آوای سنت : واشنگتن پست: چرا درباره میراث زشت ملکه الیزابت و امپراتوری بریتانیا صحبت نمی کنیم؟
به گزارش سرویس ترجمه آوای سنت ، مرگ الیزابت دوم،ملکه بریتانیا،بحث‌های جهانی را بر سر یک سوال اساسی برانگیخته است: چرا صادقانه درباره پادشاهانی که به امپراتوری قدرتمند بریتانیا خدمت می‌کردند صحبت نمی‌کنیم که تاریخ آن بسیار وحشیانه است؟
کارن عطیه،نویسنده و روزنامه نگار با این سوال،مقاله ای را برای روزنامه آمریکایی واشنگتن پست ارسال کرد، او در این مقاله با انتقاد ازگفتمان تبلیغاتی و ناآگاهی مربوط به مرگ ملکه گفت:آنچه در این زمینه مطرح شده است با سوابق تاریخی بریتانیا و رنج مردم آفریقا، آسیا، خاورمیانه و ایرلند در دوران استعمار بریتانیا در تضاد است.
این نویسنده گفت: ملکه فقید در تصور غربی ها نمادی از درایت و ثبات در دنیای پس از جنگ جهانی دوم محسوب می شود. اما یاد او و سایر اعضای خانواده سلطنتی بریتانیا، احساسات پیچیده ای را در میان مردم کشورهایی برمی انگیزد که بریتانیا قرن ها به آنها حمله کرد، آنها را تجزیه و مستعمره خود قرار داد،وی خاطرنشان کرد: بسیاری بر این باورند که بریتانیا از جمله ملکه،مسئول جنایات تاریخی این کشور هستند
پروفسور اوجو آنیا،استاد نیجریه‌ای دانشگاه کارنگی ملون در آمریکا، پنجشنبه گذشته توییتی درباره خبر مرگ ملکه الیزابت دوم منتشر کرد که مورد انتقاد شدید قرار گرفت،او در آن توئیت گفت: شنیدم که رئیس پادشاهان امپراتوری نسل کشی، دزدی و تجاوز در حال مرگ است، امیدوارم درد او دو چندان شود.
عطیه اظهار داشت که سخنان پروفسور نیجریه ای علیه ملکه دردناک و نفرت انگیز بود، اما این سخنان او برای بسیاری از کسانی که نسل آنها مدت ها در مبارزه و رنج های خانوادگی زندگی کردند،تعجب آور نیست.از جمله خانواده آنیا که انگلیسی ها آنها را قتل عام و از سرزمین خود بیرون کردند.
وی خاطرنشان کرد مدافعان ملکه معتقدند که او مردمی را که تحت استعمار بریتانیا بودند آزاد کرد، زیرا استعمار در دوران سلطنت وی پایان یافت.
با این حال، عطیه معتقد است که حقایق تاریخی این ادعا را رد می کند،زیرا زمانی که الیزابت دوم در سال ۱۹۵۲ تاج و تخت را به دست گرفت، امپراتوری را به ارث برد که قدرت جهانی آن در حال ضعیف شدن بود، زیرا انقلاب ها در مستعمرات این کشور آغاز شده بودند.
عطیه تاکید کرد که با وجود تمام موارد فوق، بریتانیای تحت حاکمیت الیزابت دوم اجازه آزادی مستعمرات ارزشمند خود را نداد. بین سال های ۱۹۵۲ تا ۱۹۶۳، نیروهای بریتانیا شورش کنیا را سرکوب کردند و بین ۱۶۰۰۰۰ تا ۳۲۰۰۰۰ کنیایی را در اردوگاه های کار اجباری قرار دادند.
