اسلام ستیزی غرب و اختلافات داخلی امت اسلامی دو مشکل اصلی مسلمانان
آوای سنت: امام جمعه اهل سنت طبس مسینا اسلام ستیزی و به صدا در آمدن شیپور جنگ در سرزمین های اسلامی را در نتیجه اختلاف بعنوان یک درد کهنه و قدیمی دانست.
به گزارش آوای سنت، مولانا سید محمد حسینی در گفتگو با خبرنگار ما، عزم کفار در صدمه زدن به اسلام را خستگی ناپذیر خواند و گفت: آنها هر بار که شکست می خورند در جهت تجدید قوا بر آمده و با نقشه ای جدید و سرمایه ای هنگفت پا به عرصه می گذارند. ذات طبیعی دشمن بر این است که راه نیاکان و اجدادشان را در پیش بگیرند و شعله خشم شان از اسلام فروکش نخواهد کرد، مگر آنکه دنیا را تحت تسلط خود در آورند.
در صدر اسلام و حیات نبی مکرم اسلام کنش و واکنش ها بنابر طبیعت روزگار بوسیله قوه قهری و با استفاده از شمشیر و نیزه و غالبا در میدان جنگ انجام می شد، اما امروز راههای مختلفی برای نابودی اسلام وجود دارد که تنها یکی از آنها تهاجم فیزیکی است.
مهمترین و بزرگترین نعمتی که دشمنان اسلام خود را از آن محروم کرده اند، قرآن کریم می باشد که در آیات شریف خود وعده بازگرداندن نقشه های کفار بسوی خودشان را می دهد.
وقایع صدر اسلام بیانگر این واقعیت هستند و هر بار که کفار می خواستند نقشه قتل پیامبر گرامی اسلام را به مرحله اجرا بگذارند، اهداف پلیدشان در مرتبه ای توسط علی ابن ابی طالب رضی الله عنه و بار دیگر با نصرت الهی ناکام ماند. پس قدرت دشمنان اسلام در برابر خدای متعال و قرآن کریم از تار عنکبوت هم ضعیف تر است.
مولانا حسینی با اشاره به این مطلب که پیروان آیین های دروغین،بخوبی می دانستند صدور قرآن کریم به اقصی نقاط عالم، چه نتایج مثبتی را به همراه خواهد داشت، افزود: تورات و انجیل در پیش از اسلام آئین های بت پرستی را برچیده و در این راه انسانهای زیادی به صلیب کشیده شدند.
ما امت مسلمان به همه انبیا و از جمله پیامبران اولوالعزم احترام زیادی قائل هستیم و اسامی فرزندان ما برگرفته از نام ایشان و اصحاب نبی مکرم اسلام است.
اما یهود و نصارا دین خود را تحریف کرده و به راه انبیای گذشته نرفته اند. در یورش به سرزمین های اسلامی تعداد بیشماری از نسخ قرآن کریم جمع آوری شد تا مردم به کتاب آسمانی خود دسترسی نداشته باشند، اما دشمن غافل بود از اینکه حقیقت آن نسخه ها در سینه قاریان حفظ شده است.
امام جمعه اهل سنت طبس مسینا تفرقه را نقطه ضعف امت در همه ادوار دانست و عنوان کرد: جای تعجب است که چرا پس از صدمات تلخی که بر اثر اختلافات به امت مسلمان وارد شد هنوز هم دولت های اسلامی، مسیر بی تفاوتی را در پیش گرفته و با حکام غربی بر علیه یکدیگر متحد می شوند.
اصحاب صدر اسلام قرآن کریم را حفظ کردند تا به دست نسل های آینده برسد. تفاوت ما با آنها این است که خود را بیش از حد به اختلافات کهنه و قدیمی دلمشغول ساخته و با کوچکترین اختلافی شیپور نزاع را به صدا در می آوریم.
شهرهای اسلامی بر خلاف دو قرن گذشته مسیر پیشرفت و توسعه را دنبال می کنند و به همان نسبت در دینداری در سراشیبی و پسرفت بسر می برند. شیعه و سنی کردن درد امت را دوا نمی کند. همه مذاهب اسلامی احترام خاص خود را دارند و شافعی و یا زیدی بودن ملاک عمل به حساب نمی آید.
اسلام ستیزی در آن سوی مرزها هر روز در یک کشور به نمایش در می آید. چندی پیش در میانمار و اخیرا در هند مسلمانان را شکنجه می کنند.
در هیچ نقطه از دنیا به اندازه ای که مسلمانان را می کشند، جنایت صورت نمی گیرد و یکی از دلایل این کشتارها به ضعف امت ارتباط پیدا می کند.
مولانا حسینی همچنین اظهار داشت: بشر به این درجه از درک رسیده است که بداند آرامش، تنها با قرار گرفتن در زیر سایه اسلام تحقق می یابد، اگر می شد با جنگ به نتیجه لازم رسید، آمریکا در ویتنام و قدرت های اروپایی در آسیا و آفریقا شکست نمی خوردند. اگر آمریکا در ویتنام، عبرت لازم را می گرفت، میلیون ها سرمایه را صرف اشغال عراق و افغانستان نمی کرد و اینگونه متضرر نمی شد.
تفاوت اسلام با آیین های یهود و نصرانی این است که خورشید دین محمدی هرگز غروب نخواهد کرد. افرادی با لباس مبدل و اجیره شده که دین را بهتر از خود ما می شناسند، سالها در کشورهای اسلامی زندگی کرده و نقش یک مسلمان مومن، پاک و خداشناس را بخوبی بازی کردند تا به نقاط ضعف امت پی ببرند.
پیام ما به حکام بیگانه این است که کافر مسلمان می شود، ولی مسلمان هرگز از دین خود برنمی گردد و لذا هر جوانی که در اروپا به اسلام ملحق می شود، خود یک دعوتگر است و این زنجیره ادامه پیدا خواهد کرد تا روزی که به جای صدای ناقوس کلیساها که در میانه همهمه و سردرگمی جامعه گم است، بانک اذان از مساجد بگوش برسد.
فضای مجازی را به ابزاری بر علیه دشمنان تبدیل کنیم. در سابق دعوتگری برای همه ممکن نبود. امروز هر یک از ما می توانیم از مکانی که در آن قرار داریم اسلام را به دنیا بشناسانیم. برای تحقق این مهم اراده و عزم عمومی لازم است.
