آوای سنت : عید واژه ایست که همه ی ما با آن مأنوس هستیم. وقتی کلمه “عید” به زبان می آید، به روز شادمانی تعبیر می شود؛ “عید” یاد آور خنده ها و روزهای خوش گذشته هست.
برخی چندین ماه قبل، به فکر تهیه لباس زیبا و خرید گوسفند قربانی هستند؛ انگار آمدن “عید” خاطر هیچ کسی را نمی آزارد و هیچ یکی واهمه ای نسبت به آن ندارد.
آیا واقعا چنین است؟
اکنون که شاهد “عید قربان” هستیم و میلیون ها گوسفند ذبح می شود، آیا می توان گفت، همه امت اسلامی از شادی عید برخوردارند؟
برای همه عید است یا …؟
عید چه کسی؟ عید ثروتمندان یا عید تمام امت اسلامی؟
آیا واژه “همه” بر فقرا و قشر تهی دست جامعه نیز صادق می آید؟
آیا فقرا، در شادمانی عید سهمی دارند؟
آیا تا به حال از پسر بچه یتیم پرسیده ایم: آیا عید تا خانه شما هم آمده است؟
متأسفانه امروزه، عید فقط برای قشر ثروتمند و صاحب مال معنا دارد، نه فقیری که شب را با اهل و عیالش در حالت گرسنگی صبح می کند.
برای برخی از فقرا “عید” فقط بر غم و اندوه شان می افزاید؛ زیرا نه توان خریدن لباس و کفش برای زن و فرزندانشان را دارند، نه توان خرید گوسفند!
پدر چگونه لبخندی بر لب داشته باشد، در حالی که فرزندش در جمع سایر بچه ها، پا برهنه و یا با کفش های کهنه و پاره پاره ایستاده، از شرم سرش پایین افتاده است!
چگونه لبخندی بر لب داشته باشد “حال آنکه همسرش به خاطر نداشتن لباس نو، نمی تواند در جمع بقیه زنان حضور داشته باشد؟
چگونه بخندد در حالی که فرزندانش شب را با خوردن نان خشک می گذرانند و از طرفی، بوی کباب از منزل همسایه به مشام شان میرسد؟
چگونه با فرا رسیدن عید، امید لبخندی داشته باشد، حال آنکه همسایه اش برای یک ماه آینده اش، گوشت ذخیره می کند ولی فقیر فقط با بوی غذا و کباب های صبح و شام شان، رنج می کشند؟
پدر چگونه بخندد در حالی که با محض واردشدن به منزل، فرزندش می گوید: “بابا جان، چرا ما قربانی نداریم؟ مادر چرا من مانند بقیه دوستانم لباس نو ندارم؟!
چگونه بخندد در حالی که… .
پس بیاییم فقرا را در شادی هایمان سهمیم کنیم و به جای اینکه گوشت قربانی را برای چند ماه آینده ذخیره کنیم، آنرا به فقرا بدهیم تا ثواب آن مضاعف گردد.
به یک لباس اکتفا کنیم و دومی را هدیه برای همسایه ی فقیر بفرستیم.
به جای خرج و مخارج بیهوده، ضروریات بچه های یتیم و بی سرپرست را بر آورده کنیم تا لبخندی را بر لبانشان کاشته باشیم.
در عوض بوی کباب، حصه ای از خود کباب و غذا را به آنها برسانیم.
بیاییم انسانیت را احیا کنیم!
بیاییم اشک و غم را، به مروارید سرور و شادمانی مبدل نماییم.
به امید آن روز.
بنی آدم اعضای همدیگرند/
که در آفرینش ز یک گوهرند.
چو عضوی به درد آورد روزگار/
دیگر عضوها را نماند قرار.
