تربیت صحیح فرزندان عامل اصلاح جامعه
آوای سنت: امام مسجد جامع محمد رسول الله بالاده اسالم توجه به تعلیم و تربیت فرزندان را باعث آبادانی جامعه توصیف کرد.
به گزارش آوای سنت، افندی عبدالله راستگو در گفتگو با خبرنگار ما، کمرنگ شدن روابط میان والدین و فرزندان را باعث حذف فرهنگ نصیحت از برنامه زندگی خواند و گفت: در بنیادی که شنیدن نصایح سخت و طاقت فرسا باشد نمی توان جایگاهی برای امر به معروف و نهی از منک متصور شد.
فرزدان در سنین کودکی روحی لطیف و طبعی بی نظیر دارند و به خوبی تربیت می شوند. مضافا یکی از دورانی که فرزندان به کثرت نصیحت پذیر هستند به کودکی بر می گردد و آنها حرف شنوی بیشتری از خود نشان می دهند، لیکن هر چه فرزند بزرگتر شده و از نظر عقلی و جسمانی رشد می کند به دلیل طبع حساس سن نوجوانی نسبت به پاره ای تصمیمات والدین معترض شده و از انجام فرامین سر باز می زنند.
افندی راستگو یکی از شروط تربیت رفتاری فرزندان بر اساس آموزه های دینی را عمل به فرایض و احکام دانست و اظهار داشت: کودکی مناسب ترین دوران برای تربیت وی است. سنی که از رفتارهای پدر و مادر الگو برداری کرده و سعی می کند تا رفتاری مشابه داشته باشد. اصرار کودک برای همراهی با والدین بهترین امکان است تا بتوانیم ایشان را با مساجد و مکاتب آشنا سازیم. فرزند پسر به همراه پدر و دختران به دنبال مادر به مساجد و مکاتب رفته و با فضای دین آشنا شوند. علی الخصوص که بهترین دوستان را هم می توان در مکان های معنوی پیدا کرد.
امام مسجد جامع محمد رسول الله بالاده اسالم، رفتارهای متناقض در محیط خانه را آغاز مرحله سقوط اخلاقی برشمرد و عنوان نمود: تربیت فرزند را از روی تعداد ایشان پایه ریزی نکنیم. گرچه مسلما که تعداد بیشتر اولاد، مسئولیت والدین در امر تعلیم و تربیت سنگین تر می کند، اما متاسفانه برخی مردم تک اولادی را بهانه قرار داده و وی را بی نهایت مورد تکریم و احترام قرار می دهند. بدین ترتیب فرزند به جای آن که حرف شنو و نصیحت پذیر باشد، متوقع بار آمده و در نافرمانی حرف اول را خواهد زد. واضح است که مادران در نقش مربیانی که ارتباط بیشتری با اولاد دارند می توانند ساعاتی از روز را برای تعلیم اختصاص داده و به آموزش مسائل بپردازد.
افندی راستگو متذکر شد: ضمن مدیریت رفت و آمد کودک به مدرسه، آسیب های احتمالی درون خانه را ترمیم کنیم. رفتار خشونت بار با فرزند در همه جوامع عملی نکوهیده و محکوم است. از سوی دیگر نرمش بیش از حد عواقب زیانباری را به دنبال می آورد، پس تا مادامی که در امر تعلیم و تربیت جدیت نداشته باشیم با امر به معروف و نهی از منکر بیگانه خواهیم بود. برای آبادانی جامعه می بایست خانه ای آباد بنا کرد. تا زمانی که نصیحت پذیری در خانه تبدیل به عادت حسنه نشود، دعوت به معروفات را دخالت در کار دیگران پنداشته و بدی ها را جزو مسائل شخصی افراد قلمداد خواهیم کرد.
نصیحت را با تخریب و سرکوب شخصیت اشتباه نگیریم. البته نصیحت باید دلسوزانه، با زبان نرم و چه بهتر دو سویه و در صورت لزوم گفتمانی با همه افراد خانواده باشد. عده ای به جای نصیحت، زبان نیش و کنایه استفاده می کنند که خود از مصادیق منکرات به حساب آمده و موجب گسستگی روابط فیمابین می شود.
