ضرورت پالایش اعمال و رفتار انسان در زندگی روزمره
آوای سنت: امام جمعه مسحد جامع حضرت عمر رضی الله عنه افغانستان بازنگری در اعمال و اصلاح رفتار را شرط موفقیت در آموزن های مهم زندگی برشمرد.
به گزارش آوای سنت، مولانا ابویوسف عبدالعزیز محمدی در تشریح دوران کشنده بیماری همه گیر کرونا با ترجمه آیاتی از سوره بقره گفت: خدای متعال در کلام خود انسان را مخاطب خوانده و نسبت به امتحان و آزمایش وی به طریق مختلف وعده می دهد. پس در میان نسل آدم اگر کسی گمان کند که از امتحان و آزمایش معاف خواهد شد، تصوری غلط و اشتباه است. ابتلای بشر به بیماری های مهلک و کشنده بدین معنا نیست که جمله انسان ها از رحمت باریتعالی فاصله پیدا کرده اند. مطالعه سیره انبیا علیه السلام نشان می دهد که مقرب ترین پیامبران کسانی بودند که بیش از سایرین امتحان شده اند. از دست دادن ثروت، صحت، قدرت و حتی عزت و آبرو به مفهوم محروم شدن از رحمت الهی را نمی باشد، بلکه همه اینها محکی برای ما هستند تا خوف و ترس را تجربه کرده و بتوانیم بالاترین نمره قبولی را بگیریم.
رجوع بندگان به طرف خالق یکتا معمولا هنگامی معنا و ارزش واقعی پیدا می کند که مشکلات و گرفتاری ها به اوج برسند. نگاه شخص در زمان گرفتاری به عرش اعلا و به آنجا که فکر می کند می تواند خدا را ببیند خورشید معنویت را به روی زندگی تابان می کند.
مولانا محمدی فراهم بودن اسباب و راحتی زندگی را دری بسوی گرفتاری در غرور، تکبر و خودبزرگ بینی خواند و اظهار داشت: امکانات رفاهی و داشتن ثروت بیش از اندازه اعتقاد انسان عابد را به سوی چالش و گمراهی می کشاند. انسان در آرامش دائمی نکات مهم دینداری را ناچیز و کم اهمیت شمرده و نیاز به خالق را به فراموشی می سپارد. فرزند ناتوان انسان در سن خردسالی نیازهایش را با تولید صدا به والدینش منتقل می کند، زیرا خود قدرت برآورده کردن آنها را ندارد. اگر کودک می توانست خواسته هایش را به شکل اکمل برطرف کند، رابطه وی با والدینش حسنه نمی شد. انسان بالغ نیز به همین ترتیب است و تا مادامی که فشار زندگی را احساس نکند از وی نمی توان انتظار بندگی خدای متعال را داشت.
یک حاکم اگر خود را برای اشتباهاتش ملامت نکند هیچگاه متوجه الله نخواهد شد. فردی که همه طول عمر را در صحت و سلامت سپری کند، قدر عافیت را کمتر دانسته و شکرگذار سلامتی اش نخواهد بود.
امام جمعه مسجد حضرت عمر رضی الله عنه هرات عنوان نمود: کسی که دائما از پله های پیشرفت و ترقی بالا می رود موفقیت هایش را مرهون توانمندی های خودش می داند. غرور بر افرادی مستولی می شود که به جایگاهشان بالیده و دیگران را به خاطر شکست شان تحقیر می کنند. انسان مغرور در واقع خود را عاری از هر اشتباه و خطا دانسته و به وقت حادث شدن مشکلات به داشته هایش تکبر می ورزد. بنابراین به هر دری می زند تا خود را گرفتاری خلاص کند. این گونه اشخاص در زمان عمومی شدن مشکلات باز هم خدا را کم رنگ می بینند و بر سر دولت وقت فغان سر دهند، زیرا می پندارند که مسئولین برآورده کننده نیازهایشان هستند، لذا وقت آن شده است تا علت مشکلات را در خود و اعمالی که انجام می دهیم جستجو نماییم. شکی وجود ندارد که اصلاح با مشورت و همیاری می توان مشکلات را کاهش بخشید، اما ابتدا باید در اعمال خود را بازنگری و اصلاح را از خود شروع کنیم. مصایب زندگی برای این پیدا نمی شوند که خدای متعال بخواهد آرامش را از زندگی بندگانش سلب کند. هدف واقعی از گرفتاری ها تلنگری است تا ما انسان ها از خواب غفلت بیدار شویم.
این عالم اهل سنت شاخص افغان متذکر شد: رفع و رجوع نیازهای خانواده و فراهم کردن بهترین امکانات برای اهل منزل باعث مانع از آن نیستند که نسبت به زندگی فقرا و ایتام بی تفاوت باشیم. مسئول زندگی رغت بار یک خانواده فقیر که در همسایگی ما سکونت دارد در وهله اول به خود ما بر می گردد، اما نهایت همه چیزی که به وی می بخشیم، فطریه ماه رمضان است. اشخاص سرمایه دار موظف به پرداخت زکات مال بدون کم و کسر هستند. متوجه باشیم که ایمان تنها در عبادات خلاصه نمی شود. عبادت تنها بخشی از ارکان دین است و جای پرداخت زکات را پر نمی کند.
اگر شام سفره منزل شخصی مفصل فراهم باشد و کودکان خردسال همسایه شب را بدون خوردن حتی نان خشک سپری کنند، این مسئله بر مسلمان یک ایراد مهم به حساب می آید و روز قیامت بابت آن پاسخگو خواهد بود. خصوصا در روزگار تنگی معیشت لازم است در حد توان از نیازمندان اطراف خود دستگیری و حمایت بعمل آوریم. یقیننا رحمت خداوند دانا شامل کسانی خواهد شد که در روی زمین نسبت به حال ضعفا و مستمندان ترحم داشته باشند.
