مکاتب در آموزش قرآن و نماز نقش اساسی دارند

آوای سنت: عالم جوان اهل سنت کورد فراگیری قرآن و نماز در مکاتب را برای همه سنین لازم دانست.

به گزارش خبرنگار آوای سنت ماموستا عبدالسلام ثنایی در گفتگو با خبرنگار ما با اشاره به ناکافی دانستن کارهای انجام شده در زمینه آموزش دروس دینی دانش آموزان و لزوم ارتباط والدین جهت پیگیری امور مکاتب فرندانشان با اولیای مسئول گفت: طرح های آموزشی مفید برنامه ریزی برای اینکه کودکان ما بتوانند از اوقات تابستان بهترین استفاده را ببرند هر چند که مورد تاکید علما است و در این ایام تاکید زیادی روی آن وجود دارد، اما والدین آن طور که از آنها انتظار می رود روی تعلیم و تربیت دینی فرزندانشان تعصب کافی نشان نمی دهند.

اعتقاد و باور علما دین بر این است که فرزند را باید از سن کودکی به مکتب خانه فرستاد، زیرا ذهن بشر در دوره خردسالی قوه یادگیری بهتری نسبت به افراد بزرگسال دارد و هر چه را که یاد می گیرد به خاطر می سپارد، اما به محض آنکه کودک ما قد کشیده و پا به سن نوجوانی می گذارد به بهانه های واهی وی را به حال خود گذاشته و با این توجیه که وارد دوره حساسی شده است، تا مدت مدیدی اجازه می دهیم تا در افکار خود مشغول باشد.

وی ضمن یاد آوری این مطلب که آموزش قرآن کریم تنها برای کودکان نیست و از سوی دیگر قطع ارتباط فرزند با مکاتب به بهانه اینکه او به سن رشد رسیده است، نمی تواند تضمین کننده سلامت اخلاقی و روحانی وی باشد، اظهار داشت: توقع حرف شنوی نداشتن فرزند پس از گذر از سن کودکی خود یک آسیب جدی بشمار می رود. به طبع مسائلی در زندگی یک نوجوان پیش می آید که بخاطر نداشتن تجربه و آگاهی کافی نمی تواند تفاوت میان خوب و بد را از هم تشخیص دهد. والدین از لحظه تولد نوزاد تا پایان مرحله کودکی ارتباط گرمی با وی دارند، اما این ارتباط در سنین بالاتر کم رنگ شده و میان پدر و فرزند فاصله ایجاد می شود.

این فاصله به نفع خانواده نخواهد بود، زیرا یک مادر به تنهایی نمی تواند به همه امور فرزندانش رسیدگی نماید. کارشناسان و علمای صاحب نظر بر این عقیده و باور هستند که برخورد تند و غیر منطقی با فرزند ارتباط وی را با والدینش را محدود می کند و تاکیدها بر ایجاد روابط دوستانه با آنها است، لیکن در برخی خانواده ها روابطی که حاکی از جو صمیمی و در اوقات تبادل افکار میان اعضای خانه باشد وجود ندارد و ما از این نظر ضعیف می باشیم.

ماوستا ثنایی ادامه داد: دیده می شود که والدین نماز می خوانند، ولی فرزندان شان از لحاظ فکری متحول نشده و گمان می کنند که هنوز به سن تکلیف نرسیده اند. ترکیب جمعیتی مساجد اکثرا بالاتر از میانسال است و جوانان غرابتی با خانه خدا ندارند. اگر فرزند ما به دنبال معیشت است و به امور خانه رسیدگی می کند، در حقیقت به تکالیف دنیوی خود عمل کرده است. امور دنیوی و تامین معیشت خانواده، انسان را از دین و معنویات معاف نمی کند. خدمت به والدین، خستگی کار روزانه و نیاز به تفریح نمی توانند توجیه مناسبی غافل شدن از واجبات دینی باشند. رفتن به مساجد و مکاتب و خواندن قرآن تنها به ایام خاصی مانند ماه رمضان نمی شود و فرضیات را باید در ساعت مقرر برجای آورد. جوانان نباید به اصرار و یا برای فرار از زیر بار نصیحت والدین به نماز و مسجد رجوع کنند، زیرا برای همیشه نمی توانند زیر چتر حمایتی پدر و مادر خود باشند و روزی می رسد که باید روی پای خودشان بایستند.

این عالم جوان اهل سنت کورد انجام واجبات را ادای تکلیف به درگاه الهی دانست و عنوان نمود: امروز شرکت در جلسات مکاتب نیز یک ضرورت مهم می باشد، زیرا تا زمانی که در قرائت قرآن اشکال داشته باشیم، نمی توانیم خود علاقمند و وابسته به کلام الهی بدانیم. این مسئله به دور از شان یک مسلمان است. جوانی که نماز نخواند و یا قرآن بلد نباشد، هیچ فرقی با یک فرد مسیحی ندارد. در برهه کنونی طرز پوشش، نوع تفریح و افکار برخی از جوانان تفاوتی با پیروان ادیان دیگر ندارد. شرع مقدس دین اسلام قوانین منسوخ شده را نمی پذیرد. توصیه بر این است که جوانان خود را مبرا از آموزش احگام و قرآن ندانند. به خاطر والدین خود و یا از روی ناچاری اهل مسجد و قرآن نشوند، چرا که به محض مستقل شدن به تکالیفی خواهند پرداخت که خود می خواهند.

ماموستا ثنایی تاکید کرد: والدینی که نماز و قرآن بلد نباشند، نمی توانند فرزندان شان را به طریقه اسلامی تربیت کنند. زمانی می رسد که مشکلات فراتر از آن می شوند که بشود کاری برای جبران گذشته انجام داد. با داشتن برنامه روزانه می توان هر کاری را به بهترین نحو ممکن عملی کرد. به عنوان مثال خواندن نماز پیش از صرف غذا به فرزندان انگیزه می دهد تا خود را با شرایط و برنامه ها وفق دهند. روش های تشویقی و تنبیهی هدفمند زیادی را می توان مثال زد که کارها با آنها آسانتر می شوند. تنبیه الزاما نباید بدنی باشد، بلکه تنبیهاتی هستند که باعث می شوند فرزندان فرق میان لازم و ملزوم را تشخیص داده و همانطور که کار را بر تفریح مقدم می دارند، واجبات دینی را که نیاز روح است بر سایر وابستگی هایشان ترجیح دهند.