ضرورت درک ارزش وقت در زندگی انسان

 آوای سنت: مدرس حوزه علمیه طبس مسینا بر درک اهمیت زمان در زندگی انسان تاکید کرد.

به گزارش آوای سنت مولوی احمد حسنی ماخونیک در گفتگو با خبرنگار ما توجه کردن به وقت و برجای آوردن شکر نعمت را جزو برنامه های مهم در زندگی انسان خواند و گفت: در مورد اهمیت وقت و عبرت از گذشته باید بدانیم گذشت روزها، شب ها و سال ها، هر پیامد و رخداد تازه ای را کهنه ، هر شخص جوانی را پیر و هر پیری را به سوی فنا برده و هر سرآغازی را به سرانجام مرگ‌ نزدیک می کند. رسول اکرم صلی الله علیه وسلم در این باره فرمایش می دارد، بسیاری مردم از نعمت وقت و سلامتی غافل هستند. بدن تا ابد در سلامت نخواهد بود و وقت هم هرگز خالی نمی ماند، پس باید این دو را در انجام کارهای خیر و طاعات و عبادات صر ف نمود.

وی افزود: لحظات عمر می گذرد، اما چه خوب است با شکر پروردگار و نام او سپری شود.عمر انسان بسیار ارزشمند است و نباید لحظه ای از آن را بدون فکر و یا ذکر باریتعالی از دست داد.این عمرهرگز قابل برگشت نیست و تولید هم نمی شود. زمان و تک تک دقایق عمرمان بزرگترین دارایی هر انسان است. برخی متاسفانه گذشت عمر برایشان ارزشی ندارد و از آن استفاده لازم و کافی نمی برند. نکته دیگر اینکه به وقایع روزمره و گذرا با دید وسیع و مثبت نگریسته و مثبت گرا باشیم تا در سال آینده بخاطر آنچه که در سال های جوانی تصور می کردیم، احساس پشیمانی نکنیم. از سوی دیگر تا آن حد نیز امیدوار نباشیم که غفلت بر ما مستولی شده و در غفلت به سر بریم.

مولوی ماخونیک در این رابطه اظهار داشت: گروهی از انسان ها بی آنکه توجهی به اعمال حال و گذشته داشته و از اشتباهاتشان درس عبرت بگیرند، خود را به آینده پیش رو امیدوار نشان می دهند. به نظر بنده این پنداشت آنها امید داشتن به اتفاقات خوب آینده نیست، بلکه می توان گفت که نوعی فریب خود است. زرنگ و هوشیار به شخصی اطلاق می شود که برای بعد از مرگش تلاش نموده و در مواظبت از نفس آن را به کنترل خود در آورد ، اما شخص عاجز و ناتوان از تمایلات نفسانی اش پیروی کرده و همچنان از خداوند تمنای عفو و بخشش دارد.

مدرس حوزه علمیه طبس مسینا با اشاره به آیه قرآن کریم یادآور شد: در آیه ۱۶۹سوره اعراف یکی از خصلت های بد اهل کتاب این بود که به دنیا اهمیت داده و به گمان اینکه بخشیده خواهند شد، آخرت را نادیده گرفته و تصور می کردند که به زودی بخشیده خواهند شد. باید دانست آرزویی که بدون عمل صالح باشد، هیچ اصل و اساسی ندارد. امیدی کار ساز است و انسان را نجات می دهد که همراه ایمان و عمل صالح باشد. امید داشتن با همراه عمل همچون کشاورزی می ماند که تخم و بذر هایش را در زمین مرغوب و حاصلخیز می پاشد و در ضمن آن آبیاری نموده و علف های هرز را نیز از بین می برد.

مولوی ماخونیک تاکید کرد: هرگز نباید از رحمت های خداوند ناامید شد،اما این امیدواری می بایست با ایمان قوی، عمل صالح، تلاش، مجاهده، استغفار و توبه توامان باشد. درغیر تصور و آرزویی بیش نخواهد بود. ترس از الله متعال در کنار امید، هر مومنی را به تفکر وا می دارد، زیرا ترس یک وسیله الهی است که بندگان را به سوی مواظبت برعلم و عمل می کشاند تا بدین وسیله به باریتعالی نزدیک تر شوند. برای مفهوم ترس از الله متعال باید بر فهم و آگاهی خود بیفزائیم، چرا که قرآن کریم فرمایش  تنها بندگان دانا و دانشمند و آگاه و فهمیده از خالق یکتا ترس دارند.

این عالم اهل سنت در توصیه ای درباره روش تربیت اسلامی فرزندان عنوان نمود: امت نبی مکرم اسلام جملگی با استعداد هستند. اگر استعداد در امر مفید استفاده شود، جامعه به سوی رشد حرکت می‌کند. علامه سید ابوالحسن ندوی در بحث آسیب شناسی شیوه های رفتاری فرزندان جمله بسیار معروفی دارد که می گوید، “مسلمانان شعار می‌ دهند، فریاد می‌ کشند، همایش برگزار می ‌کنند، هیاهو به راه می‌اندازند، اما نمی‌ توانند با سکوت و بدون سر و صدا برای آموزش فرزندانشان برنامه‌ ریزی کنند. این یک نسل ‌کشی است که خود مسلمان برای آن کمر بسته است و این مسئله نه تنها یک انحراف ملی، فرهنگی، اجتماعی و دینی است، بلکه در آینده منجر به ارتداد و بی‌دینی خواهد شد و مسلمان از آن بی‌ خبر است”.

نهایتا تا مادامی که حیات داریم خدمت به خلق خدا  را سر لوحه خود بگیریم و از بدبینی و بخل و دیگر چیزها که ما را به سوی پرتگاه بی برکتی و نا امیدی می کشاند، بشدت اجتناب ورزیم. مدیریت زمان خود را فراموش نکنیم. هدفمند باشیم. حسرت نخوریم و با هدف جبران فرصت های گذشته زندگی کنیم.