آوای سنت : آب در هر نوع فعالیت اقتصادی و کل حیات عنصر اصلی است. سال ۹۹ به دلیل شیوع کرونا و کمبود بارش چندان خوشایند نبود. همه ی ما میدانیم که بارشها کمتر شده و نگرانی واکنشی طبیعی می باشد. این احساس خطر عده ای را به سمت یک راهکار سنتی(نماز باران) سوق داد. برای پاسخ به این نگرانی بجای مردم، مسئولان چه راهکاری در پیش خواهند گرفت؟
دسترسی به آمار در سطح شهرستان و گرفتن اطلاعات از مسئولان محلی بقدری دشوار و ضد انگیزه است که هر علاقمندی را منصرف میکند. با این وجود، آمار نشان میدهد که میزان بارشها، کاهش ۲۰ درصدی داشته است از طرف دیگر سرانه مصرف آب افزایش یافته است. متوسط مصرف در شهرهای ایران ۲۲۴ لیتر (ایرنا، ۹۹.۷.۱۱) اما متوسط مصرف در کرمانشاه ۲۲۶ لیتر برای سال ۹۸ و پاوه با ۲۴۳ لیتر و جوانرود بیش ۲۵۵ لیتر (سالنامه آماری ۱۳۹۸) این آمار نشان میدهند که الگوی مصرف چندان منطقی نیست.
با توجه به این آمار و مشاهده میدانی نگارنده، به نظر میرسد الگوی مصرف ما، چندان صحیح و منطقی نمی باشد. در زمانی نه چندان دور اورامانات پر بود از چشمه ها ی فصلی و دایمی و میزان بارشها بیش از ۶۵۰ میلی متر در سال بود(سال ۹۹ پاوه نسبت به دیگر شهرستانها بیشترین میزان بارش برخودار بوده است) شاید به همین علت، ما نگاه اقتصادی به آب نداشته و با خیال راحت شیرهای آب را باز میکنیم. با کمال تاسف اکنون اینگونه نیست و کمبود آب امکان تعارضهای فردی و گروهی را افزایش خواهد داد. تابستان امسال آب کالای گرانبهای خواهد شد.
هر کسی تبیینی از کمبود آب دارد : عده ای آن را به گناهان و نوعی عذاب الهی تعبیر میکنند و عده ای به دنبال راهکارند و از مدیران توقع چاره جویی دارند. در کنار راهکارهای عملی و علمی که مسئولان لازم طراحی و اجرا کنند ما هم باید در رفتار مصرفی خود تجدید نظر کنیم. اگر ما نماز باران بخوانیم اما در عین حال الگوی مصرف خود را تغییر ندهیم و در مصرف آب دقت نکنیم چه بسا این مشکل تداوم یابد و آن نماز و اشک درد را درمان نکند.
لازم است در کوچکترین رفتار خود تجدید نظر کنیم تا این نعمت بی بدیل، جوابگوی نیاز همه مردم باشد. بهتر باور کنیم آب مهمترین عامل تولید و حیات است. شاید این خشکسالی پیامی دارد: «درست مصرف کردن و حفاظت از طبیعت/ هم اندیشان نیوز
