آوای سنت : در نخستین روزهای رمضان امسال متن کوتاهی برگرفته از سخنان و توصیه‌های رمضانی مفتی قاسمی را خواندم که با زبانی ساده، اما صفای باطن به ما زنان خانه‌دار توصیه کرده بود در ماه مبارک رمضان برای کارهای خانه برنامه‌ریزی داشته باشیم و سعی کنیم خود را زودتر از کارهای آشپزخانه فارغ کرده و قبل از افطار به دعا و نیایش مشغول شویم تا از برکات این ماه بی‌بهره نمانیم.
در توصیۀ استاد دو نکته برای من حائز اهمیت بود. یکی ریزبینی و نکته‌‌سنجی ایشان در امور خانه و تأکید ایشان بر برنامه‌ریزی صحیح در انجام کارها بود و دیگر اینکه از ما زنان خانه‌دار یاد کرده بود. ماهایی که کم از ما یاد می‌شود و معمولاً چنان سرمان شلوغ است که به تهذیب و ارتقای فکری، علمی و عملی خود فکر نمی‌کنیم.
از آن روز تصمیم گرفتم طبق توصیۀ استاد برای انجام امور خانه برنامه ریزی کنم تا بتوانم دقایقی پیش از لحظات ملکوتی اذان و افطار به دعا و مناجات مشغول شوم.
اخیرا برای آماده کردن افطار زودتر دست به کار می‌شوم. در حین کار چشمم به عقربه‌های ساعت است. معمولاً بیست دقیقه مانده به افطار همه چیز آماده می شود و من می‌توانم دست از کار بکشم و گوشه‌ای خلوت می‌کنم. کم‌کم همه اعضای خانواده در کمال سکوت و آرامش دور سفره می‌نشینند و دست به دعا می‌شوند. دعاهایی از جنس رمضان، طلب مغفرت و رحمت الهی.
معتقدم برکات و آثار دعا در قلب‌ها نفوذ می‌کند و در چهره‌ها آرامش می‌آفریند. دعا از جایگاه ویژه‌ای نزد ما زنان برخوردار است. می‌توانم بگویم بیش از مردان، طوری که ما آن را یک اکسیر شفا‌بخش می‌دانیم. بر این‌اساس معتقدم توصیۀ استاد با نگرش ما به دعا و نیایش رابطۀ تنگاتنگی ایجاد می‌کند و در شرایط بحرانی زندگی این رابطه خودش را بیشتر نشان می‌دهد.
انسان همیشه به یک راهنما نیاز دارد و بهترین راهنما که رهنمودهایش سرشار از پند، اندرز، حکمت و موعظه است “قرآن مجید” است. سپس انبیا و جانشینان آنان، یعنی علمای ربّانی هستند که با تأسی از کلام پاک الهی هادی و راهنمای انسانها در مسیر زندگی‌اند.
