آوای سنت : با گذشت بیشتر از یکسال از مذاکرات صلح میان گروه طالبان و نمایندگان آمریکا در دوحه قطر، مردم افغانستان همچنان این روند را با نگرانی و امید دنبال میکنند و چشم به نتایج آن دوختهاند.
این مذاکرات مسیر پرخم و پیچی را پیموده است. تازهترین موضوع مورد بحث در آن کاهش خشونت و برقراری آتشبس است.
شماری از شهروندان افغانستان در روزهای اخیر با راهاندازی کمپین توییتری از آرزوها و امیدهای خود در صورت برقراری آتشبس و تامین صلح در افغانستان گفتهاند.
در این میان توییتهای هیله نجیب، دختر دکتر نجیبالله آخرین رئیس جمهوری حکومت چپگرای افغانستان و عطیه مهربان، از فعالان مدنی در کابل که پدرش مجاهد بوده و علیه حکومت نجیب جنگیده، توجه زیادی جلب کرد.
نجیبالله و برادرش پس از ورود گروه طالبان به کابل در سال ۱۹۹۶ از سوی این گروه به دار آویخته شدند و پدر عطیه در دهه هشتاد و نود میلادی عضو نیروهای مجاهدین به رهبری برهانالدین ربانی، رئیس جمهوری پیشین افغانستان در بدخشان بوده است.
هیله نجیب، دختر نجیبالله در پاسخ به کمپین “اگر آتشبس شود، چه میکنید؟” نوشته او پیاده بر سر خاک پدر و عمویش در منطقه میلن ولایت پکتیا در شرق افغانستان خواهد رفت.
عطیه مهربان فعال مدنی در کابل توییت هیله را بازنشر کرده و نوشته که پدرم علیه حکومت نجیب جنگید ولی حالا با خواندن توییت دختر دکتر نجیب به گریه افتادم. عطیه نوشته که اگر صلح شود، او تبلیغ خواهد کرد که هیچ ایدیولوژی ارزش ریختن خون انسان را ندارد.
رامین مظهر، شاعر افغان در کابل نخستین کسی بود که کمپین “اگر آتشبس بیاید، چه کار میکنم؟” را به راه انداخت. او نوشت اگر آتشبس بیاید، دلم میشود به ولایت دوردست نورستان در شرق افغانستان بروم و این سوال را از دیگران پرسید که دل شما چه میشود؟
پرویز کاوه، روزنامهنگار نوشته است که اگر آتشبس شود، او میخواهد با دوچرخهای به مناطق مختلف افغانستان سفر کند، با مردم روستاها ببیند و از زیباییهایی طبیعی افغانستان دیدن کند.
نیلوفر مرادی، فعال حقوق بشر در کابل نوشته که کاش صلح بیاید تا هیچ زنی دیگر مثل مادر من بیوه نشود.
نگینه انوری، روزنامهنگار در قندهار نوشته کاش صلح بیاید تا صبح به جانب دفتر پیاده بروم و از نسیم پاک صبح قندهار جنگزده لذت ببرم.
رویا موسوی، فعال مدنی نوشته که کاش صلح بیاید تا او بتواند به دورترین روستاهای غزنی برود و برای دختران آموزش بدهد.