آوای سنت : اسلام هراسی یا همان Islamophobia در زبان انگلیسی، به معنی ترس از اسلام است.
این ترس دو بُعد دارد:
– بُعد عمومی: برخی از مردم جهان، با توجه به اخبار و گزارشاتی که از کشورهای اسلامی در مورد انفجار و کشتارهای بی رحمانه، و ظلم و ستم آشکار، و نا دیده گرفتن حقوق انسانها، و از این قبیل میبینند و میشنوند، دچار اسلام هراسی میشوند. آنها گمان میکنند اسلام چنین چیزی است که میکُشد و میبندد و نابود میکند و ویران میسازد.
– بُعد دولتی و سیاسی: برخی از دولتهای سلطهگر جهان، از تشکیل یا قدرت گرفتن دولتی مقتدر برای مسلمانان در هراسند، زیرا تجربههایی که از قدرت داشتن مسلمانان نزد آنها از گذشتههای تاریخ اسلام وجود دارد، آنها را دچار هراس نموده که اگر انتشار و گسترش اسلام در همین شکل فعلی ادامه یابد، یا نگاه تودههای مردم جهان به سوی این دین حنیف بیشتر جلب شود، میتواند راه را برای تشکیل یک قدرت بزرگ اسلامی هموار سازد، به خصوص که جاذبیتهای این دین محل توجه عموم مردم جهان، به قطع نظر از ملیتها و کشورهای آنها بوده است. روی این اساس تلاش مینمایند تا بر اسلام هراسی دامن بزنند و نگذارند چهره حقیقی و واقعی این دین حنیف و مهربان به جهانیان معرفی شود.
در این شکی نباید داشت که قسمتی از بار مسئولیت اسلام هراسی بر عهده گروههای و احزاب اسلامی است که بر وفق برداشتهای غلط و تندروانه خود موجب بدنامی اسلام میشوند، اما این به معنی آن نباید باشد که تلاشهای مذبوحانه رسانههای کذوب و جعل کار و دولتهای سلطهگر را که در این عرصه انجام میشود، نادیده بگیریم.
اتفاق جالب این روزها که میتواند تا حدی فوبیای اسلامی را مهار کند، برگزاری مسابقات جام جهانی در یک کشور اسلامی است. قطر کشوری اسلامی و کوچک در حاشیه خلیج فارس میزبان این مسابقات است.
امروزه بازی فوتبال مرز ادیان، ملیتها، کشورها، سیاستها و همه چیز را در نوردیده، و تبدیل به یک بازی جهانی شده که در اطراف خود، گروههای مختلف انسانی را به قطع نظر از دین و مذهب و فکر و اندیشه و کشور و سیاست و اقتصاد و غیرهشان جمع مینماید، و این فرصت خوبی را فراهم میکند تا مردم جهان به واقعیتهای عینی فکری و فرهنگی جوامع مختلف از جمله جامعه اسلامی و ارزشهای بر خاسته از آن نگاهی ژرف داشته باشند. که این البته بر میگردد به خود کشورهای اسلامی که با استفاده از فرصت به میان آمده گامی مؤثر و مفید در این راه بر دارند.
خوشبختانه کشور قطر در این عرصه نسبتاً خوب عمل نموده است، اگرچه امکان داشت که بهتر عمل شود. آغاز بازیها با تلاوت آیاتی از قرآن کریم، آنهم آیهای که همه بشر را از یک اصالت معرفی میدارد، جالب توجه بود. طنین این آیه که فضای استادیوم بزرگ را سرشار از رحمت الهی نمود: «یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاکُم مِّن ذَکَرٍ وَأُنثَى وَجَعَلْنَاکُمْ شُعُوباً وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقَاکُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ خَبِیرٌ» [الحجرات،۱۳] (ای مردم! ما شما را از مرد و زن آفریدیم و شما را شعبه شعبه و قبیله قبیله ساختیم تا یکدیگر خود را بشناسید، همانا برگزیده شما نزد خدا پرهیزگار ترین شماست، همان خداوند (ج) دانا و با خبر است).
در کنار این قطر برنامههای خوب دیگری را نیز روی دست گرفته است. دعوت از دکتور ذاکر نایک داعی مشهور هندی تبار جهان اسلام برای سخنرانی، تزیین جادهها و مسیرهای منتهی به استادیومها با احادیث نبوی، آنهم احادیثی که بزرگترین معانی و ارزشهای انسانی را با خود دارند، و از این قبیل، تا حد زیادی میتواند از حدّت و شدّت اسلام هراسی بکاهد. به خصوص که این بار این مسابقات، در یکی از کشورهای اسلامی برگزار شده، و جهانیان، آنانیکه نگاه و تصوراتشان برگرفته از حواسشان است، میتوانند به این درک برسند که آنگونه که ترویج میشود، اسلام موجب هراس نیست. اسلام دین رحمت و شفقت و انساندوستی و مهربانی است، و نباید کسی اسلام را از دریچه دروغ پردازیهای برخی از رسانههای مغرض بازشناسد.
این تجربه خوبی برای کشورهای اسلامی است. میزبانی قطر که یکی از کشورهای کوچک اسلامی در حاشیه خلیج فارس است، نشان داد که مسلمانان میتوانند از همچو مسابقات به خوبی میزبانی کنند. دولتهای حاکم بر سرزمینهای اسلامی باید بیشتر متوجه باشند و حق مسلمانان را در میزبانی همچو مسابقات پُرشور و هیجانی مطالبه نمایند، و از این طریق به معرفی ارزشهای والای اسلام، این دین حنیف و معتدل که بهترین معانی انسانیت را با خود دارد، بپردازند و نگذارند دسیسهها و مکرهای مکاران، اسلام هراسی را ایجاد و تقویت کنند.