آوای سنت : ما اسلام را بر کودکان مان تحمیل نمی نماییم، و می گذاریم وقتی ۱۸ سالشان شد، خودشان دین خود را انتخاب کنند…
?بزرگواران، پیشتر هم به این شبهه پاسخ داده ایم، اما ان شاء الله به دلیل اهمیت مساله، یکبار دیگر خلاصه وار و اندکی بی تعارف تر به آن پاسخ می دهیم:
?الف)
▪️مطمئنم پدر و مادرها این سخن را تایید می نمایند که فرزند پاره ای از وجود آنهاست و به عنوان خودشان یا عزیزتر از خودشان به او نگاه می کنند.
▪️به عبارتی دیگر، اگر فرزند خوشحال شود پدر و مادر خوشحال می شوند، اگر او ناراحت شود آنها ناراحت هستند، بیماری بچه، بیماری پدر و مادر است و موفقیت و خوشبختی او، موفقیت و خوشبختی پدر و مادر…
?ب)
▪️حال طبق این نکته، چطور ممکن است، پدر و مادر آیین پاک اسلام را بهترین مسیر برای موفقیت دنیوی و اخروی بدانند، اما آن را به پاره ی تن شان آموزش ندهند؟ مگر ممکن است آنچه برای خودمان خوب می دانیم را از فرزندان مان دریغ نماییم؟!
▪️لذا به نظر بنده ی حقیر، پدر یا مادری که این سخن را می گوید، به عنوان یک امر درجه چندم به اسلام نگاه می کند، به این دلیل برایش مهم نیست و می گوید فرزندم را مختار می نمایم!… وگرنه اگر اسلام را درجه ی اول می دانست (مثل درس خواندن و به مدرسه رفتن)، به هر طریقی که شده سعی می کرد فرزندش مومن و متقی بار بیاید.
?ج)
نتیجه ی این سخنان چیست؟
▪️بزرگواران، عبارتِ «آزادی انتخاب»، این حقیقت را از جلوی چشمان شما دور نسازد که فرد گوینده ی این سخن، به صورت «غیر مستقیم» در حال کنار گذاشتن اسلام است.
▪️لذا خیلی راحت و در کمال ادب به او بگویید، شما اسلام را بهترین نمی دانید به این دلیل آن را به فرزندتان هدیه نمی دهید، ولی ما آن را بهترین می دانیم و به فرزندمان هدیه می دهیم.
نویسنده : دکتر مراد یوسفی
