آوای سنت: بنا به گزارش کمیسیون رفع تبعیض نژادی سازمان ملل , منطقه خودمختار اویغور به یک اردوگاه نظارتی تبدیل شده است. اما دولت چین ادعای اعزام اجباری اویغورها به اردوگاه هایی که در غرب سین کیانگ ساخته شده اند را انکار می کند.
خانم گلبهار جلیلووا از جمله زنانی است که به اجبار به یکی از این اردوگاهها فرستاده شد . وی که ۵۵ ساله است و شهروندی قزاقستان را هم دارد در تاریخ ۲۱ ماه مه سال ۲۰۱۷ با هدف تجارت به منطقه اویغور رفت و در همانجا دستگیر و به اردوگاه فرستاده شد.
پلیس هایی که او را دستگیر کرده اند به او گفته اند که جرم او کمک به تروریست ها می باشد.
وی به مدت بیش از یک سال در اردوگاه نگه داشته شد . وی پس از آزادی , خود را به ترکیه رسانده است و در مصاحبه با یورونیوز سرگذشت خود در اردوگاه را شرح داده است.
خانم گلبهار جلیلووا سخن خود را اینگونه آغاز کرد: در اردوگاه دختران و زنانی بین ۱۴ سال تا ۸۰ ساله هستند که به پای هر یک از آنها یک زنجیر ۵ کیلویی بسته شده است. در دستهایشان هم زنجیر هست. من جیغ می زدم و گریه می کردم و می گفتم ” من را به کجا آوردید, من که جرمی مرتکب نشده ام. ” , دختران دیگر به من گفتند که ” گریه نکن, اگر گریه بکنی مجازات می شوی” . و من هم دیگر گریه نکردم.
جلیلووا گفت: در اردوگاه فقط خمیر و کمی هم سوپ می دادند. روی بتون ها می خوابیدیم. هفته ای یک بار دو عدد دارو به ما می دادند و بی حس می شدیم و دیگر دردهای خود را حس نمی کردیم. در اردوگاه جاهایی بود که دوربین مداربسته بود و جاهایی هم دوربین نداشت. در قسمت هایی که دوربین نداشت شکنجه می شدیم. به زبان خودمان حق صحبت کردن نداشتیم و اگر صحبت می کردیم شکنجه می شدیم . ما را مجبور می کردند تا سرود ملی چین را بخوانیم. برای ارتباط با بیرون هیچ چیزی وجود نداشت.
گلبهار با بیان این که تجاوز به زنان یک چیز عادی بود , گفت که زنانی که شب هنگام از اطاق آنها بیرون برده می شدند را هرگز دوباره ندیده است.
وی با نشان دادن یک تصویر (که در همین بالا می بینید) ادامه داد: این گونه بازجویی می کنند. من را این طوری نشاندند و زنجیر دست هایم را باز کردند . اما زنجیر پاهایم را باز نکردند. من را به این شکل نشاندند و ۲۴ ساعت تمام به من آب و غذا ندادند و بالاخره هم از هوش رفتم. وقتی به این شکل با پای زنجیر شده می نشستم یک مرد تقریبا ۲۷ ساله آمد و زیپ شلوارش را باز کرد و گفت که اگر برگه هایی را که ما می خواهیم امضا نکنی این را در دهانت فرو می کنم. من به آن مرد گفتم که مگر تو مادر نداری ؟ خواهر نداری؟ چطور دلت می آید این کارها را انجام بدهی؟ او هم نزدیکتر آمد با مشت به سرم کوبید و گفت: تو به خودت نگاه کن ببین به چی شبیه هستی. تو به یک حیوان شبیه هستی. تو چطور می توانی جای مادر و خواهر من باشی؟ تو به حیوان شبیه هستی. و مشتی به من زد.
خانم گلبهار جلیلووا در ادامه با اشاره مجدد به عکس گفت: در چنین وضعی امکان فرار وجود ندارد. این یک نمونه اش بود . مواردی از این دست بسیار دیدم. من یک سال و ۳ ماه و ۱۰ روز در اردوگاه بودم. خانمها هر ماه یک بار عادت ماهیانه دارند در چنین مواقعی هم چیزی در اختیار آنها قرار داده نمی شود. خان هایی ۱۴ ساله تا ۸۰ ساله در اردوگاه هستند.
وی با نشان دادن عکسی دیگر (در بالا می بینید) گفت: من دقیقا در چنین اتاقی نگهداری شدم. هیچ پنجره ای نداشت. در این عکس شاید فقط ۱۵ نفر نشسته اند اما ما در اطاق ۴۰ نفر بودیم.
خانم گلبهار با اشاره به قسمت بالای عکس ادامه داد: اینجا توالت است درست روبروی همه قرار دارد و دیوار شیشه ای قرار دارد که کاملا دیده می شود. بدن همه ما زخمی شده بود. موهایمان پر از شپش های کاملا سیاه شده بود که روی سرمان حرکت می کردند. بعد موهایمان را تراشیدند و دیگر مویی نداشتیم.
او ادامه داد: هر ده روز یک بار پلیس ها می آمدند. سه پلیس مرد مسلح در جلوی در می ایستند , همه را برهنه می کنند و دست ها روی سر , ما را روی زمین می نشانند. زنانی که در اردوگاه بچه به دنیا می آورند نوزادشان در بیمارستان می ماند و مادر دوباره به اردوگاه بازگردانده می شود. شیر آنها از سینه هایشان سرازیر می شود و هرگز نوزاد آنها به خودشان داده نمی شود.
جلیلووا گفت: قزاقستان به چین نزدیک است. اگر من این ظلم را در قزاقستان به زبان می آوردم من را می کشتند. به ترکیه آمدم تا شاید خواهران مسلمانم کمکم کنند. به اینجا آمدم تا ظلم چین را به گوش همه برسانم. دلم تاب نیاورد . در حالی که می دانستم ممکن است قربانی شوم خانه را ترک کردم.
او می گوید: مقامات چینی دروغ می گویند , خودم را پنهان نمی کنم. مرا به اردوگاه ببرید تا هر چیزی را که دیده ام به شما نشان بدهم.
لازم به ذکر است که چینی ها به این اردوگاهها , مرکز بازآموزی نام داده اند و بیش از یک میلیون اویغور مسلمان را در آنجا محبوس کرده اند. چین نمی گذارد اتفاقاتی که در این اردوگاهها می افتد از دید دیگر کشورها بویژه ترکیه و اروپا پنهان بماند.
گلبهار جلیلووا پس از پانزده ماه توانست با همت دخترش که یک وکیل مدافع می باشد از اردوگاه آزاد شود.او همچنین دارای تابعیت قزاقستانی هم می باشد و پس از آزادی از اردوگاه , با همراهی پلیس چین , تحویل نیروهای قزاقستان داده شد. او به دلیل نزدیکی قزاقستان به چین , از ماندن در قزاقستان احساس خطر کرد و در ترکیه اقامت گزید. او به این دلیل ترکیه را برای اقامت ترجیح داد که این کشور یک کشور مسلمان می باشد و به همین دلیل احساس امنیت می نمود. اما چون بدون همراهی خانواده اش و به تنهایی به ترکیه آمده , از نظر مادی با مشکلاتی مواجه شده است. حتی به دلیل این که نتوانسته اجاره خانه خود را پرداخت کند مجبور شده خانه را تخلیه و در خانه همسایه اویغور خود سکونت کند. او برای یک زندگی بهتر خواهان اقامت در اروپا می باشد.
پایان
