آوای سنت : جهان همواره محل تضاد و برخوردها بوده است. گاهی بخاطر یک کج‌فهمی و یا سوء برداشت میلیون‌ها انسان فدا شده‌اند و چنان آرامش از جهان رخت بربسته است که هیچ کس در هیچ جا احساس آرامش درونی و روانی نکرده است. و معمولا عقلای جهان هر چند به ظاهر در پی این بوده‌اند که بشر را به سوی آرامش و یکسویی فراخوانند؛ اما این هم بسته به منافع و شرایط آنها داشته است.
چه بسا افرادی در برهه‌ای از تاریخ جزو خون آشام‌ترین و بی‌رحم‌ترین‌ها بوده‌اند، اما در برهه‌ای دیگر پرچم سفید صلح و نوع دوستی را در دست داشته و کوی به کوی و برزن به برزن ندای « نهال دوستی بنشان که کام دل ببار آرد » را سر می دهند
یکی از تجربیات بشر و ابتکارهای وی که تا حدودی موفق بوده اعلان روزها و مناسبت‌های مشخص و معین برای گرامیداشت و پاسداشت‌ها بوده است. مثلا روزی به عنوان «روز مادر» روزی به عنوان «روز زن» و روزی به عنوان «روز کودکان» و روزها و عناوین متعدد که اگر سری در تقویم داشته باشید، کمتر روزی را خالی از این مناسبت‌ها می‌بینید.
در مورد خوب و بد بودن این راهکار نیز نظریات مختلف و متعددی وجود دارد؛ مثلا برخی تمام قد از این مسئله دفاع می‌کنند و برخی بالکل منکر مفید بودن این هستند و عده ای با مناسبت‌هایی موافق هستند که با ملیت آنها تضادی ندارد و مناسبت‌هایی که با ملیت یا قومیت آنها معارض باشند، را نمی‌پذیرند. بانیان این ابتکار ادعا دارند که ما در صدد این هستیم تا روحیه‌ی نوع‌دوستی و مسالمت‌آمیزی را در بشر بپروریم.
از نگاه اسلام و مکتب رحمانی آن، همه مخلوقات خدا قابل احترام و ترحم می‌باشند و به هیچ یک از آنها نباید کوچکترین ظلم و تعدی صورت بگیرد. مگر در روایت‌های رسول خدا -صلی الله علیه وعلی آله وسلم- نیامده است که حتی به حیوانی که قصد ذبح آن را دارید، رحم کنید و ابزار و امکانات به نحوی باشد که کمتر اذیت شود؟ و مگر نامه‌ها وسفارش‌های رسول خدا صلی الله علیه و سلم به فرماندهان جنگ را که تاریخ نقل نموده، نخوانده‌ایم که از حمله به زنان و پیرمردان و کودکان و قطع درختان و صدمه وارد کردن به محصولات کشاورزی باز داشته‌اند.
نکته دیگر اینکه معمولا هر فرهنگ و مکتب سعی بر این دارد تا به مرور زمان و با استفاده از تجارب و تلخی و شیرینی روزگار، خودش را غنی کند. و دقیقا این همان تز و روشی است که فرهنگ غرب در پی گرفته است. چنانکه تاریخ، واضح ترین دلیل بر خون آشامی و درنده خویی آنان است. هیچ جای تاریخ را نمی‌توان یافت مگر اینکه غرب با چکمه‌های خونین و چپاولگری خود آنجا دیده می‌شود.
متاسفانه امروزه اکثر قاطبه جهان اسلام با پیروی از فرهنگ مسیحیت و یهودیت سعی در بروز نشان دادن خود می‌کنند و این نه تنها نشان پیشرفت نیست بلکه بیانگر عدم آگاهی نسبت به آموزها و فرامین وحیانی و آسمانی اسلام می باشد.
علامه مصطفی سباعی در مورد این روزها و مناسبت ها می‌نویسد: ما مهربان‌ترین طیف و گروه برای جامعه بشری بوده‌ایم و ما به مراتب خیرخواه‌تر از غربی‌ها برای بشر هستیم، ولی متاسفانه به حدی رسیده‌ایم که آنها دارند برای ما در مورد حقوق انسانی صحبت می‌کنند وغربی‌ها روزها و ایامی را به مناسبت‌هایی از قبیل روز کودک و روز زن و دیگر مناست‌هایی را مشخص کرده‌اند و این برای این است که به ما بفهمانند که فرهنگ آنها بالاتر و مترقی‌تر از فرهنگ ما است. آنها در صدد فریب ما هستند و متاسفانه افراد نا آشنا به فرهنگ اسلامی و کم دانش ما را گمراه نموده اند./ السیره النبویه ۱۴۳
تنها کسی که می تواند ما را آگاه کند، و هشیارمان سازد تا مبادا فریب این طرح و ایده را بخوریم؛ خودمان هستیم و به تجربه علمی و عینی ثابت شده که هیچ گاه جهان غرب قدمی که حاوی نفع برای بشر باشد را برنداشته است. به قول سعدی-علیه الرحمه-:
عاقبت گرگ زاده گرگ شود /گرچه با آدمی بزرگ شود.
عصمت الله پورمحمد تیموری
