آوای سنت : بسیاری از مسلمانان از اهانت به پیامبر اسلام در هند متعجب شدند، هند درحافظه اسلامی، منزلگاه احادیث شریف نبوی، سرزمین علوم سنت و رجال آن در عصرهای بعد، و مهد شوق سوزان به مدینه النبی است.
به گزارش سرویس ترجمه آوای سنت ، از هند کتابی آمد که شیخ علی الطنطاوی عالم شام و مصلح اسلام درباره آن می گوید: نزدیک بود اعتماد به نفسم را از دست بدهم ولی وقتی کتاب برادرم ابوالحسن با عنوان «راه مدینه» را خواندم،شوق بازگشت و بهبودی در من احساس شد.
وی از قول مؤلف کتاب می‌گوید:تقریباً اعتمادم را به ادبیات از دست دادم تا اینکه دیگر این لحن والا را که شاعران از زمان شریف رضی تا البرائی می‌خواندند، در نویسندگان نیافتم. وقتی این کتاب را خواندم آن لحن والا را پیدا کردم.
مسلمانان هند چگونه با شوق و احساس «راه مدینه» را در پیش گرفتند؟
شیخ ابوالحسن الندوی در کتاب زیبای خود «راه مدینه» ذکر می کند که از کودکی به واسطه کتاب ارزشمندی به نام(سیره رحمت للعالمین) تالیف قاضی محمد سلیمان المنصور فاوری عاشق سیره پیامبر اسلام و اصحاب او شده است.
آنچه اودر جوانی دوست داشت، خواندن کتاب های سیره پیامبر و تجربه وقایع آن بود. او می دانست که این کار بیشترین تأثیر را در شکل گیری زندگی نامه و شخصیت و القای ایمان و اعتقاد دارد.
اینجا بود که چشم ابوالحسن به کتابی با عنوان(رحمت للعالمین)افتاد.
مادرش اما نتوانست کتاب را بخرد،کودک به سلاح اشک متوسل شد، پس مادر با اکراه پاسخ داد و با خرید این کتاب،سفر شیخ ابی الحسن با عشق و تأثیر آگاهانه از سیره پیامبر اسلام و سرگذشت قهرمانان برجسته آن آغاز شد.
عشق به قول ندوی همان چیزی است که او را در میان قهرمانان و نوابغ مردان و نوابغ در میان همتایان و امثال آنها متمایز می کرد.عشقی که ملت با آن معجزه می کند.
شاعر اسلام اقبال راست می گفت که مصیبت امروز مسلمانان این است که دل دارند، اما معشوق را نمی شناسند. آنها جوهر عشق را در اختیار دارند و نمی دانند که آن را به چه کسی مشغول کنند و به سوی آن سوق دهند.
محمد اقبال فلسفه خود را با بوی عشق نبوی معطر کرد، زیرا چنانکه الندوی می گوید در تمام عمر عاشق پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم بود و آرزوی شهرش را داشت. و هرگاه از مدینه یاد شد چشمانش پر از اشک گردید.هرچند به دلیل ضعف جسمانی نتوانست به حج و زیارت مدینه رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم برود، اما با تخیلات قوی و احساس شاداب و شیرین خود به حجاز سفر کرد و قلب پرهیزگار و لطیف او در فضای حجاز اوج گرفت و با پیامبر اعظم آن گونه که دلش می خواست، از محبت و اخلاص و وفاداری سخن می گفت.
محمد اقبال تنها شاعر غیر عربی نبود که به مدح پیامبر عربی صلی الله علیه و آله پرداخت، شعر فارسی نیزیکی از شیواترین و بهترین شعرها در مدح پیامبراسلام است، همانطورکه شعر اردو نیز چنین است. آنچه در ایران و هند در مدح نبی اسلام گفته شد،قویتر،تاثیرگذارتر،لطیف تر و شیواتر است. شاعران ایرانی و هندی،معانی و خیالاتی را ابداع کردند و به تعابیری دست یافتند که سابقه نداشت و محققان و پژوهشگران ادبیات هنوز به دنبال فهمیدن این راز هستند
سعدی در این باره گفت:
نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت به غمزه مساله آموز صد مدرس شد
اما شاعر هندوستان شاهزاده خسرو (متوفی ۶۲۷ هجری قمری) که پرچم شعر فارسی را در هند در آغاز قرن هفتم به دوش می کشید، در شعر شگفت انگیز خود درباره پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم چنین گفت : نفس و اخلاق او به اعراب در حال مرگ جان داد.او در دو قدمی از این دنیا به آن دنیا و در سیری از عالم مادی به عالم معنوی رسید.
نمونه او در صراحت بیان و تخیل تپنده، مولانا عبدالرحمن جامی (متوفی ۸۷۸ هجری قمری) است که از بزرگ ترین شاعران مدح پیامبر اسلام در تاریخ اسلام به شمار می رود. شعر او را اهل دل، عالمان و نویسندگان در همه کشورهایی که زبان فارسی را می فهمند، سروده اند.
در شعرای هند مسعود علی محوی در مدح پیامبر می گوید: او استادی است که بدون لشکر و گردان،گمشدگان بیابان را به پادشاهی تبدیل کردتا بر جهان حکومت می کنند.
گرچه بیشتر این شاعرانی که عاشق پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم بودند مدح و ثنای خود را به زبان فارسی که زبان رایج علم آن زمان در هند و ایران بود سروده اند. اما اردو نیز که از آن به عنوان دختر فارسی یاد می شود،شاعرانش در مدح پیامبر اسلام عالی بودند.
مدح و ثنای رسول اکرم(ص) و شورو اشتیاق برای دیار و مسجدش، موضوع بحث شاعران محبوب هندوستان و محورگفتگوی آنها بود.
مردم مسلمان هند با شور و شعف عشق به پیامبر اسلام را طنین انداز کردند،مسلمانان هند از این عشق برای مقاومت در برابر جریان های ناسیونالیسم افراطی هندی یا میهن پرستی الحادی بهره می گرفتند.تا اینکه طرفداران افراطی ملی گرایی و میهن پرستی آنها را متهم به ترجیح وطن معنوی بر وطن فیزیکی کردند.
اشاره الندوی به این واقعیت که مسلمانان هند با مدح پیامبر اسلام در برابر افراط گرایی هندوها مقاومت می کردند.
امروز این موضوع را به مسلمانان سراسر جهان به ویژه مسلمانان قاره هند یادآوری می کند که به سیره پاکی که صاحب شریف آن، جهان را از آتش ابولهب و هوی و هوس ابوجهل و ظلم قبایل و قیصرآزاد کرد، بازگردند. و به وسیله آن،افراط گرایی مودی و هندو را متوقف کنند تا هند،اندلسی دیگر نباشد.
