با دست بر ران‌های خویش زدند. هنگامی که دیدم منظورشان ساکت کردن من است، سکوت کردم.
وقتی رسول الله صلی الله علیه و سلم نمازش را تمام کرد؛ پدر و مادرم فدایش شود که هیچ معلمی را قبل و بعد از او، همتایش در آموزش ندیدم؛ به خدا سوگند نه بر من خشم گرفت و نه مرا کتک زد و نه دشنام داد؛ ایشان فرمودند : «إن هذه الصلاه لا یصلح فیها شئ من کلام الناس إنما هو التسبیح و التکبیر و قراءه القرآن».
(در این نماز به کار بردن سخنان مردم شایسته نیست؛ زیرا صرفاً تسبیح و تکبیر و قرائت قرآن است)

 عرب بیابان نشینی در مسجد، ادرار کرد. مسلمانان داخل مسجد برخاستند تا با او گلاویز شوند. اما حضرت رسول الله (صلی الله علیه وسلم) فرمودند : «رهایش کنید و روی ادرار یک دلو آب بریزید. خداوند شما را برای آسان گیری فرستاده است نه برای سخت گیری.»
? (رواه البخاری)