مولوی سلیمان پور : افراط و تفریط آفت دین است

آوای سنت: مدرس حوزه علمیه انوار العلوم خیرآباد، افراط و تفریط در دین را مذموم و ناپسند توصیف کرد.

به گزارش آوای سنت، مولوی حسین سلیمان‌پور طی سخنانی در بیان برخی از آفت‌های دینداری گفت: هر چیز آفاتی دارد و دین‌داری هم خالی آفات نمی باشد. اگر دین بدون آفت می بود انسان را به بهترین وجه ممکن صیانت کرده و او را در مسیر درست هدایت می نمود. اسلام دین اعتدال است.

خدای متعال در این باره بیان می کند، همان گونه که شما را امتی میانه قرار دادیم تا بر مردم گواه باشید و پیامبر هم گواه بر شما باشد. بنابراین هر چه دین از سلامت و قوت بیشتری برخوردار باشد، سلامت و قوت انسان نیز بیشتر خواهد شد. انسان با شکسته شدن حریم‌ های دین و دین‌داری در معرض آسیب و آفت قرار می‌گیرد. امروزه یکی از آفات دین داری افراط و تفریط است.

مولوی سلیمان پور، اسلام را در همه ارکان معتدل و میانه‌رو خواند و افزود: امت مسلمان نباید در کارهای خود افراط یا تفریط بخرج دهند. نمونه‌ های تفریط در امور دینی از جمله نماز نخواندن یا کم‌ نمازی، روزه نگرفتن، دروغ گفتن، غیبت کردن، تهمت زدن،حسد، بخل از نمونه‌ های کم‌ کاری و تفریط در دین به حساب می آیند، پس به همان اندازه که تفریط در دین مذموم است، افراط نیز مذموم و ناپسند می باشد. اسلام از ما می خواهد که در هر کاری اعتدال و میانه پیشه کنیم. در مورد عبادت و حتی در امورات فردی نیز امر بر این است که از افراط اجتناب ورزیم.

مدرس حوزه علمیه انوار العلوم خیرآباد برخی از آفات ‌دینداری را دین داری فصلی و موسمی دانست و اظهار داشت: دین ‌داری و ایمان گروهی از انسان ‌ها موسمی و ناپایدار است و حوادث تلخ و شیرین آن را تغییر می‌دهد. در فصل بیکاری نماز خوان بوده و در فصل کار آن را ترک می کنند. در حال اضطرار به یاد خدا هستند، ولی به محض گشایش مشکلات ، خالق خود را فراموش می‌کنند. فرمایش قرآن کریم است که چون انسان را گزند و آسیبی رسد، ما را به پهلو، خوابیده یا نشسته و در حالت ایستاده می خواند، پس زمانی که گزند و آسیبش را برطرف کنیم، آن چنان به راه ناسپاسی و گناه می رود که گویی هرگز ما را برای برطرف کردن گزند و آسیبی رسیده، نخوانده است!

مولوی سلیمان پور تاکید کرد: انسان مسلمان باید در سلامت و بیمارى، جوانى و پیرى، فقر و غنا، پیروزى و شکست در آزادى و یا حبس به یاد الله بوده و بر آستان او تعالی پیشانى نیاز بنهد. گروهی از مردم جامعه به آفت دینداری معیشت اندیش مبتلا هستند و شخص تا زمانی مسلمان و دین باور است که دین با خواسته‌ های او همسو باشد. وی دین را تا جایی قبول دارد که با منافع شخصی او هم خوان و همسو عمل کند، اما وقتی مسیر دین تغییر یافت، دیگر همراهی نمی‌کند و می‌گوید، اگر دین این است من آنرا قبول ندارم!