دکتر ویسی : ارتقا شخصیت انسانی هدف تربیت اسلامی
آوای سنت: استاد و مدیر گروه فقه و حقوق شافعی، هدف از تربیت اسلامی را توسعه شخصیت انسان ها عنوان نمود.
به گزارش آوای سنت، دکتر محمود ویسی در بحث اهمیت ایجاد نشاط در جوامع مختلف و خصوصا جوامع مسلمان، نهی حزن از دینداران را از توصیه های قرآن کریم در دنیا و آخرت دانست و گفت: روان مومن حزن ناپذیر است. کتاب آسمانی ما مسلمانان نیز در جایی جای خود حالات روحانی شخص مومن را حزن ناپذیر وصف کرده و مخاطب ایمانی خود را از اندوه و غم نهی می کند. معیت خداوند زدودنده غم و البته غم سوز است. برای اهل دین از عوامل شادی بخش مشاهده کامیابی و موفقیت دیگران در امر مهم خداشناسی و پیشرفت های مادی و معنوی می باشد.
دکتر ویسی، کرم و رحمت خدای متعال بر بندگانش را مستمر خواند و افزود: اندوه و محبت با هم در یک غالب جای نمی گیرند و همراهی خدای متعال با پارسایان و صابران خواهد بود. بی گمان منشاء حزن و اندوه شیاطین انسی و جنی هستند. یکی از مصادر صدور حزن برای اهل ایمان نجوا می باشد. غمگین بودن و غمگین ساختن، ریختن آب به آسیاب دشمن و همپای او دویدن را معنی می دهد. بدین جهت نبی اکرم صلی الله علیه واله وسلم از حزن به الله پناه برده است.
حزن نوعی بیماری قلبی و آفتی خطرناک است که اگر بر مومن عارض شود می تواند کفاره گناهانش باشد، لیکن مطلق حزن نهی نشده و پریشانی بر انجام معصیت و یا بر فوت طاعت ستودنی و دارای ثواب است. ممدوح بودن این حزن نه به دلیل اصل آن، بلکه به خاطرعلتش می باشد.
استاد دانشگاه مذاهب اسلامی اظهار داشت: از آنجا که از انسان معمولا خطا سر می زند، گریز و گزیری از ابتلا به حزن و اندوه نخواهد داشت. امروز شاهد خشونت ورزی به جای مهرورزی هستیم. تبلیغات و ضد تبلیغات، آموزه های انگیزه زدا در بویژه فضای مجازی، مدیریت سنگواره ای، نصیحت های تحکمی، رفتارهای تصنعی، راهنمایی های قیمی، سختگیری های انضباطی، روش های انفعالی، نقش بازی های اقتباسی، نگرش های پادگانی، برخوردهای پلیسی و انتظارات کلیشه ای از فرزندان و متربیان، همه و همه طرز نگاه تربیتی حاکم بر خانواده های ما می باشد که فضای تعلیم و تربیتی را سرد و بی روح نموده و جوشش و انگیزش و شور و ترب را از متربیان فرزندان ما سلب کرده است.
دکتر ویسی با بیان این مطلب که در غالب موارد زنگ مدرسه به جای شور و نشاط روانی و شوق و اشتیاق اجتماعی، ناخوشایند، اضطراب آور و بعضا گوشخراش است، یادآور شد: فطرت آدمی با شوق وصال به جنبش و زایش و پویش همسان بوده و غایت تربیت همانا دستیابی به فلاح و رستگاری می باشد. بدون شک هدف تربیت توسعه شخصیت انسان ها است. آموزش ذهن ها، پرورش قلب ها، تلطیف و شفافیت بخشیدن به جان ها آبستن نشاط و سرور با نیروی وصف ناپذیر عبادت جلا میابد.
در طبیعت تربناک، غم همجنس خرمی و شکست، همجنس پیروزی و رنج و همجنس آسایش می شود. امنیت و آرامش نتیجه خوف از باریتعالی است، پس تن دادن به قضای الهی و خشنود شدن به آنچه که خدا حکم کرده است، بنیاد سعادت ما را شکل می دهد. سعادتی که صولت و رحمت پروردگار را در پی دارد.
این عالم اهل سنت خاطر نشان کرد: شاد بودن یک هنر والا است و شاد کردن دیگران هنری والاتر به حساب می آید. قلب تربناک خوشبختی را در خوشبختی دیگران می جوید و شادی خود را در شادی اجتماع رونق بخشیده و نشاط زندگی را با نشاط با هم زیستن در هم می آمیزد. برای محبوب شدن باید محب باشیم. برای دوست داشته شدن باید دیگران را دوست بداریم. شخص با ایمان دروغ نمی گوید. تهمت نمی زند، غیبت نمی کند. چنین انسانی کینه جو، انتقام گیرنده، حسود، تنگ نظر و خودخواه نمی باشد، زیرا اخلاق نیک ریشه در قلب سلیم دارد. قلب سلیم، قلبی سرشار از شور و محبت و عشق می باشد. مطمئنا در همه مواهب زندگی فضایل خدای متعال نقش و جریان دارد.
