آوای سنت : بعید نیست که کیف در نهایت زیر بار حمله ارتش روسیه تسلیم شود، اما می توان منتظر مقاومت طولانی بود که ترکیبی از جنگ چریکی و مقاومت منفعلانه باشد. آیا این بار برای پوتین با یک افغانستان جدید روبرو هستیم؟
به گزارش سرویس ترجمه آوای سنت،نویسنده این گزارش روزنامه فیگارو در ابتدا آنچه را که یکی از مقامات روسی در ۱۱ دسامبر ۱۹۹۴ گفت یادآور شد، زمانی که کرملین فرمان حمله به چچن را برای نیروهای خود صادر کرد،گفت که ما ظرف ۴۸ ساعت به شورش پایان خواهیم داد.
اما به گفته نویسنده بمباران هوایی، حملات تانک ها و وقوع بی سابقه خشونت، ۵ هفته طول کشید.روسیه تا ۲۱ ژانویه ۱۹۹۵ نتوانست کاخ ریاست جمهوری گروزنی را کنترل کند و درگیری دو سال ادامه یافت.به دنبال آن درگیری طولانی تر دیگری به وجود آمد و این درگیری تا سال ۱۹۹۹ و تا نابودی گروزنی و کل چچن ادامه یافت،به گفته نویسنده، این بدان معناست که جنگ‌ها نه در گروزنی دیروز و نه در کیف امروز طبق برنامه پیش نمی‌روند.این نویسنده افزود، با این حال، درست است که شباهت بین این دو مورد هنوز ضعیف است، اما وجود دارد.
اولین حمله به کیف، که به نظر، یک حمله رعد آسا بود و با هدف تصرف فرودگاه هوستومیل و سپس انجام حمله در مرکز پایتخت برای از بین بردن قدرت سیاسی در آنجا، یا دستگیری یا قتل رئیس‌جمهور اوکراین ولودیمیر زلنسکی انجام شده بود، که با مقاومت نیروهای اوکراین شکست خورد.
وی افزود که برخی از تانک های روسی در دو طرف جاده سرگردان شده بودند و پدافند اوکراین بمب افکن های روسی را سرنگون کرد،تعدادی از جوانان روسی که اسیر شده بودند،ادعا کردند که وارد جنگی شدند که چیزی از آن نمی دانند.
به گفته نویسنده، قابل توجه است که برخی از روزنامه‌های نزدیک به مقامات روسیه جرأت به خرج دادند و مخالفت خود را هر چند به صورت نمادین با جنگ ابراز کردند ، وتظاهرات در حمایت از اوکراین همه کشورهای اروپایی را فرا گرفت و مردم بلاروس با سرود «نه به جنگ» ظاهر شدند.حتی شاخه روسیه پاتریارک ارتدوکس اوکراین که نزدیک به مسکو است، با یادآوری گناه قابیل که برادرش هابیل را به قتل رساند، خواستار پایان دادن به جنگ برادران شد.
نویسنده افزود:هنوز در جستجوی پاسخی برای این سوال است که آیا اوکراین به افغانستان پوتین تبدیل می شود؟
او ادامه دارد، هنوز زود نیست که بپرسیم آیا ولادیمیر پوتین این بار زیاده روی کرده است؟ آیا جنگ در اوکراین برای روسیه یک افغانستان جدید خواهد بود؟ آیا این آغاز پایان دوران رئیس جمهوری است که تزار و سپس دیکتاتور شد؟
به گفته نگارنده،ولادیمیر پوتین با اعلام تشدید تهاجم و گسترش آن به سراسر اوکراین و با فراخوان گردان هایی از چچن برای حمایت از سربازان روسی، از روز چهارم جنگ، فرار به جلو داشته است.او همچنین مانند بسیاری از سیاستمداران در اروپای غربی، میهن پرستی اوکراینی را نیز دست کم گرفته است.
به نظر می رسد روسیه معتقد بود که اوکراین یک کشور مصنوعی و غیرقانونی است، و این امر باعث شد که به گفته نویسنده،در ارزیابی سربازان اوکراینی و مقاومت کل مردم اوکراین دچار خطا شود.
اوکراینی‌ها کوکتل‌های مولوتف را از پنجره‌های منزل به سمت تانک‌های روسی پرتاب کردند و با صدای بلند اعلام کردند که همه آنها پشت سر رئیس‌جمهور خود، ولودیمیر زلنسکی هستند، که او نیز شجاعت و خونسردی بی‌نظیری از خود نشان داد.
به گفته نویسنده، واضح است که اوکراین ۲۰۲۲ با اوکراین در دهه اول قرن بیست و یکم فاصله زیادی دارد، زیرا به کشوری دموکراسی تبدیل شده است، دقیقا به دور از رویکرد کرملین، که اقداماتش قرون وسطایی است.
نویسنده هشدار داد که اغلب به روس ها گفته می شود که اوکراینی ها برادران آنها هستند و بنابراین ثورنیکی گوردادزه کارشناس موسسه بین المللی مطالعات استراتژیک می گوید :اگر ولادیمیر پوتین برای پیروزی در این جنگ مثل جنگ سوریه مجبور شود برای تصرف شهرهای اوکراین آن را به شدت بمباران کند. خطربسیار نزدیک است زیرا اگر مردم روسیه نگران سرنوشت سوری ها نبودند،درباره سرنوشت اوکراینی ها این گونه نیستند.
این روزنامه افزود که از آغاز درگیری روسیه و اوکراین در سال ۲۰۰۴، سیاست های کرملین نتیجه معکوس داشته است.در این مدت نه تنها کیف به دامن روسیه برنگشت بلکه این درگیریها، اوکراینی ها را به غرب، به ویژه به اروپا، نزدیکتر کرده است.ولادیمیر پوتین که روزی خواهان خلع سلاح اوکراین بود، امروز کشورهای اروپایی را می بیند که سلاح های بیشتری به دولت کیف تحویل می دهند.
از آنجایی که همان دلایل منجر به نتایج یکسانی می شود، نویسنده نتیجه می گیرد، شوروی در سال ۱۹۷۹ به افغانستان حمله کرد ونتیجه اش این شد که مسکو پس از ۱۰ سال جنگ و کشته شدن ۱۵۰۰۰ سرباز، مجبور به عقب نشینی از جنگی شد که نتوانست در آن پیروز شود.
شکست در افغانستان به فروپاشی پیمان ورشو و سقوط اتحاد جماهیر شوروی کمک کرد، بنابراین ولادیمیر پوتین در اوکراین از روی غرور می تواند همان راهی را که لئونید برژنف، رئیس جمهور شوروی در افغانستان طی کرد، در پیش بگیرد.
