توصیه هایی به والدین در رابطه با استقلال طلبی نوجوانان (بخش دوم)

آوای سنت : از استقلال طلبی فرزند خود استقبال کنید (بخش اول را اینجا ببینید)

با نشان دادن واکنش های شدید و نادرست ممکن است فرزندتان احساس کند که شما مانع رشد شخصیتی او هستید و نمی خواهید او را به عنوان یک فرد بالغ بپذیرید. بهتر است برای کمک به رشد شخصیت آنها به آنها نشان دهید که شما از این رشد و استقلال شخصیتی او خوشحال هستید و از آن استقلال می کنید.

حتی اگر فرزندتان متوجه این رفتار شما نشد بهتر است به طور مستقیم در این مورد با او صحبت کنید.

کنار آمدن با خود

در این شرایط ممکن است برای والدین بسیار دشوار باشد که بپذیرند کودک مطیع و سر به راهشان دیگر آن کودک وابسته دیروزی نیست. پذیرفتن و کنار آمدن با این موضوع که کودکشان دیگر بزرگ شده و طرز فکر و گفتار و رفتارش بسیار تغییر کرده و دیگر وابسته و متکی به والدین نیست بسیار دشوار است.

بهتر است در این شرایط بیشتر بر روی خودتان کار کنید و با این موضوع کنار بیایید. ممکن است از اینکه شما دیگر نمی توانید مانند قبل بر فرزندتان نظارت داشت باشید و مدام او را تحت کنترل داشته باشید بسیار مضطرب و نگران شوید. برای کنار آمدن با این نگرانی ها و نحوه کنترل و مدیریت بهتر این شرایط بهتر است از یک متخصص روان شناس کمک بگیرید.

نظارت های خود را به طور کامل قطع نکنید

در عین حال که باید این تغییرات در رفتار نوجوانان را برای استقلال طلبی آن ها بپذیرید و درک کنید به این موضوع نیز باید توجه داشته باشید که نوجوانان در این مقطع زمانی بسیار آسیب پذیر هستند و هنوز به راهنمایی های شما نیاز دارند.

برای این مشکل بهتر است به جای کنترل و نظارت مستقیم به طور غیر مستقیم آن ها را کنترل کنید. رفتار شما در عین حال باید انعطاف پذیر باشد و به گونه ای باشد که فرزندتان با شما احساس راحتی کند به طوری که هر وقت مشکلی برایش پیش آمد خودش به شما مراجعه کند و از شما کمک بگیرد.

داشتن چنین رفتار و واکنشی با فرزندتان باعث می شود تا او احساس کند شما برایش یک حامی هستید و نه یک مانع که نتواند در موقع لزوم مشکلش را با شما در میان بگذارد. همین خصلت یعنی حمایتگری و سازش و انعطاف پذیری به او کمک می کند تا گرفتار آسیب های اجتماعی نشود.

در چه سنی بهتر است فرزندمان مستقل زندگی کند؟

در اکثر کشور های جهان و از جمله در ایران متداول است که نوجوانان از یک سنی به بعد به طور مستقل و جدا از والدین زندگی کنند. این سن قانونی در بسیاری از کشور ها ۱۸ سالگی است. تا قبل از این سن نوجوان هنوز به حمایت و نظارت والدین خود نیاز دارد و بهتر  است با آن ها زندگی کند.

اما صرف اینکه نوجوان به سن ۱۸ سالگی رسید دلیل بر مجاز بودن او به زندگی مستقل نیست. این امر به عوامل بسیار زیاد دیگری نیز بستگی دارد. عواملی مانند نحوه تربیت و سبک زندگی و اینکه تا چه حد به فرزندتان مهارت های زندگی و کار کردن را آموزش داده اید. بسیاری از افراد به اصطلاح زود بزرگ می شوند اما بسیاری نیز به دلیل عواملی که ذکر شد حتی در سنین بالا نیز قادر به کنترل و مدیریت زندگی به تنهایی نیستند./پایان