تاکید مولانا مطهری بر رعایت دقیق پروتکل های بهداشتی

آوای سنت : مولانا حبیب‌الرحمان مطهری: در این روزها که وضعیت کرونا خیلی دردناک و اسفناک است، پروتکل‌ها و نکات بهداشتی را به طور جد رعایت کنیم و مردم را نیز به رعایت آن تشویق کنیم.

به گزارش آوای سنت به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی احناف خواف، مولانا حبیب‌الرحمان مطهری – مدیریت حوزه علمیه احناف خواف – در نشستی که در تاریخ (۲۴ مردادماه ۱۴۰۰) با حضور علما و ائمه مساجد شهر خواف و با رعایت پروتکل‌های بهداشتی در محل حوزه علمیه برگزار شد، با تلاوت آیات “و لقد نعلم أنّک یضیق صدرک بما یقولون* فسبح بحمد ربک و کن من الساجدین*واعبد ربک حتی یأتیک الیقین” به ایراد سخن پرداختند.

ایشان در آغاز سخن فرمودند: در آیات فوق، خداوند متعال خطاب به نبی خود می‌فرماید: ما می‌دانیم که سینه و دل تو به دلیل حرف‌هایی که مردم نسبت به تو دارند گرفته است، اما وظیفه شما و دوای این درد این است که حمد خدا و تسبیح او را بیان کنی و جزء سجده‌کنندگان باشی و برای رفع این مشکلات نماز بخوانی و برای کم‌شدن شر دشمنان، به طرف تسبیح، تحمید و دعا روی بیاوری.

مولانا مطهری خاطرنشان کردند: عموماً در این زمانه، همان مشکلاتی که برای انبیاء(ع) اتفاق می‌افتاد و همان سخنانی که برای آن‌ها به‌خصوص پیامبر اکرم(ص) گفته می‌شد، مشاهده می‎شود؛ سخنانی که از دهان افرادی که نسبت به خدا و رسول او اعتقادی ندارند بیرون می‌آید و همان دلتنگی‌هایی که برای رسول خدا(ص) بود، برای اهل علم و علمای مخلص هم در همین زمان به وجود آمده است. اهل علم باید همان راهی را که برای رسول خدا(ص) نشان داده شد را در پیش بگیرند. اگر دل‌ها گرفته است، اگر ناراحتی‌ها زیاد است، راه حل آن این است که ما متوجه خدا شویم و در رأس همه، تسبیح و حمد خدا را بگوییم. اگر مشکلی پیش می‌آید متوجه نماز شویم.

ایشان افزودند: در زمان رسول خدا(ص) وقتی مشکلی پیش می‌آمد، روش ایشان این بود که به طرف نماز متوجه می‌شدند و به وسیله نماز، دل خود را خوشحال می‌کردند. حالا وظیفه اهل علم و علما هم همین است که با نماز، سجده و دعا دل خود را شاد کنند و از این تنگناها خارج شوند. علما می‌نویسند که خواص امت باید عبادت آنها با عوام فرق کند.

مدیریت حوزه علمیه احناف خواف ادامه دادند: برای عبادت سه واژه داریم: ۱- عبادت، ۲- عبودیت، ۳- عبودت. عبادت برای عموم مومنین است. عبودیت برای خواص مومنین است و عبودت برای اخص‌الخواص است. فرق این‌ها چیست؟ عبادت برای کسی است که علم‌الیقین داشته باشد، از آثار و علائم می‌فهمد که خدایی وجود دارد. کسی که عین‌الیقین را بداند و به آن نتیجه رسیده باشد در پیش خدا، عبادت آن عبودیت است، زیرا خدا را بهتر عبادت می‌کند. اگر به درجه حق‌الیقین برسد و با این حال خدا را عبادت کند، در این صورت در نزد خدا عبودت حاصل می‌شود.

سهل بن عبدالله تستری می‌فرماید: انسان اگر از چهار چیز که به آن می‌رسد ناله و فغان نکند در آن صورت تعبد حاصل می‌شود: ۱- اگر گرسنگی به او برسد ناله و فغان نکند، ۲- اگر لباس خوبی به وی نرسید ناله نکند، ۳- اگر فقر به او برسد ناله و احساس عجز نکند، ۴- اگر کسی او را تحقیر کرد، برافروخته نشود، بلکه تحمل کند.

ذوالنون مصری عبودیت را به این صورت تفسیر می‌کند که وقتی خدا رب تو هست، در همه حالات پروردگار تو می‌باشد، چه در حالت خوشی و چه در حالت غم، در هر حال خدا پروردگار تو است. پس تو هم در هر حال عبد او باش.

علامه جریری می‌فرماید: بنده نعمت‌ها زیاد است و بنده دهنده نعمت( خداوند) کم است؛ اگر ما با مال و ثروت خوشحال می‌شویم و چنین حالتی مدنظر ما باشد گویا که ما عبید نعمت‌ها هستیم.

ابوعلی می‌گوید: انسان بنده همان چیزی است که اسیر آن می‌باشد. بنابراین حضرات علما با توجه به این که وارثان نبی کریم(ص) هستند باید خدا را یاد کنند و به او نزدیک شوند.