مسلمانان هند و مراسم حج

آوای سنت : هند کشور شگفتی ها، افسانه ها و خرافات است،سرزمینی پر از تضادها و تفاوت ها،در دنیا همتا ندارد و از نظر میراث فرهنگی، مذهبی و انسانی غنی است،بیش از ۱۵۰ میلیون مسلمان در آن زندگی می کنند و معادل حدود ۱۲ درصد از مسلمانان جهان است.

به گزارش سرویس ترجمه آوای سنت، سفر ما در این فیلم مستند با عنوان”سفر به حج…هند“که در شبکه الجزیره پخش شده آغاز می شود

در قلب پایتخت، دهلی، که قدیمی‌ترین شهر هند است که توسط اسلام اداره می‌شود، محله‌ای سنتی برای مسلمانان در نزدیکی مسجد جامیا به نام اردو بازار وجود دارد. سفر ما با گروهی از کسانی که توفیق انجام مناسک حج را داشتنداز اینجا آغاز می شود،آنها بابوخان و همسرش،حفیظ و همسرش کلثوم، مکی و مادرش شهناز و تعدادی از اعضای خانواده آنها هستند.

مسجدجامعی که توسط شاه جهان،امپراتور مغول ساخته شده بر اینجا مشرف است،کسی که تاج محل یکی از عجایب هفتگانه جهان را به یاد همسرش ساخت،این مسجد بیش از ۴۰۰ سال پیش ساخته شده، مسجد بزرگی است که حیاط آن گنجایش حدود ۲۵۰۰۰ نمازگزار را دارد.

بیش از یک میلیون مسلمان در آن منطقه زندگی می کنند و تاریخ غنی اسلام تأثیر عمیقی بر ساکنان آن گذاشته است که در زندگی خود ایمان عمیق به خدا را ابراز می کنند.

بابوخان از احساس خود پس ازبرنده شدن در قرعه کشی حج می گوید، اگر می خواهید حضور خدا را احساس کنید باید بینش قوی داشته باشید تا او در همه جا ببینید.از کودکی به درگاه خداوند مناجات می کردم و از او می خواستم که زیارت خانه مبارکش را نصیب من کند،این سخنان بیانگر وضعیت کسانی است که در آن محله ساده زندگی می کنند،آنها به دینداری معروف هستند و خود را الگوی سایر مسلمانان می دانند.

ایشان کلثوم است همسر حفیظ که خود را برای سفری که مدت ها انتظارش را می کشید، آماده می کند، لوازم حج را می خرد و برای سفری طولانی آماده می شود. او با بیان اینکه از رفتن به مکه بسیار خوشحالم،می گوید:آرزوی من همین بود و خدای متعال هم اکنون این آرزوی ما را برآورده کرده و به ما اجازه داده که به زیارت خانه او برویم.

پسرش عبد و همسرش رشوم نیز درقرعه کشی حج شرکت کردنداما بخت با آنها یار نبود و غم و اندوه آنها دوچندان است به این دلیل که نمی توانند به حج بپردازند و نمی توانند به آن پدر و مادر مسن خود در این سفر کمک کنند.با این حال اشتیاق وصف نشدنی در این زوج کهنسال،اندوه آنها را از بین برده است و تنها چیزی که به آن فکر می کنند این است که برای روزهای باقی مانده از سفرشان به مکه لحظه شماری کنند.

حفیظ و کلثوم که شش فرزند دارند، سی سال در یک غرفه کوچک ماهی و سبزیجات کار می کردند. و فرزندان خود را باسواد کردند و آنها را به خانه بخت فرستاندند و در این هنگام احساس کردند که باید وظیفه پروردگارش را انجام دهد و رکن پنجم را به جای آورند.
حفیظ می‌گوید:خداوند به ما بسیار عنایت کرده است و ما نیز برای انجام وظایف او باید انفاق کنیم و اگراین کار را انجام ندهیم کوتاهی کرده ایم، هر کس پولی پس انداز کرد باید از آن برای انجام سفر حج استفاده کند.

بابو خان ۵۸ ساله، پدر ده فرزند و صاحب یک فروشگاه کوچک لباس است او می گوید من و همسرم دو بار آمدیم اما این بار هم شانس با ما یار بود، از اینکه خداوند من را انتخاب کرده احساس خوشحالی و قدردانی می کنم.

در همان منطقه مسجد جامع و در خیابان خان خان خانواده ای ثروتمند و دارای مغازه های عمده فروشی ماهی به نام خاندان مکی زندگی می کنند که این خانواده توانسته اند روی موضوع حج تمرکز کنند.همه در این خانه بارها فریضه حج را به جا آوردند تا اینکه به خانواده حاجیان معروف شدند

با نزدیک شدن به ایام سفر، مسافران به سوی خداوند متعال توشه و چمدان خود را همراه با آرزوها و مناجات های خود آماده می کنند تا آنان را از شر کسانی که آنها را به زیارت خانه خود فرا می خوانند حفظ کند.مراسم وداع با زائران در خانه و محله آغاز می شود،مسلمانان این مراسم را به عنوان ابراز عشق به یکدیگر و نزدیک تر شدن دل هایشان انجام می دهند. آنها در هر نقطه از جهان به یکدیگر نزدیک تر و منسجم تر از دیگران هستند زیرا می دانند که در میان موج های متلاطم هندوها یک اقلیت هستند.

تاج گل که بهترین راه برای ابراز احساسات هنگام وداع است،برگردن زائران آویخته می شود،در صحنه ای که فقط یک بار در سال تکرار می شود، اشک بر چهره ها جاری و صدای تکبیر بلند می شود.

شاید برای هر کسی که به حج می رود، این آخرین باری است که خانواده خود را می بیند، خاطره ها مملو از حوادث بسیاری است که صاحبانشان به نزد عزیزانشان بازنگشتند، مرگ در سرزمین مقدس برای هر یک از این زائران آرزویی است و آن را افتخاری می دانند که بالاتر از هیچ افتخاری نیست.

به مدت ۱۲ روز، زائران به فرودگاه بین المللی دهلی می روند،تاخیر در زمان پرواز مانع از حضور خیل عظیم همراهان به فرودگاه برای ابراز محبت و قدردانی از زائران نشد.

شهناز مادر مکی می گوید هر بار که به حج می روم احساس می کنم اولین بار است،از این سفر سیر نمی شوم، زیاد سفر می کنم اما هیچ کس برای خداحافظی نمی آید اما در سفر حج ،همه می خواهند قبل از سفر با ما خداحافظی کنند و ما را ببینند، من اشتیاق زیادی برای وصال دارم

پس از دو ماه،زائران به فرودگاه دهلی بازمی‌گردند،جمعیت انبوهی برای پذیرایی از زائران سفر حج، به فرودگاه می آیند ومکان مملو از شادی و سروری است که نظیر ندارد.صدای تکبیر بلند می شود و به زائران بازگشته از سفر حج خوشامد می گویند، همه امیدوارند که از گناهان پاک شده باشند.

اصل مطلب را اینجا ببینید