نقش بنیادین خانواده در توفیق تعلیم و تربیت
آوای سنت: فعال اهل سنت مکاتب قرآنی، موفقیت در امر تربیت و تحصیل را حاصل زیست سالم در کانون امن خانواده عنوان کرد.
به گزارش آوای سنت، حافظ آق مراد پارسنگ در گفتگو با خبرنگار ما، کودکان را دارای ضمیر پاک، طبعی شاد و انعطاف پذیر خواند و گفت: کودکان خردسال طی مرحله یادگیری از آنچه که در پیرامون شان می گذرد تاثیر می پذیرند و از این رو والدین باید محیط خانواده را به محلی برای رشد و تربیت سالم فرزندان خود مهیا نمایند. معمولا رفتارهای نامناسب والدین با یکدیگر، نگاه چالشی به مشکلات و دامن زدن به مباحث بیهوده، روحیات خردسالان را تضعیف نموده و بازخورد یک واکنش تند می تواند آرامش را از کودک بگیرد. لذا چنین رویکردی در رفتارهای فرزند اثر سوء و مخرب برجای می گذارد. یکی از نکات مهم تربیتی این است که والدین باید با به پستی و بلندی های زندگی برخوردی در خور شان داشته باشند.
به خواسته ها و نیازهای فرزندان متناسب با درک و فهم شان اهمیت داده و امکانات را در حدی که موجب توقعات بیجا نشود، مهیا سازند. مشکلات بیرونی را به درون خانواده بسط ندهند. ناراحتی های شان را بر سر فرزندان خالی نکنند و تا جایی که می توانند از مجادله های اختلاف برانگیز در میان جمع اجتناب ورزند.
حافظ پارسنگ، اختلافات منجر به سردی روابط میان والدین را از اصلی ترین دلایل گوش نشینی و انزواگری در کودکان دانست و افزود: حفظ سلامت جسمی و روحی کودک از وظایف حساس والدین است. اگر پدر و مادر با یکدیگر تعامل و تفاهم نداشته و اصل را بر مرد سالاری یا زن سالاری قرار دهند، بنیان آن خانواده دچار از هم پاشیدگی خواهد شد. زمانی که فرزند ما پا به محیط آموزشی می گذارد، بیش از پیش نیازمند توجه و همراهی در امر یادگیری بهتر دروس می باشد.
کودکان بر اساس غریضه ذاتی شان دلبستگی خاصی به محیط خانواده دارند. پس زمانی که از مدرسه به خانه مراجعت می کنند، متوقع هستند تا به گرمی مورد استقبال قرار گرفته و اهل منزل جویای ماجراهایی شوند که در محیط آموزشی بر آنها گذشته است. به عینه می بینند که وقتی پدر به خانه باز می گردد، همکلامی گرمی میان اعضا رخ می دهد و لذا چنین رفتاری را نیز در مورد خود می خواهند.
این فعال اهل سنت مکاتب قرآنی، موفقیت در امر تربیت و تحصیل را حاصل زیست سالم در کانون امن خانواده عنوان کرد و یادآور شد: تشویق و روحیه دادن عامل پیشرفت تحصیلی در فرزندان است. خواب به موقع و کافی، نهادینه کردن برنامه آموزشی منظم، همراهی در یادگیری دروس، عادت دادن کودکان به پرسش درباره آنچه که نمی دانند و خودداری از تنبیهاتی که باعث ایجاد حس بی اعتمادی و بی اعتنایی در آنها می شود، تضمین موفقیت ها در مراتب بالاتر هستند. فراموش نکنیم که یک کودک چیزی بیش از نیازی که دارد، مطالبه نمی کند، مگر آن که خود میزان توقعاتش را بالا ببریم.
حافظ پارسنگ با بیان این مطلب که تک فرزندی، یک استثناء نیست، تاکید ورزید: اکثر خانواده های دارای تک فرزند به کودک خود بیش از نیاز واقعی توجه کرده و اعتماد بنفس را از او سلب می کنند. اصول تربیتی تفاوتی میان تک فرزندی و با چند فرزندی قائل نمی شود. نباید با این توجیه که تنها یک فرزند از خود داریم، احتیاط را به وسواس تبدیل کرده و از دایره اعتدال خارج شویم. همه امور شخصی فرزند را خود به عهده گرفته و قدرت تصمیم گیری را از او نگیریم. با اشکال تراشی های بی موقع باعث ترسو بار آمدن کودک نشده و از وی یک انسان بهانه گیر، زود رنج و کم حواس نسازیم.
این برداشت را به او تحمیل نکنیم که با دیگر هم سن و سالانش فرق دارد. هر چیزی را که خواست فورا در اختیارش نگذاریم. خروج از چارچوب خانه را به بهانه گرما و سرما خط قرمز و آسیب زا ندانیم. متاسفانه بسیار دیده شده است که برخی افراد در سنین جوانی و به عهده گرفتن مسئولیت زندگی جدید، همچنان به والدین وابسته مانده و این مسئله مشکلات زیادی را به بار می آورد.
