ضرورت آموزش فنون ارتباط به کودکان
آوای سنت : بحث ارتباط مقوله بسیار مهمی در عصر حاضر است، چرا که بیش از شصت درصد زندگی ما انسان ها با ارتباط با دیگران شکل می گیرد. این ارتباط تنها برقراری یک رابطه کلامی با یک شخص نیست. در این ارتباط مسائلی مانند ابراز احساسات، احترام به دیگر اشخاص، تربیت، آموزش، انتقال محبت و حتی در بازی کردن با کودکان هم برقراری ارتباط وجود دارد.
استاد عبدالواحد معتمد استاد روانشناسی اهل سنت مقیم جنوب کشور، ارتباط را داری دو جنبه مثبت و منفی می داند و در این رابطه تاکید دارد: ارتباطی که مثبت است، مطمئنا نتیجه خوبی را به انسان می دهد. یک نتیجه خوب منجر به تربیت خوب است و به همین ترتیب یک تربیت خوب یک انسان را با همه خصوصیات خوبی که از وی انتظار می رود، به جامعه تحویل می دهد. برعکس یک ارتباط بد منجر به تربیت بد می شود. لذا باید به ارتباط خود با دیگران به عنوان یک مسئله مهم و با اهمیت نگاه کنیم.
وی اهمیت نحوه ارتباط با کودکان را در شکل گیری شخصیت آنها تاثیر پذیر خواند و اظهار داشت: با کودک باید به فراخور سن و شخصیت کودک صحبت کرد. کودکان در مقایسه با افراد بزرگسال سبک خاص خودشان را دارند. همه ما تفاوت های یک کودک پسر با کودک دختر را مشاهده می کنیم.
کودک پسر معمولا به بازی های چالشی و هیجانی مانند بازی با تفنگ، بازی فوتبال، کشتی گرفتن و نهایتا بازی هایی که در آنها نوعی درگیری وجود دارد، علاقه زیادی نشان می دهد. در سوی دیگر کودک دختر به بازی هایی مثل عروسک بازی، آشپزی و ترتیب دادن مهمانی اهمیت می دهد. بنابراین در روش تربیت یک کودک، ابتدا باید جنسیت و ابزارهای مورد علاقه وی را در نظر گرفته و با هرکسی بر طبق نیازی که دارد ارتباط برقرار نماییم.
این استاد اهل سنت احساس و ارتباط مادر با جنین در حال رشد را سرآغاز یک ارتباط مثبت و یا منفی خواند و تاکید کرد: جنین در حال رشد بر اساس احساسی که مادر نسبت به وی دارد، پرورش می یابد. مادر باید با جنینی که در وجودش رشد پیدا می کند، ارتباط برقرار کرده و با او حرف بزند.
پس از تولد و با شروع رشد جسمانی کودک می بایست مهارت های فردی و احتماعی را به وی یاد دهیم، چرا که هر انسانی ذاتا موجودی اجتماعی است. شخصیت و موقعیت ممتاز پدر و مادر به تنهایی نمی توانند درشکل گیری شخصیت کودک اثرگذار باشند، زیرا اگر برای تربیت شان وقت کافی نگذاریم، امکان دارد به راههای کج کشیده شوند.
بررسی ها نشان می دهند که اکثر خانواده ها زمان کافی برای تربیت فرزندان شان نمی گذارند. بیشترین تلاش ما در مورد آنها این است که کودک را در وقت خوشحالی نوازش کرده و درهنگام عصبانیت شماتت می کنیم. این دو روش تنها کارهایی هستند که ما برای تربیت کودکمان بکار می بندیم. هر خانواده ای الزاما می بایست مدت معینی از وقت را به تربیت کودکان اختصاص دهد و تربیت فرزندان نباید به مهد کودک و مهدهای مدرسه ای و حتی مساجد محدود شود.
متاسفانه بچه های امروزی اعتماد به نفس کافی به جهت برقراری ارتباط با دنیای بیرون را ندارند متذکر شد: این بچه ها در ناملایمات لحظه ای قدرت دفاع از خودشان را ندارند و از این رو وقتی از یک همسن خود کتک می خورند، بلافاصله شکایت وی را پیش بزرگتر می برند.
دفاع از حق و حقوق لازمه زندگی در جامعه بشمار می رود. رجوع به مشاور ذیصلاح و مطالعه کتاب های مفید در زمینه نحوه برخورد با کودک وسعت نگاه ما را نسبت به مسائل مربوط به اطراف کودک افزایش خواهد داد. اولین شرط موفقیت یک شخص در زندگی آن است که از عزت نفس برخوردار باشد. خود را باور کرده و اعتماد به نفسش را تقویت کند. چنین شخصی باید به این باور برسد که می تواند با ارتباط کلامی و یا در مواقع لزوم از طریق نوشتاری از حقش در رویداهای خارج از خانه دفاع کند.
خردسالی بهترین زمان برای فراگیری فن بیان و مهارت های اجتماعی است. افسردگی و درون گرایی مفرط دو عامل مهم دو مورد فرزندانی است که بر روی تقویت مهارت هایشان کار زیادی نشده است. ارتباط قوی و مناسب به شخصیت کودک جذابیت خاصی می بخشد.
به کودکان به اندازه ای احترام بگذاریم که به افراد بزرگسال می گذاریم. بچه های دیگران را بیشتر از کودکان خودمان دوست نداشته باشیم. رفتار احترام آمیز را به آنها یاد بدیم. متاسفانه امروز خیلی از انسان خلق و خوی عصبی دارند و آستانه تحمل شان پایین آمده است و توجه به این مسئله ندارند که کودک از آنها تقلید می کند.
کودکی که پرخاشگری می کند و با همسالان خود کتک کاری می کند، مسلم بدانید که این حرکات را در ابتدا از والدینش یاد گرفته است. رفتار آرام می تواند الگویی برای فرزندان باشد. واکنش تند، دشنام به کودک، راندن به طریقه خشن و از سوی والدین ممنوع است.برخی از والدین هستند که فرزندانشان را بیش از حد دوست دارند که این نیز اشتباه است. زندگی قوانین خاص خودش را دارد. شخصیت کودک چه با افعال خوب و یا بد شکل خواهد گرفت.
