آوای سنت : وقایع داخلی اخیر اسرائیل و بازتاب آن درخارج باعث طرح یک سوال اساسی در رابطه با آینده اسرائیل شد.
به گزارش سرویس ترجمه آوای سنت ، در واقع پاسخ به این سوال با محورها ومتغیرهای بین المللی و منطقه ای زیادی پیوند خورده است که هر کدام به طور جداگانه در پاسخگویی به این سوال نقش دارند.اجازه دهید از متغیر بین المللی شروع کنیم،شاید مهم ترین رویدادی که برآینده رژیم اشغالگراسرائیل تأثیر می گذارد،جنگ روسیه واوکراین است.
صف آرایی اسرائیل دراردوگاه غربی مانع از اتخاذ موضع بی طرفی در این جنگ شدکه نقطه عطفی تاریخی درروابط روسیه و اسرائیل بود.
به ویژه اینکه این روابط درسال ۱۹۵۳ به دلیل آتش زدن سفارت شوروی درتل آویو توسط اسرائیلی ها وچرخش کامل اسرائیل به سمت ایالات متحده به عنوان یک چتر امنیتی.قطع شده بود.
پس از جدایی دوم (یعنی پس از جنگ ژوئن ۱۹۶۷)، نشانه هایی از یک مشارکت استراتژیک ظاهر شد.روسیه عمداً چشم خود را بر حملات اسرائیل به سوریه بست، اگرچه این حملات به منافع و پروژه راهبردی این کشور درسوریه لطمه زد،اما مداخله اسرائیل درجنگ اوکراین و کمک مالی و نظامی به زلنسکی،رئیس جمهور اوکراین، این رابطه را به تنش کشاند.
ازسوی دیگر وبرای جبران کمبود پدافند هوایی به سبب خروج سامانه های اس۳۰۰ روسیه از سوریه که با هدف استفاده درجنگ اوکراین صورت گرفت،ایران اعلام کرد که قصد دارد برای مقابله با حملات اسرائیل سامانه ۱۵ خرداد را به سوریه تحویل دهد.
به نظر می رسد روسیه تحویل این تسلیحات را به فال نیک بگیرد،هیچ کس نمی تواند انکار کندکه اسرائیل همچنان حملات هوایی علیه سوریه انجام می دهد،به ویژه حملات اخیر به فرودگاه حلب،اما به نظر می رسد این حملات برای جلوگیری از ورود سامانه های پدافند هوایی به سوریه است.به نظر می رسد تیره شدن روابط روسیه و اسرائیل چراغ سبزی به تهران و دمشق برای پاسخ به حملات اسرائیل است.
در سطح منطقه ای نیزنباید ونمی توان تأثیر زلزله سیاسی تاریخی که پس از آشتی عربستان و ایران روی داد،را بر آینده اسرائیل انکار کرد.
ایالات متحده از یک طرح پیچیده برای تقویت تل آویو در خاورمیانه استفاده کرد.این طرح توسط رئیس جمهور سابق ترامپ با خروج از توافق هسته ای ایران آغاز شد که مفاد آن ممانعت از دستیابی تهران به بمب هسته ای است.
سپس ایالات متحده شروع به ترویج تئوری توطئه بر اساس این واقعیت کرد که اولین دشمن ایران است، نه اسرائیل.و اینکه ایران تهدیدی برای کشورهای عربی است.سپس مرحله آخر فرا می رسد که کشورهای عربی را به عادی سازی روابط با اسرائیل سوق داد.
درواقع، ایالات متحده موفق شد برخی ازکشورهای عربی را به سمت عادی سازی روابط با اسرائیل سوق دهد،اما این طرح با وتوی عربستان مواجه شد.
زیرا عربستان سعودی شاهد تحولات عمیقی درسطح سیاست های خارجی بود که به معنای تلاش برای ایجاد تعادل بین قطب های جهان یعنی محور غربی (با نمایندگی اروپا و آمریکا) ومحور شرقی (به نمایندگی روسیه و چین) است.بنابراین لازم بود سیاست خارجی و کارت بازی این کشوربه طور جامع بازنگری و سود و زیان عادی‌سازی روابط با اسرائیل یا احیای روابط با تهران ارزیابی شود.
بر این اساس،ریاض به دلیل امتناع از هرگونه اقدام نظامی درآینده علیه تهران، چه از سوی آمریکا و چه از سوی اسرائیل،بازگرداندن روابط با تهران را انتخاب کرده است،زیرا ریاض مستقیماً تحت تأثیر این جنگ قرار می گرفت.
ازسوی دیگر، به نظر می رسد روابط بین اسرائیل و کشورهای عربی که با اسرائیل رابطه دارند به دلیل سیاست های نژادپرستانه وتوسعه طلبانه به سمت تنش پیش می رود.
امارات متحده عربی درنظر دارد سطح نمایندگی دیپلماتیک با اسرائیل را کاهش دهد و به سفارت خود دستور دهد که از هیچ یک از وزرای اسرائیلی که در عملیات های نژادپرستانه و تشدید فضای سرزمین های اشغالی نقش دارند،استقبال نکند.
اردن نیز تقریباً به این باور رسیده است که رژیم اشغالگر اسرائیل نه تنها رفتار خود را تغییر نمی دهد، بلکه اوضاع به سمت بدتر شدن پیش می رود، به خصوص اینکه اسرائیل و وزرای نژادپرست آن نتایج اجلاس عقبه را نادیده گرفتند و برای همه روشن شد که اسرائیل خواهان یک روند صلح پایدار نیست،بلکه بیشتر به دنبال حل مساله فلسطین بر اساس نقشه ادعایی اسرائیل وسپس اشغال سرزمین های عربی است،قوی ترین سند برای این موضوع، نقشه ای است که اردن تا اسرائیل را شامل می شود.
در نتیجه، کسانی که معتقدند شرایط منطقه‌ای و بین‌المللی تأثیری بر آینده اسرائیل و سیاست‌های داخلی و خارجی آن نمی‌گذارد،آگاه نیستند.
زیرا این شرایط امروز به طور مؤثری به تغییر شکل روابط خارجی و توان دفاعی آن کمک می‌کند.کاری که کشورهای عربی و جناح های مقاومت فلسطین باید انجام دهند این است که برای رویدادهای پیش رو آماده شوند،به ویژه اینکه رویارویی نظامی ممکن است تنها گزینه مقابله با تهدیدات اسرائیل،چه در سطح منطقه ای و چه داخلی درسرزمین های اشغالی باشد.
