آوای سنت : مدت مدیدی است گوشی ها و تبلت ها همه جا را پر کرده است. امروز در دست همه اقشار جامعه از کوچک و بزرگ و پسر و دختر موبایل را می توان دید. موبایل بهانه خوبی شده است برای دنبال کردن درس در فضای مجازی، اما غافل از درس واقعی که باید به فرزندان آموزش داد.
والدین از خطرات و مضرات فضای مجازی غافل مانده اند. دانش آموزان به این گوشی ها و فضاهای مجازی دل خوش کرده و به پیشرفت ظاهری فرزندان شان رضایت داده اند، همه این هیاهوی بوجود آمده در مورد کرونا و آموزش آموزان، ما را از خویشتن غافل کرده است. مساجد و مکاتب برخی مناطق رنگ و بوی غبار به خود گرفته اند. فرزندی که باید با قرآن انس می گرفت با گوشی انس پیدا کرده است. دانش آموزی که باید حرف پدر و نصایح استاد را گوش می کرد از کارتنک ها و کلیپ های لهو لعب حرف و سخن به میان می کشد.
جوانی که روح و روانش می بایست با صدای قرآن و معنویت به آرامش برسد به صدای زنگ موبایل و موسیقی عادت کرده است. وی که باید قرآن برایش عزیزتر از هر چیز دیگری می بود، گوشی و تبلت را عزیز می پندارد. در عصر گذشته قرآن هم در خانه و هم در مسیر مساجد و مکاتب همراه فرزندان ما بود، اما آنها امروز در کنج خانه با گوشی ها درگیر هستند. روزگار آینده چطور خواهد بود؟ آیا کلام خدا را نشنیده ایم که می فرماید: پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم شکایت امتش را بابت ترک کردن فرایض پیش باریتعالی خواهد برد. (وقال الرسول یا رب ان قومی اتخذو هذا القران مهجورا) پروردگارا این قوم من، قرآن را ترک نموده اند.
عصر پیشرفت های تکنولوژی را به عصر مهجوریّت قرآن تبدیل نکنیم. قرآن کتابی است بزرگ تر از انچه که فکر می کنیم. محفاظت از قرآن را خود الله به عهده گرفته است (انا نحن نزلنا الذکر و انا له لحافظون) قرآن اجبار ندارد و شوخی ندارد. خوانندگانش را شفاعت و عزت می بخشد و متروکینش را به ذلت می کشاند.
قرآن، برکت و روشنایی جان و مال و زندگی و دنیا و قبر و پل صراط آخرت و سنگینی میزان و رستگاری در بین خلائق و در محشر وسبب رسیدن به درجات بلند بهشت می باشد، اما موبایل صفحه ای ایست برای مخدوش کردن ذهن و افکار، ضایع کردن اوقات و دور ماندن از زندگی با صفا و صمیمیت در کنار نصائح بزرگان خانواده که سرانجام آن غفلت از دین، سنت ها و ارزش ها است.
موبایل گرچه از نعمت های پروردگار است، اما این نعمت را تبدیل به نقمت نکنیم تا روح و روان و جسم جوان ما گرفتار آن نشود. حلقه های معنوی قرآنی را در خانه ها زنده کنیم. پدر و مادرها کنار فرزندان بشینند و برایشان از علوم قرآنی، داستان های انبیا و عبرت ها سخن بگویند.
بزرگتر ها موبایل فرزندان را کنترل کرده و فقط در ساعات مخصوص در اختیارشان بگذارند. روی یادگیری روزانه قرآن برنامه ریزی جدی داشته باشند. معلمین و اساتید در کنار دروس برای تعلیم قرآن وقت بذارند. علماء حلقه تفسیر و جلسات ترجمه قرآن برگزار کنند و مدارس و مکاتب جدیت کامل اعمال نمایند. حساب کننده اعمال خویش باشیم. فکر کنیم که روزی چند دقیقه با موبایل صحبت می کنیم و چند دقیقه با الله ارتباط داریم؟ روزی چند دقیقه به صفحه موبایل نگاه می کنیم و چند دقیقه صفحات کتاب الله را رویت می نماییم؟ با خود بیندیشیم که در فردای قیامت قرآن شفاعت کننده خواهد بود یا آنکه موبایل می تواند ما را به سرمنزل مقصود برساند؟
