احکام روزه مسافر در ماه رمضان
آوای سنت : پرسش و پاسخ رمضانی – پاسخ دهنده: دکتر عبدالمجید صمیم دکترای فقه اسلامی
سوال : مسافری بودم که به روستایی دور افتاده با پای پیاده سیر می‌کردم، در حالی که روزه داشتم. تشنگی بر من به حدی غلبه کرد که احساس می‌کردم هر آن دارم می‌میرم، چشمانم جایی را نمی‌دید و بر حیات خود بیمناک شدم ازینرو مجبور شدم روزه خود را افطار کنم. اکنون بر من چه چیزی لازم است؟
پاسخ
بعد از حمد خدا(ج) و درود بر محمد مصطفی(ص)
اولاً برای کسی که به مسافرت می‌رود و از محل اقامت خویش به اندازه نود کیلومتر دور می‌شود، این اختیار وجود دارد که روزه خود را بخورد با بگیرد.
در ثانی هر گاه انسان احساس کرد که تشنگی یا گرسنگی بر او به حدی فشار آورده که سبب هلاکتش می‌گردد، یا این گرسنگی و تشنگی اتلاف عضوی را در پی دارد، بر چنین شخصی لازم است روزه خود را افطار کند و این روز را بعداً قضا بیارود و بر او کفاره‌ای نیست.
