ادامه مظالم چین بر مسلمانان این کشور

آوای سنت : مسلمانان در تمام نقاط جهان در مراسم جشن اعیاد و مناسبت های دینی شرکت می کنند. مثلاً در نماز عید سعید فطر زیباترین لباس ها را می پوشند، این عید را به همدیگرتبریک می گویند، برای دیدار اقوام به سفر می روند یا شروع به احوالپرسی با همسایگان و دوستان می کنند.

به گزارش سرویس ترجمه آوای سنت ، آنچه دولت چین برای جشن عید قربان در ترکستان شرقی به نمایش گذاشت و در رسانه ها منتشر شد، صحنه ای نمایشی بیش نیست و جزئیات آن با اولین نماز عید فطر در این کشور پس از ۶ سال ممنوعیت تفاوتی ندارد و  این چیزی جز شکل جدیدی از ظلم علیه مسلمانان اویغور نیست.

به هیچ وجه نمی توان آنچه را که توسط حکومتی ترویج می شود که ۷۴ سال کشوری را اشغال کرده و شدیدترین اشکال آزار و اذیت را بر اساس دلایل مذهبی علیه مردم انجام می دهد، باور کرد.

از زمانی که چین، ترکستان شرقی را اشغال کرده است، با نادیده گرفتن تمام میثاق های بین المللی که بر تضمین حقوق بشر و حق آزادی عقیده آنها تاکید دارند، بر تخریب جنبه مذهبی و اعتقادی مردم تمرکز کرده است.

برای تحقق این امر به کشتن علما، تخریب مدارس و مساجد، یا تبدیل برخی از آنها به کاباره، سوزاندن قرآن، و جلوگیری از اقامه نماز، روزه و یا انجام هر گونه مناسک مذهبی مسلمانان در کشور مبادرت ورزید.

با ظهور بهار عربی و پس از سال ۲۰۱۳، چین سختگیری ها را  بر مردم ترکستان،بیشتر کرد و از هرگونه مبادرت به مظاهر دین جلوگیری کرد.

چین پس از آن که مورد انتقاد بین المللی قرار گرفت، با برپایی یک صحنه ساختگی مضحک و ناراحت کننده برای نماز و وادار کردن مردم به رقصیدن در مقابل مسجد که با آموزه های دین ما در تضاد است ،جشن  عید فطر و عید قربان مسلمانان را برگزار کرد.

این اقدام همچنین با آداب و رسوم مردم ما همخوانی ندارد و چیزی جز یک مانور جدید رسانه ای نیست که توسط رسانه های دولتی منتشر و تبلیغ می شود.

اخیرا پس از هک شدن کامپیوتر های پلیس،تعداد زیادی عکس و اظهارات بازداشت شدگان در اردوگاه های چینی در ترکستان شرقی در معرض دید جهانیان قرار گرفته است.

در چنین اردوگاه هایی هست که ترکستانی ها در معرض نسل کشی سیستماتیک هستند، آنها برای کار اجباری، شکنجه، تجاوز جنسی و سرقت اعضای بدن مورد استثمار قرار می گیرند.

پرونده های فاش شده نشان می دهد که اردوگاه هایی که چین ادعا می کند از آنها برای آموزش استفاده می کند.

اردوگاه هایی هستند که مسلمانان ترکستان شرقی در آن در معرض سلب هویت مذهبی خود قرار می گیرند.این درحالی است که جرم این افراد پایبند بودن آنها به عقاید اسلامی مانند داشتن قرآن یا ظهور هر گونه تعهدات دینی است.

اینجاست که آزار و اذیت و بازداشت آغاز می شود،که با شکنجه، تجاوز سیستماتیک و عقیم سازی اجباری زنان همراه است.

جزییات زندگی خانواده هایی که در خارج از اردوگاه های چینی زندگی می کنند هم به شدت کنترل می شود، زیرا چین از قابلیت های دیجیتالی و با استفاده از فناوری هوش مصنوعی برای نظارت بر گفتار و حرکات مسلمانان اویغور استفاده می کند.

همچنین برای نظارت بر هر ۱۵ خانواده،شبکه ای جداگانه تشکیل شده است و ناظرانی منصوب می شوند تا خانواده یا فردی را که در حال انجام هر نوع فعالیت مشکوک  اسلامی مانند امتناع از خوردن گوشت خوک، امتناع از نوشیدن مشروبات الکلی، روزه گرفتن در ماه رمضان یا سایر مراسم مذهبی باشد، گزارش کنند.

اخیرا اسناد حزب کمونیست حاکم نشان می دهد که تعداد نیروهای پلیس، امنیتی و ارتش که وظایف آنها نظارت بر خانواده ها تعیین شده است، هزاران نفر تخمین زده می شود.

به طوری که هر نیروی امنیتی به زور با یک خانواده مسلمان زندگی می کند، بر اساس پروژه موسوم به خویشاوندی، او خود را یکی از بستگان خانواده معرفی می کند و رفت و آمد و محل سکونت آنها را زیر نظر دارد،اینجاست که تخلفات جدی از جمله سوء استفاده جنسی از زنان و کودکان  انجام می شود و این امر حتی در حضور شوهر که قادر به دفاع از خانواده و ناموس خود نیست، رخ می دهد.

با چنین اعمالی،مسلمانان اویغور حتی در خانه های خود یک گروگان دستگیر شده تلقی می شوند و مجبور می شوند دین و عقیده خود را ترک کنند، حیثیت آنها تضییع شده و هویت و زبان آنها در برابر دیدگان همه جهان نابود می شود و هیچ کس کوچکترین واکنشی هم نشان نمی دهد.

آنچه در ترکستان شرقی اتفاق در حال زخ دادن است، یک نسل کشی سیستماتیک است که به بشریت خسارت می زند.

آنچه چین در قبال مردم ترکستان شرقی انجام می دهد جنایاتی است که سازمان های بین المللی حقوق بشر آن را به عنوان نسل کشی سیستماتیک طبقه بندی کرده اند. به همین دلیل است که از استانداردهای دوگانه و سکوت جهانیان در برابر تخلفات و جنایاتی که در حال وقوع است شگفت زده شده ام.

چشم بستن عمدی جهان و نگاه نکردن عمدی به میلیون‌ها زندانی در اردوگاه‌های چین و آزار و اذیت خارج از آن، مرا به این فکر انداخت که چگونه جهان می‌تواند بیکار بماند و نتواند عدالت را در مورد بیش از ۳۰ میلیون مسلمان( ساکنان اصلی ترکستان شرقی) که تاریخی هزاران ساله دارند،اجرا کند؟

اینجاست که بر اساس متون کنوانسیون های بین المللی و حقوق بشر، این سوال را می پرسم که جهان چه زمانی چشمان خود را باز و نسل کشی سیستماتیک مردم ترکستان شرقی را متوقف خواهد کرد؟

اصل مطلب را اینجا ببینید