ماموستا مومنی:ریا منشا بسیاری از مشکلات اجتماعی است
آوای سنت: امام جمعه اهل سنت مسجدجامع شیخ علی نقشبندی آستارا ریا در اعمال را از مصادیق شرک اصغر دانست.
ماموستا عبدالحمید مومنی در گفتگو با خبرنگار ما ریا در اعمال و بویژه در نماز را از گناهانی خواند که قرآن کریم نیز در آیاتش به آن اشاره و مجازات این عمل را بسیار سنگین می داند و در تشریح بیشتر مطلب گفت: خدای متعال در سوره ” ماعون” به این موضوع اشاره داشته و افراد ریاکار را مورد نکوهش قرار داده است. ریاکار شخصی است که به فرایض در محیط جمعی اهمیت قائل می شود تا در چشم دیگران قردی مثبت جلوه کند. خصوصا کسانی که مقام و منصبی در جامعه دارند عبادت و از جمله خواندن نماز در محیط جمعی را مقدم بر هر کاری می شمارند، اما برخی همان نماز را در خانه نمی خوانند و واجبات را به دلیل دور بودن از دید عموم نادیده می گیرند، لذا عذاب برای این افراد از کسانی که اصلا نماز نمی خوانند کمتر نخواهد بود.
یکی از دغدغه های نبی مکرم اسلام این بود که امتش در طول زندگی گرفتار شرک و شهوت خفیف شوند و در توضیح این مورد به شرح مسئله ریا می پردازد. بندگانی هستند که روزه می گیرد و بدون اینکه قصد ترک آنرا داشته باشند در مواردی برای خوب دیده شدن ریا ورزیده و دست به کارهایی می زنند که با اخلاص در عمل منافات دارد.
ماموستا مومنی با استناد حدیث مستند در صحیح بخاری افزود: آن حضرت از این موضوع بیم داشت که امتش در ذخیره مال دنیا از همدیگر سبقت گرفته و همچنین عبادت و کارهای خیرشان را در انظار به نمایش بگذارند تا مورد تحسین و تشویق قرار بگیرند. اسلام چنین عملی را شرک اصغر و ریا می داند، زیرا عمل شخص نه به جهت کسب رضای خدا، بلکه برای نگاه مردم بوده و چنین رفتاری پذیرفته نمی شود. ذخیره مال صرفا به میزان پس انداز اطلاق نمی شود. افرادی هستند که ممکن است در حساب شخصی خود وجه زیادی نداشته باشند، اما آنها بیش از نیاز خود اموال دارند و به عنوان مثال ترجیح می دهند به جای یک واحد مسکونی چندین خانه به نام خود داشته باشند. این عده با وجود برخورداری از آتیه مناسب، بیشتر عمر و فکرشان را صرف مال اندوزی و درآمد بیشتر کرده و از انفاق به مستمندان غافل می مانند.
امام جمعه اهل سنت مسجد جامع شیخ علی نقشبندی آستارا متذکر شد: پایان حرص و طمع خود را به زمان مرگ موکول ننماییم، زیرا در آن حال فرصت توبه و جبران خطا و اشتباهات گذشته را از خود سلب کرده ایم. خدای متعال به هر انسان تا اندازه ای مال و ثروت می بخشد، اما اشتباه ما این است که نعمت را در داشتن ثروت می دانیم. خوشبختی را در اندوخته مالی زیاد نبینیم، چون اگر خوشبختی با پول بدست می آمد افراد ثروتمند هیچ مشکلی در زندگی پیدا نمی کردند . ثروت همیشه موجب آسایش و راحتی زندگی نمی شود، بلکه بشمار اتفاق افتاده است که پول زیاد مصیبت به بار می آورد. داشتن تن سالم و امنیت را بهتر از هر گنجینه ای بدانیم. کسی که صاحب قرزند باشد وی را تا پایان عمر در میابد، اما پاداش دستگیری از کسی که نیاز مالی دارد فراتر از سنگینی کوه ها و وسعت دریاها می باشد.
در اروپا مردم به خاطر شاخص های دین اسلام مسلمان می شوند، پس ما با حرص مال دنیا، دو رویی و خیانت به مال دیگران دین خود را به چالش نکشیم. از زمان حضرت آدم علیه السلام تا خاتم صلوات الله از میان انسان های پرهیزگار هیچ بنده ای نمی توان پیدا کرد که از سختی روزگار را نچشیده باشد، خوشبختی دائمی در سرای دیگر انتظارمان را می کشد، به شرط آنکه در اعمال رضایت باریتعالی را نیز مدنظر قرار بدهیم.
