آوای سنت : خدای تبارک و تعالی این عالم را زیبا آفریده است. زشتی نسبت به زیبایی بسیار اندک و محدود است، آن‌هم در حدی که مرز میان زیبایی و زشتی در نظرگاه انسان نمایان شود، چون خداوند (ج) خودشت زیباست و زیبایی را دوست می‌دارد.
از ابن مسعود (رض) روایت شده که روزی رسول الله (ص) فرمود:
«لا یدخل النارَ مَنْ کان فی قلبه مثقال حَبّه من إیمان، ولا یدخل الجنهَ من کان فی قلبه مثقال حبه من کِبْر»
(به دوزخ داخل نمی‌شود کسی که در قلبش به اندازه یک دانه از ایمان باشد و به بهشت داخل نمی‌شود کسی که در قلبش به اندازه یک دانه کبر باشد).
در این اثنا مردی گفت: ای پیامبر خدا (ص) من دوست دارم لباسم شسته باشد، موی سرم با روغن موی چرب باشد، کفش من نو و جدید باشد، و حتی او از علاقه‌اش نسبت به قمچینش که چگونه باید باشد سخن گفت، سپس پرسید ای پیامبر! آیا این‌ها جزء کبر به شمار می‌رود؟ فرمود:
«لا، ذاک الجَمال، إن الله جمیل یحبّ الجَمال، ولکن الکبر منْ سَفهَ الحق وازْدَرَى الناس». (مسند احمد، ج ۴ ص ۳۶)
(خیر این زیبایی است خداوند زیباست و زیبایی را دوست می‌دارد و لکن کبر سفیه دانستن حق و تحقیر مردم است).
زن یکی از زیبایی‌های منحصر به فرد این عالم و جهان زیباست که توسط زیبای زیبا آفرین آفریده شده است. زیبایی زن از دو جهت است: زیبایی درون و زیبایی برون.
زنان در برون خود زیبا هستند. چهره‌شان، قد و قامت شان، حرکات و سکنات‌شان و خلاطه تمام وجودشان غرق زیبایی است، حتی زنی که خوشکل نباشد نیز زیباست، زیرا هر انسانی زیبا آفریده شده است:
{لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ}التین۴
(ما انسان را در بهترین قامت آفریدیم)
این نادرست است که ما می‌گوییم فلان مرد یا زن نا زیباست. طرح‌ها متفاوت است. بلی اگر خواسته باشیم تفاضل در زیبایی را در دایره انسانی مقرر بداریم، می‌شود گفت این انسان از آن انسان زیبا تر است یعنی آن‌هم زیباست ولی این زیباتر. اما اگر خواسته باشیم زیبایی انسان را با سایر موجودات حتی آهوان و طاووسان و غیره مقایسه کنیم، قطعاً که همان نا زیبا ترین انسان نسبت به آن زیبا ترین موجود دیگر زیباتر است و در عرصه زیبایی پیشی دارد.
بی تردید که در میان نوع انسان اگر مرد به قوت بازو و توان کار و تحمل مشکلات وافر جسمی می‌نازد و امتیاز دارد، زنان در زیبایی و زیبا سازی امتیاز دارند و حق دارند به آن بنازند.
زیبایی زنان تنها به جسم و جسد نیست که به روح و جان نیز هست. این را می‌توان در فکر و اندیشه زنان به وضوح مشاهده کرد. زنان بر خلاف مردان در فکر و اندیشه خود ذاتاً به دنبال ویرانگری نیستند، بلکه آن‌ها به دنبال آبادگری آن‌هم در بهترین وضعیت زیبا هستند. آن‌ها سعی و تلاش می‌کنند خود و جهان را زیبا سازد.
شما در حوزه ذات زن دقت کنید! هر زنی پیوسته به دنبال وسایل آرایش است تا خود را زیبا بسازد. این در فطرت و در عالم غرایز اوست که خود را زیبا بسازد. حتی دختران کوچکی که در سنین بسیار پایین قرار دارند نیز به دنبال آنند تا خود را زیبا بسازند، چه رسد به زنان بزرگ. این‌که یک زن این قدر به فکر آرایش و مکیاج خود است، نشان می‌دهد که قسمتی از فکر و اندیشه زنان را “خودزیباسازی” تشکیل می‌دهد که این هم ناشی از اندیشه‌های زیبایی شناختی آن‌هاست.
زنان معمولاً به زیبایی محیط ما حول خود نیز ارزش و اهمیت قایلند. آن‌ها خانه را زیبا می‌سازند با انواع فرش‌ها، پرده‌ها، وسایل دکوری، مبل‌ها، چیدمان وسایل خانه، انتخاب رنگی خوش و زیبا برای خانه، تهیه غذاهای رنگارنگ و غیره و اگر به آن‌ها سلطه و اختیار داده شود یقیناً که در مقیاسی بزرگتر حتی روستا و شهر و کشور را نیز آباد و زیبا می‌سازند. این در فطرت و در عمق اندیشه و فکر زنان به عنوان یک ودیعه الهی گذاشته شده است.
در مخیله زن به جز در حالات خاص و استثنایی، جز آباد گری و زیبا سازی خطور نمی‌کند. یعنی اکثر زنان پیوسته در آباد گری می‌اندیشند نه ویران گری، در زیبا سازی می‌اندیشند نه زیبا ناسازی. آن‌ها تمام استعداد خود را در این مورد به خرج می‌دهند تا به چنین هدفی نایل آیند.
مردان باید به این خواست زنان احترام بگذارند. آن‌را درک کنند و بدانند که اساس و بنیاد چنین خواستی فطرت و سرشت پاک آن‌هاست که خدای تعالی آن‌ها را بر چنین فطرتی سرشته و آفریده است. هیچ مردی نباید در این خصوص مانع همسر خود شود. بر عکس بر مردان لازم است وسایل آرایش و زینت و زیبایی را برای خانم خود فراهم و تهیه کنند. فقها تصریح می‌دارند که آرایش نمودن بر زنان شوهر دارد واجب و لازم است. آن‌ها به روایتی استناد می‌کنند که روزی زنی نزد ام المؤمنین عایشه صدیقه (رض) آمد و گفت: شوهرم دوست دارد من روی خود را برایش نخ کنم، آیا این‌کار را بکنم؟ ام المؤمنین فرمود: اگر شوهرت به تو می‌گوید این چشمان خود را عوض کن و تو این‌کار را کرده می‌توانی حتماً انجام بده.
با اینحال یادمان باشد در این خصوص غلو و زیاده روی صورت نگیرد طوری که زنان خود را تشبیه به مردان کنند و یا مردان خود را تشبیه به زنان کنند، زیرا پیامبر اکرم (ص) مردانی که خود را به زنان و زنانی که خود را به مردان شبیه می‌سازند مورد لعن قرار دادند، چون زیبایی واقعی مرد در این است که مرد باشد، و زیبایی حقیقی و واقعی زن در این است که زن باشد.
البته دایره زیبایی و آرایش زنان در خانه و نزد شوهر نا محدود ولی در بیرون از منزل محدود است. زنان نباید خود را در کوچه و خیابان آراسته بسازند و در معرض دید مردان هوسباز و چشم چران قرار دهند که چنین چیزی با شأن و شوکت و جایگاه و مقام والای زنان برابری ندارد. این که شریعت بر حجاب توصیه نموده برای حفاظت از این جایگاه و مقام والاست.
