آوای سنت : به قیام امام حسین (رض) در کربلا از زوایه‌های مختلف و گوناگونی می‌توان نگریست. تفاوت این نگاه‌ها به ابعاد این قیام بر می‌گردد. واقعیت امر این است که جریان کربلا و حرکت امام حسین (رض) از مدینه به کوفه و آن قصد و نیتی که در نهاد امام وجود داشت، و نحوه انجام این قیام و آثار و تبعاتی که بر جای گذاشت، همه نشان‌دهنده وجود ابعاد مختلف و گوناگون در این قیام است.
به یقین که یکی از این ابعاد که آن هم زاده نیت و قصد امام حسین است، تحکیم مجدد پایه‌های وحدت امت اسلامی بود، کاری که برادر بزرگوارشان امام حسن (رض) به انجام رسانید. به گواه تاریخ حضرت حسن بن علی (رض) با انعقاد صلح با امیر معاویه قصدی جز یک‌پارچه ساختن امت نداشت و این همان مژدگانیِ بود که توسط جد بزرگوارشان حضرت رسول معظم (ص) در باره ایشان به امت داده شده بود، آن‌گاه که فرمود: این فرزند من سید و سردار است امید است که خدای تعالی توسط او میان دو گروه عظیم از مسلمانان جمع کند.
امام حسن (رض) تلاش بسیاری مبذول داشت تا وحدت امت اسلامی تأمین گردد. ایشان در این هدف نبیل خود تا حد زیادی با درایت و کیاستی که داشت موفق شد. این وحدت باید همچنان حفظ می‌شد و از آن پاسداری به عمل می‌آمد، اما متأسفانه که چنین نشد.
با رسیدن یزید بن معاویه به خلافت بیم آن می‌رفت که به علت وجود صالحان و نیکان بسیاری از جیل صحابه در میان امت و عدم انتخاب آن‌ها، آتش اختلاف میان امت یک‌بار دیگر شعله‌ور گردد، چون همه قایل به این بودند که یزید صلاحیت خلافت را به خصوص در سایه وجود اصحاب و یاران حضرت رسول (رض) ندارد، و این انتخاب نا‌به‌جا امکان داشت که منجر به بروز فتنه اختلاف گردد، زیرا بسیاری از آحاد امت و بزرگان آن حاضر نبودند افضل را کنار بگذارند و با مرجوح بیعت کنند.
این بیم اختلاف امام حسین (رض) را وا داشت تا دست به قیام بزند. امام حسین (رض) به خوبی می‌دانست که خودشان شخصیتی متفق علیه در میان امت هست و همه چه کوچک و چه بزرگ به خصوص جیل صحابه به بزرگواری و جایگاه عظیم فرزند فاطمه (رض) آگاه و آشنایند و اگر ایشان به خلافت بر گزیده شوند، قطعاً وحدتی را که برادر بزرگوارشان امام حسن (رض) پایه گزاری کرده بود همچنان مستدام می‌ماند و از هر گزندی حمایت می‌شد. بر عکس اگر یزید به قدرت می‌رسید امکان عدم موافقه بسیاری از صحابه و یاران پیامبر (ص) و امت اسلامی وجود داشت و این می‌توانست بالقوه عامل تفرقه باشد، امام حسین به این خاطر قیام کرد تا آب را در مجرای درست آن هدایت کند و جلو تفرقه و اختلاف و کشمکش‌های بی فایده بسیاری را بگیرد.
پس در نگاه امام حسین (رض) وحدت امت اسلامی و تماسک و یک‌دستی آن‌ها یک انتخاب استراتیژیک و حساس بود که به امری عظیم از امور امت ارتباط داشت. اگر در اوضاع نا بسامان امت در آن دوران عمیقاً نگریسته شود، این امت دیگر تاب و توان تحمل اختلاف و تفرقه‌ای دیگر را نداشت و اگر خدای ناکرده چنین اختلافی بروز می‌کرد، یقیناً که اساس و بنیاد امت با نیستی مواجه می‌شد به خصوص که بسیاری از شخصیت‌های بزرگ اصحاب و یاران پیامبر(ص) با گذر عمر، به دیار آخرت شتافته بودند و عدم وجود آن‌ها و محروم بودن امت از سایه لطف، احسان و مدیریت سالم‌شان این امت را بیشتر در معرض خطر قرار می‌داد.
حالا نیز امت اسلامی گرفتار سراشیب‌های خطرناکی شده است. تمام کسانی که پیرو حسین بن علی (رض) هستند چه شیعه و یا سنی باید در مقام اقتدا به این سرور و سردار جوانان اهل بهشت آستین همت را بر زده حفظ وحدت و یک‌پارگی امت اسلامی را در سرلوحه اهداف و برنامه‌های خود قرار دهند و از بذل هیچ غالی و نفیسی در این راه دریغ نورزند. آن‌ها باید بدانند امام و پیشوای شان که امام و پیشوای تمام امت اسلامی است، به خاطر حفظ وحدت قیام نمود، نه به منظور تفرقه و اختلاف و هیچ کس نباید حادثه کرب و بلا را بُن مایه چنین تفرقه‌ای قرار دهد و در ساز اختلاف بدمد و بر طبل منازعه بکوبد که اگر چنین کند آب به آسیاب دشمن می‌ریزد و روح بلند و ملکوتی سیدنا حسین بن علی (ع) را ناشاد می‌سازد.
