قرآن کتاب انسان ساز برای جامعه بشری
آوای سنت: خطیب مسجد جامعه آقا صاحبان جکان هرات منظور نزول قرآن کریم را برای تبدیل و تغییر انسان ها دانست.
به گزارش آوای سنت، سید توفیق منور با اشاره به پایان ماه رمضان از آن به عنوان مدرسه انسان ساز یاد کرد و گفت: کسانی که از رمضان نصیب نبردند گروهی هستند که در طول یک ماه گذشته طریقه معصیت و گناه در پیش گرفتند و از این رو مورد شفاعت قرآن کریم قرار نمی گیرند. قرآن کلام گویا از لحظه تولد تا وفات است و همانطور که آن را در رمضان تلاوت می کردیم می بایست پس از این هم دل را به تلاوت آن مشغول بداریم. شیرینی رمضان به این بود که در آن امساک کرده و ضمن ذکر و صلوات دل را به قرآن مشغول نگه بداریم. لذا همه این کارها را در ماه شوال هم می توان انجام داد و همچنین به سوی مسجد شتافته و در نمازهای جماعت شرکت کرد.
مولوی منور منظور نزول قرآن کریم را برای تبدیل و تغییر انسان ها خواند و افزود: جامعه ای که با قرآن عجین شود، هیچ گاه شکست نمی خورد. اگر منشور کشوری بر اساس فرمایشات قرآنی به اجرا در آید غبار نابودی را به خود نخواهد دید. بسیاری از جوامع مدت زمانی پس از تشکیل به ورطه زلالت و گمراهی افتاده اند، چرا که منش و روش آنها برگرفته از کلام خدا و انبیا نبوده است. اگر شیوه زندگی ما به طریقه نورانی رسول مکرم اسلام باشد بلایا و مخاطرات نمی توانند به جسم و روح آسیب برسانند.
نایب خطیب مسجد جامعه آقا صاحبان جکان هرات اظهار داشت: آن حضرت صلی الله علیه و آله وسلم شش روز از شوال را روزه می گرفت. خصوصا سنت است که انسان در روزهای دوشنبه و پنج شنبه روزه بگیرد. روزه برای امت محمدی می باشد و برای ترفیع درجه اهل قرآن و اسلام داده شده است. بیشترین ثوابی که با آسان ترین روش به دست می آید و آن با بندگی الله ذوالجلال ممکن می شود. رمضان ماه ضیافت الله است و در این ماه اگر کسی حتی یک روز هم امساک نکند، کفاره به گردنش واجب می شود، لیکن در شوال و سایر ماه ها روزه گرفتن مستحب می باشد و با برنامه ریزی قبلی می توان از فضائل اعمال بهره مند شد.
مولوی منور تاکید کرد: شخص مسلمان با رفتن رمضان از اعمال، صدقات و خیرات خداحافظی نمی کند. نبی مکرم در اینباره فرمایش می دارد، بهترین صدقه آن است که انسان در عین نیازمندی و صحت جسمانی ببخشد و خود را از عذاب آخرت نجات دهد، حتی اگر با بخشیدن یک عدد خرما باشد.
مولوی منیر تاکید کرد: مومن واقعی باید فرامین رب العالمین را بر حای آورد. کسی که در رمضان طریقه خدایی در پیش گرفته و پس از آن ترک اعمال کند خوشبخت واقعی نخواهد بود. فرامین الله مقطعی و گذرا نیستند و باید در هر روز و ساعت به صلاه و اذکار مشغول باشیم. برای هر قدمی که به سوی مسجد بر می داریم یک ثواب منظور می شود و ملائکه در حق اهل جماعت طلب مغفرت می کنند.
مومنان عابد نماز تهجد با خشوع و خضوع را از یاد نمی برند. بنده حقیقی خدا تواناتر از آن است که تنها در رمضان از گناه و معصیت دور بماند. اگر در رمضان توانستیم با هم نشین بد قطع رابطه کردیم اکنون هم می توانیم از ایشان دور باشیم. شرط مسلمانی را در طول دوازده ماه سال برجای آوریم. خدایی که در رمضان وجود داشت در بعد از رمضان هم وجود دارد. قلب را از دشمنی شستشو دهیم. صله رحم را بکار ببندیم و از باریتعالی بخواهیم گناهانمان را محو و نابود گرداند.
