راهکارهای عبور از تکانه های فوت وابستگان
آوای سنت: یک روانشناس و مشاور خانواده پذیرش موهبت های جدید زندگی را موجب زمینه ارتقای شخصیت و تقویت ارتباط با باریتعالی دانست.
به گزارش آوای سنت، دکتر مهوش معاذی نژاد در بحث عبور از غم از دست رفتن نزدیکان، وابستگان و آشنایان بعنوان بخشی از سختی های زندگی گفـت: یکی از مهمترین تبعات از دست دادن نزدیکان و بویژه عضوی از خانواده، حس دلتنگی است که تا مدتی افراد نزدیک به متوفی را بشدت آزار می دهد. سختی های زندگی برای افراد مختلف متفاوت هستند. هنگامی که شخصی گرفتار مصیبت می شود همزمان بسیاری از افراد دیگر را هم می توان پیدا کرد که هر یک اجبارا دچار دردی شده و از آلام آن رنج می برند. سختی ها و مشکلات معمولا با غافلگیری حادث شده و اکثرا نمی توان زمان وقوع شان را پیش بینی کرد. از این رو کنش و واکنش افراد در برابر ناملایمات بسته به نوعی نگاهی که به آن دارند متفاوت می باشد. بعضی در برابر ناملایمات مقاومت کرده و برخی دیگر به ناچار تسلیم می شوند.
وی با یادآوری این مطلب که زندگی دنیوی برای همه مخلوقات موقتی است، افزود: رسیدن به مقام خدایی به عنوان منبع و انرژی بی پایان چیزی است که همه ما باید به آن اعتقاد و باور قلبی و عملی داشته باشیم. فراموش نکنیم که صرفا با خوشحال و شاداب زندگی کردن نمی توان به مقام خدایی رسید. دستیابی به خود باوری و اعتماد بنفس تنها با حال مثبت امکان پذیر نمی شود. انسان ها ذاتا زمانی نزدیکان شان را با تمام وجود می فهمند که آنها را از دست داده باشند. همه ما غالبا روزی نسبت به عزیزان خود حس دوست داشتن عمیق می کنیم که شاهد خاکسپاری شان باشیم.
در همین لحظه کسانی در پیرامون ما زندگی می کنند که هنوز نمی دانند چقدر دوستشان داریم. خیال می کنیم همیشه فرصت کافی برای انتقال چنین حسی را داریم، ولی این طرز فکر اشتباه است، چون هر چه بزرگتر می شویم تعداد از دست رفتگان بیشتر و بیشتر می شود، لذا وقت آن رسیده است که افراد زنده را بیش از گذشته دریافته و پیش از آنکه از میان ما بروند، برایشان مراسم برگزار کنیم.
دکتر معاذی نژاد فوت نزدیکان را بیانگر موقت بودن زندگی و قدر دانستن همه داشته ها خواند و تاکید کرد: فوتی های زندگی روزمره به ما می گویند که قرار نیست سایرین برای همیشه با ما باشند. طبیعی است که فوت یک عضو دیگران را برای مدتی را به عزا بنشاند. در این هنگام گریه کردن باعث می شود تا بوسیله ان بتوانیم بار سنگین مصیبت را کاهش دهیم، پس جلوی گریه کردن دیگران را نگیریم و بگذاریم تا بدینوسیله از میزان اندوهشان بکاهند. در این میان مرگ های ناگهانی شوک آور هستند و مدتی زمان می برد تا شخص بتواند با پیشامد ناگوار کنار بیاد. در عین حال همه باید کمک کنند تا وی بتواند دوران حزن و اندوه را سپری کند. دنیا اتوبوسی است که همه باید روزی از آن پیاده شویم و اگر قرار نبود که تلخی مرگ را شاهد باشیم این همه عجله و شتاب برای رسیدن به اهداف و آرزوهایمان معنا پیدا نمی کرد و زندگی مفهوم کلی اش را از دست می داد.
این مشاور و روانشناس خانواده اظهار داشت: رشد انسان در شرایط شادی و خوشحالی روند کندی دارد، این موضوع در ایام غم و ناراحتی با شتاب همراه است. قسمتی مهمی از تغییرات زندگی مانند بیماری، شکست شغلی و افول به رتبه های پاین تر اجتناب ناپذیر بوده و موجب ترس و وحشت می شوند. در چنین شرایطی فرد احساس می کند که توانایی امور روزمره اش را ندارد و میل به فرار در او قوت پیدا می کند، اما جالب است بدانیم که قوه رشد، درک و شخصیت انسان در ایام سختی به خودباوری می رسد. بپذیریم که همه لحظات زندگی ما با خوشحالی طی نخواهند شد.زندگی همیشه طبق نقشه ای که در ذهن داریم به جلو نخواهد رفت. همه وقایع و اتفاقات را نمی تواند پیش بینی کرده و به کنترل در آورد. خودخوری کردن و حرص خوردن بابت ناهنجاری ها عمر جز آنکه به روح و جسم لطمه می زنند سودی به همراه ندارند.
دکتر معاذی نژاد تاکید کرد: هیچ برگی جز به اراده خدای متعال از درخت پایین نمی افتد و از هر اتفاقی یک درس مهم می توان گرفت. بعضی از رویداهای ظاهرا ناخوشایند با خود حکمتی دارند و سبب خیر می شوند. این خیال که خداوند ما را فراموش کرده است، میزان توکل مان را کاهش می دهد. اتفاقات فقط برای آدم های بد نیستند و اگر اینگونه بود آدم های خوب هیچوقت دچار ناملایمات نمی شدند و چه بسا آدم بدی روی زمین باقی نمی ماند. خالق ما بهتر می داند که مصائب زندگی چه منافعی به حال بنده اش به دنبال دارد. از گاهی تنها شدن ترس به خود راه ندهیم، زیرا بهترین کس یعنی خدا را نزدیک تر از گذشته به خود خواهیم دید و این مسئله خودباوری را در ما تقویت می کند.
مغز انسان منبع آرامش و خودآگاهی است و در ایام سختی و درد کمک می کند تا بهتر به خودباوری برسیم. هر یک از ما به طریقی آزمایش می شویم و تلخ ترین ها برای همه هستند. از دست دادن یک ارزش را از فنای خود تلقی نکنیم. تا ابد به چیزی وابسته نباشیم. گذشته را در نظر گرفته و ببینیم اتفاقات ناخوشایند چه تجربیات مفیدی برایمان داشته اند. در مشکلات همه تلاش مان را بکار گرفته و نتیجه کار را به خدای بزرگ واگذار کنیم. گنجینه های مهم زندگی در درون مان زمانی دست یافتنی می شوند که بتوانیم رجوع به خود را یاد بگیریم. باور کنیم که خلیفه و جانشین خدای خود در روی زمین هستیم و هیچکس افتخار و هیجانی بزرگتر از این را تجربه نخواهد کرد.
