منشا حل همه مشکلات الله متعال است

آوای سنت: مدرس حوزه علمیه مولانا ابوبکر تایبادی کسب خدای متعال را راه رهایی از همه غم ها و مصیبت های دنیوی دانست.

به گزارش خبرنگار آوای سنت مولوی بهزاد فقهی در جلسه پرسش و پاسخ هفتگی خود به تحلیل چگونگی کنار آمدن مومنین با مشکلات، گرفتاری و مصائب دنیوی پرداخت و گفت: دنیا از زمان خلقت خود افول و عروج های زیادی به خود دیده است. به وجود آمدن شب و روز، پیدایش موسم ها و فصل ها، تشکیل تمدن ها و فرو پاشی قدرت ها، همه و همه درس عبرتی برای ما انسان ها هستند تا بدانیم که هیچ یک از تعلقات دنیوی باقی و پایدار نخواهند ماند‌.

وی افزود: برخی اوقات شرایطی ایجاد می شود که مطابق میل ما هستند و گاهی زمان ها شرایط به دلخواه انسان پیش نمی روند. اساسا هیچگاه قرار نیست تمام اتفاقات دنیوی بنابر میل و خواسته بشر و بدون مشکلات و تجربه کردن سختی ها رقم بخورند. لذا این ما انسان ها هستیم که باید استعدادهای نهفته درخود را شکوفا کرده و سرچشمه خوشی و لذت ها را در درون خودمان جستجو کنیم.

مولوی فقهی با ببان اینکه معمولا نوع نگاه و برخوردها باعث می شود تا مرز بین غم و شادی را تشخیص دهیم اظهار داشت: برای تجربه کردن زندگی بدون غم و استرس باید تغییراتی را در درون خودمان ایجاد نماییم، چرا مسائل دنیوی گذرا هستند. باید بتوانیم از درون به باروری و شکوفایی برسیم. بهاری که در درون انسان شکل می گیرد فاقد فصل خزان و زمستان است.
در این راستا سختی های دنیوی برای افراد مختلف متفاوت می باشد. ما یک نوع سختی را بعنوان مصیبت می شناسیم و مشکلاتی هم از طریق بلایا و حوادث وقوع پیدا می کنند.. نقل از رسول گرامی اسلام صلی الله علیه وآله وسلم است که می فرماید، در درجه اول انبیا الهی و پس از ایشان افراد نزدیک به آنها بیش از سایر مردم سختی و گرفتاری دیده اند. در سوی دیگر مصیبت حقیقی شامل حال کسانی می شود که خودشان را در گناه غرق کرده و راه نافرمانی پیشه می دارند.

مدرس حوزه علمیه مولانا ابوبکر تایبادی یادآور شد: امروز برخی ها این سوال را مطرح می کنند که چرا انسان های مومن هم مانند اشخاص گناهکار به سختی و مصیبت گرفتار می آیند. در جواب باید گفت، انسان های مومن سختی ها را تجربه می کنند تا به خود ساختگی و باور معنوی برسند. مومنین گرچه ممکن است در طول زندگی گرفتاری های معنادار و هدفمندی را برای دستیابی به آینده روشن به جان بخرند، اما در عین ‌حال از درون آرام هستند. آرامشی که خدای متعال یعنی دهنده مشکلات و مصائب به آنها ارزانی می دارد.
مانند حضرت ایوب علیه السلام که مدت چهارده سال در رنج و بیماری گذاراند، لیکن با درونی آرام و دلی مطمئن با خدای خودش راز و نیاز می کرد.

مولوی فقهی مومن وقوع پدیده ها و اتفاقات را بیهوده ندانست و تاکید کرد: مسلما هدفی در پبدایش هر اتفاق خوب و بدی نهفته است. یقینا همان خدایی که مشکلات را رقم می زند، همان نیز قادر است در چشم برهم زدنی بنده اش را از گرفتاری نجات دهد. نبی مکرم اسلام تنها به دلیل اینکه پیام آور الهی بود، بدترین شرایط بحرانی را با دلی آرام پشت سر گذاشت. این آرامش دل، سرمایه ای از طرف باریتعالی به دوستانش است. آرامشی که به هیچ علتی ضایع و یا مختل نمی شود.

این عالم اهل سنت متذکر شد: هر چیزی که از جانب الله متعال میاد عین حکمت است. مومنین واقعی دنیا را برای هوا و هوس نمی خواهند. اما از سوی دیگر برخی از انسان های خوشبخت هم هستند که از دنیا انتظار خوشبخت تر شدن دارند. این افراد برای به دست آوردن چیزهایی تلاش می کنند که دیگران آنها را ندارند. خوشی های ساده دیروزی را رها کرده و عمرشان در پی خوشبختی از نوع اشرافی هدر می دهند. اشخاصی که نمی توانند خودشان را با اسباب های کوچک شاد نگه دارند.

وی تصریح نمود: در ایام حاضر هنر شاد بودن در تعدادی از ما انسان ها وجود ندارد. اوهام و خیالاتی داریم که به هیچ نمی ارزند، چرا که سختی های کوچک و بزرگ روزمره یادآور مرگی هستند که از آن بعنوان غم اصلی و بزرگ یاد می شود. بدترین مرگ ها نصیب کسانی خواهد شد و تعلقات و وابستگی هایشان به دنیا حد و مرز نمی شناسد. پس چرا به چیزهایی دل می بندیم که قرار است روزی خاتمه یابند؟!

مولوی فقهی در خاتمه گفت: برای تعلقات و وابستگی هایمان رنگ خدایی ببخشیم. به دیگران نه بخاطر مال و املاک شان، بلکه بخاطر کسب رضایت خدای متعال محبت کنیم. دنیا جای دل دادن به غیر الله نیست و زندگی دنیوی این قبیل آدمها پایانی جز نابودی به دنبال نخواهند داشت.