آوای سنت : در سال ۱۹۴۷ سازمان ملل متحد،فلسطین تاریخی را تقسیم کرد.در آن زمان فلسطینی ها و اعراب این تقسیم بندی را رد کردند.
اما پس از آن،فلسطینی ها از سرزمین های خود اخراج وقتل عام شدند،تا اینکه درسال ۱۹۴۸ روز نکبت آمد ودولت اسرائیل تأسیس شد ودر آن زمان ۷۶ درصد ازسرزمین فلسطین را اشغال کرد.
به گزارش سرویس ترجمه آوای سنت ،با حمایت غرب،تجاوزات و اشغالگری اسرائیل ادامه یافت وبیشتر شد،نکبت دیگری در سال ۱۹۶۷رخ داد،زمانی که اسرائیل با اشغال نوارغزه،قدس شرقی،بلندی های جولان و کرانه باختری را اشغال وگسترش سرزمین های اشغالی را سه برابرکرد.با این اقدامات اسرائیل، آوارگی فلسطینیان بیشترودایره تجاوز وکشتارگسترش یافت.
در سال ۱۹۸۲ اسرائیل به لبنان حمله کرد و اردوگاه صبرا و شتیلارا قتل عام کرد،تعداد قربانیان تقریباً ۳۵۰۰ نفر بود.
این قتل عام زیر نظر آریل شارون انجام شد.در سال ۱۹۸۷ اولین انتفاضه مردمی علیه اشغالگران آغاز شد،اشغالگران با سیاست شکستن استخوان زیر نظر مستقیم اسحاق شامیر واسحاق رابین با آن مقابله کردند.
بین سال های ۲۰۰۸ تا ۲۰۰۹ اسرائیل با انجام عملیات سرب گداخته نوارغزه را بمباران کردکه طی آن ۱۳۰۰ فلسطینی کشته شدند.سپس اسرائیل در سال ۲۰۱۴ بار دیگر نوار غزه را بمباران کردکه با انجام این عملیات،صدها فلسطینی شهید و هزاران خانه ویران شد.حمله به غزه همزمان با ربودن،شکنجه و سوزاندن کودک خردسالی به نام محمد ابوخضیر از ساکنان محله شعافات در بیت المقدس بود.
اسرائیل انواع جنایات را درفلسطین مرتکب شد،از قتل‌های زنجیره‌ای گرفته تاسرقت زمین،شهرک‌سازی‌ها،واکنش جامعه بین‌المللی به این جنایات فقط صدوربیانیه بود و سرزنش کردن.
از سوی دیگر،این این رژیم اشغالگر بیشتر درجنایت غوطه ور شد ودیدگاه شارون را در دهه هفتاد قرن گذشته که از او به عنوان قهرمان شهرک سازی یاد می شد،تجسم می کرد،که می گفت:من معتقدم اگر این شهرک ها را بسازیم.ما امنیت لازم را برای پذیرش خطرات صلح احساس خواهیم کرد.
درمکانی نه چندان دور ازمرکز درگیری یعنی مسجدالاقصی سال هاست که شهرک نشینان با برپایی آیین های یهودی مثل تلمود ودعاهای دیگردرداخل صحن های این مسجد،تلاش می کنند تامعادلات زمانی ومکانی را برمسجدالاقصی تحمیل کنند.
با ترویج روایت نادرست یهودی از وجود ادعایی معبد و تلاش برای دستیابی به آنچه مایر کاهانه دردهه هفتاد قرن گذشته از آن دفاع می کرد وخواستار اجرای انتقال فلسطینی ها بود.
همه این عوامل منجر به فاشیسم با نمایندگی افراط گرانی مثل بن گویر، اسموتریچ و دیگران شد،کسانی که هدفشان نظامی کردن جامعه اسرائیل است تا درگیری آنها با فلسطینیان به عنوان یک درگیری ایدئولوژیک تعبیر شود نه سیاسی .
در خاتمه،درگیری های امروز فلسطین و نگاهی به درگیری سال های گذشته نشان می دهند که اشغالگران زیان هایی را که روزگاری پنهان می کردند از وضعیت فروپاشی به دلیل افزایش افراط گرایی گرفته تا اعلام وضعیت شرارت توسط رهبران آن،نادیده می گیرند.اینجا این گفته افلاطون را به یاد می آوریم که گفته است:بیشتر مردم وقتی به قدرت می رسند،شرور می شوند،من معتقدم که هر امری پایانی دارد و پایان اشغالگری، نابودی است.
