اوج افلاس کشورهای اسلامی در تعامل با قضیه غزه (دل‌نوشته یک جوان مسلمان)
آوای سنت : از زمان عملیات طوفان الأقصی که در آن گروه اسلامی حماس در یک حرکت شگفت انگیز و پیروزمند توانست قدرت پوشالی رژیم صهیونستی را به چالش بگیرد، و بنیاد تبلیغات سهمگین بنگاه‌های خبر پراکنی را که قدرت و شوکت ارتش آن رژیم را شکست نا پذیر معرفی می‌داشتند از هم فرو ریزد، تا کنون که یک دهه روز از آن هجوم برق آسا می‌گذرد، ده‌ها هزار تُن بمب‌های مختلف النوع بر مردم بی دفاع و مظلوم غزه از زمین و هوا و دریا روزانه می‌ریزد و تا لحاظاتی پیش هزاران مظلوم را اعم از زن و کودک و بیمار را به کام مرگ برده است.
همه اینها در سایه سکوت مرگبار کشورهای اسلامی به خصوص کشورهای عرب که هماره دعوی حمایت از “أشقائنا الفلسطینین” سر می‌دهند صورت می‌گیرد و نشان می‌دهد که این کشور ها در یک افلاس و دهشه ناشی از ترس و بیم شدید از قدرت های غربی بسر می‌برند تا جایی که حاضر نیستند موضع قدرتمندی در قبال این قضیه بگیرند.
سکوت و موضع‌گیری‌های کشورهای اسلام در قبال آنچه در غزه می‌گذرد به این نحوی که صورت می‌گیرد طوری در اذهان تداعی می‌کند که گویا این کشورها دیگر علاقه‌ای به سرزمین فلسطین ندارند و می‌خواهند به قصد این قضیه را به باد فراموشی بسپارند. اینها گمان می‌کنند راه نجات آن‌ها از بطش صهیونست‌ها و حامیان جهانی‌شان این سکوت خفت‌بار است، در حالی که در حق این کشورها به خصوص کشورهای عرب این ضرب المثل عربی تطبیق شدنی است که: “أُکِلتُ یَومَ أُکِلَ الثَّورُ الأَبیَض”. این کشورها چه سکوت کنند و چه چیزی بگویند قربانیان سیاست‌های منطقه خاورمیانه خواهند بود که ابتکار عمل را از آنان گرفته و در اختیار کیان صهیونی و کشورهای غربی قرار داده است.
در سایه این سکوت مرگبار، این روزها رهبران طراز اول کشورهای غربی به جهت ابراز تسلیت و حمایت عام و تام در یک مسابقه، همه روزه ره‌سپار سرزمین‌های اشغالی می‌شوند و همبستگی خود را با کیان صهیونی اعلام می‌دارند و رجز می‌خوانند که اگر کسی در این قضیه مداخله کند با ما طرف است و ما با کشتی‌های جنگی خود که از هزاران کیلومتر دور تر آورده‌ایم و با ناوهای هواپیمابر به جان او خواهیم افتاد و از کشور اسرائیل دفاع می‌کنیم و تجربه عراق را تکرار خواهیم نمود.
با وجود این سفرها که گزارشاتش همه روزه از طریق خبرگزاری‌های مختلف از جمله خبرگزاری‌های کشورهای عرب، تحت پوشش قرار می‌گیرد، تا کنون یکی از رهبران کشورهای اسلامی و عربی حاضر نشده است به منظور ابراز هم‌دردی و حمایت از مظلومین فلسطین سری به بیمارستان‌های این منطقه بزند و مرهمی بر دردهای مردم بی دفاع فلسطین بگذارد. نه تنها که رهبران این کشورها به چنین کاری اقدام نکرده‌اند که حتی در سطح وزیران خارجه یا نمایندگان خاص نیز این آرزو بر آورده نشده است.
در این میان میماند مردمی که نه سرپناهی دارند، نه آبی، نه برقی و حتی در بیمارستان‌ها نیز در امن نیستند، و مراکز بهداشتی آن‌ها نیز اهداف مشروعی است که هرگاه کیان صهیونستی خواسته باشد می‌تواند خطرناک‌ترین بمب‌ها را بر سر آن‌ها بریزد و انبوهی از انسان‌های بی دفاع را به خاک و خون بکشد.
آنچه در بیمارستان اهلی غزه اتفاق افتاد لک ننگی است بر دامان بشریت امروز که داد از علم و دانش و مدنیت می‌زند و با بوق و سرنا و کرنا فریاد بر می‌دارد که حامی حقوق بشر چه که از حقوق حیوانات نیز حمایت به عمل می‌آورد. ده‌ها کودک، زن، بیمار، پرستار، دکتور و غیره در جریان این حمله به شهادت رسیدند و با خون خود در تاریخ این نکته را ثبت کردند که در روزگاری می‌زیستند که کشورهای برادرشان کشورهای اسلامی از شأن و شوکت و قدرت برخوردار بودند اما از آن‌ها حمایت نکردند. نه تنها که حمایت نکردند که با سکوت مرگبار خویش بر دردها و آلام آن‌ها افزودند و بر زخم‌های‌شان نک پاشیدند.
