آوای سنت : در دهه اخیر ماه مبارک رمضان قرار داریم. روزهای پایانی این دهه در حال سپری شدن است و ما کم کم به آخر رمضان می‌رسیم و صدای پای عید سعید فطر را از چند قدمی می‌شنویم.
یک ماه روزه و صیام و قیام، یک ماه بر هم ریختن خواب خوش شب، یک‌ماه تشنگی و گرسنگی، طاعت و عبادت، ذکر و استغفار و… گذشت. شیاطین بسته شدند، فرشتگان موعظه می‌کردند، صف‌های مساجد بر خلاف سایر ماه‌های سال پُر بود از نمازگزاران، اما برای چه؟
دلهای بسیاری برای کسب رضای خدای متعال جل جلاله و عظم ذکره و عزوجلّ، می‌تپید. چه اشک‌ها که ریخته شد. چه آه‌ها و ناله‌ها، چه تلاوت‌ها، چه نماز‌های جماعتی. به راستی آخر این کارها و اعمال چه می‌تواند باشد؟ این همه فعالیت معنوی و عبادی چه ثمره‌ای می‌تواند داشته باشد و جایزه‌اش چیست؟
اولاً باید گفت: این‌ها اعمال کوچکی نیستند. اگرچه به ظاهر و در شکل مادی کوچک و ناچیز جلوه می‌کنند، اما در واقع و در پیشگاه باری‌تعالی جل جلاله حقیر نیستند، بلکه ارزش فراوانی دارند. او تعالی از این اعمال خشنود می‌شود، راضی می‌گردد و هرگاه حق‌تعالی از چیزی خشنود شود و راضی گردد، خودش امر پاداش آن‌را بر عهده می‌گیرد، و خودش جزای خیر را بر آن عمل می‌پردازد.
امام مالک در موطای خویش از ابی هریره روایت نموده که پیامبر (ص) فرمود:
«وَالَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ لَخُلُوفُ فَمِ الصَّائِمِ أَطْیَبُ عِنْدَ اللَّهِ مِنْ رِیحِ الْمِسْکِ، إِنَّمَا یَذَرُ شَهْوَتَهُ، وَطَعَامَهُ، وَشَرَابَهُ مِنْ أَجْلِی، فَالصِّیَامُ لِی، وَأَنَا أَجْزِی بِهِ، وکُلُّ حَسَنَهٍ بِعَشْرِ أَمْثَالِهَا إِلَى سَبْعِ مِائَهِ ضِعْفٍ، إِلَّا الصِّیَامَ فَهُوَ لِی، وَأَنَا أَجْزِی بِه» (الموطا، ج ۱ ص ۳۱۰)
(سوگند به آن‌که جان من در ید قدرت اوست که بوی دهان روزه دار در پیشگاه خدای تعالی از بوی مشک خوش‌تر است، همانا او شهوت، غذا و نوشیدنی خود را به خاطر من ترک می‌کند، پس روزه از برای من است و من بر آن پاداش می‌دهم و هر حسنه‌ای با ده‌برابر آن تا هفتصد برابر جزا می‌یابد مگر روزه که برای من است و من بر آن پاداش می‌دهم)
در این حدیث قدسی خدای تعالی از زبان پیامبر(ص) این قدر شأن روزه را بالا میبرد که امر جزا و پاداش آن‌را بر عهده خود قرار می‌دهد و می‌گوید این پاداش و جایزه را من می‌دهم، کسی دیگر نباید پاداش و جایزه روزه را بدهد چون شاید در دادن جایزه و پاداش تقصیر کند و کم بدهد و از این طریق از شأن این عمل بزرگ بکاهد.
اما این جایزه چیست؟
این جایزه آزاد شدن روزه داران از آتش دوزخ است. در حلقات گذشته به این حدیث نبوی اشاره کردیم که پیامبر خاتم(ص) فرمود:
«و هو شهر أوله رحمه و أوسطه مغفره و آخره عتق من النار». (شعب الإیمان بیهقی، ج ۳ ص ۳۰۵)
(و آن ماهی است که اول آن رحمت، وسط آن مغفرت و آخر آن آزادی از آتش است)
پس در پایان این دهه، یعنی دهه سوم، تمام روزه داران که روزه‌هاشان مورد قبول حضرت حق قرار گرفته از این جایزه برخوردار می‌شوند، جایزه آزادی از آتش دوزخ، جایزه عتق من النیران.
این جایزه شیطان را از همه بیشتر خشمگین می‌سازد، او را نا امید می‌کند، نا امید از این‌که بتواند آدمیان را با خود به آتش جهنم ببرد. آخر یکی از اهداف و مقاصد بزرگ شیطان این است که اگر بتوانند تمام آدمیان را با کفر و نا فرمانی مستحق و مستوجب آتش دوزخ سازد که او دشمنی است آشکار.
به راستی این جایزه چقدر با عظمت است. و چقدر با عمل روزه و روزه داری و صیام و قیام آن برابری دارد. آزادی از آتش دوزخ که آرزوی هر بنده‌ای از بندگان خدای سبحان است.
خدایا روزه و سایر عبادات ما را هر چند ناقص باشند قبول درگاه خود قرار بده و همه ما را از زمره آزاد شدگان از آتش دوزخ برگردان. آمین یا رب العالمین
