آوای سنت : حامد کرزای رئیس جمهور اسبق افغانستان از جمله مقاماتی است که بعد از تصرف کابل توسط طالبان در این شهر ماند و حاضر به ترک کشور نشد.
شبکه خبر ترک در گفتگویی دیدگاههای این شخصیت افغان را نسبت به تحولات جاری در این کشور جویا شده است.سرویس ترجمه آوای سنت این مصاحبه را تقدیم حضور مخاطبان سایت می نماید.
مصاحبه با حامد کرزی، اولین رئیس جمهور پس از ۲۰۰۱ ، که ۱۳ سال بر افغانستان حکومت کرد، آسان نبود. حتی می توانم بگویم یکی از سخت ترین قرارهایی بود که تا به حال توانستم براى ان وقت بگیرم.
پس از خروج ایالات متحده، رفتار وحدت محور و محتاطانه ی کرزى بار دیگر توجه ها را به خود جلب کرد.
او مانند اشرف غنی فرار نکرد ، در کشور خود ماند و از لحظه تصرف کابل توسط طالبان خواستار آشتی و تفکر با عقل سلیم شد.
در حالی که شایعه شده بود که آنها می توانند به همراه عبدالله عبدالله، رئیس شورای عالی صلح و سازش افغانستان و وزیر سابق امور خارجه و گلبدین حکمتیار، نخست وزیر سابق افغانستان و همچنین رقیب سیاسى او در دولت جدید شرکت کنند، طالبان یک دولت موقت سفت و سخت متشکل از اعضای خود را اعلام کرد.
من درخواست خود برای مصاحبه با کرزی را از طریق دوست نزدیکش آقای “حکمت چتین” قبل از عزیمت به افغانستان ارسال کردم. با این حال، کرزی ترجیح می داد به ویژه پس از تشکیل حکومت توسط طالبان، زیاد در رسانه ها ظاهر نشود.
ایشان با جاهاى دیگر چندین مصاحبه داشته اند، اما با کسی از ترکیه مصاحبه نکرده بودند.
ما برای گرفتن قرار ملاقات در کابل سختی زیادی کشیدیم و افراد های زیادی را واسطه قرار دادیم.
برای این قرار سفر خود را یک روز دیگر تمدید کردیم و سرانجام صبح روز دوشنبه تلفن من زنگ خورد. آقای کرزی ساعت ۱۲:۰۰ در محل اقامت خود منتظر ما بود.
قبل از رسیدن ، از ما خواسته شد تا فهرستی دقیق از تمام وسایلى که همراه خود داشتیم ارسال کنیم.
دقیقاً در ساعت ۱۱:۵۰ صبح، جلوی درب آهنی عظیم اقامتگاه که در مقابل سفارت ترکیه در کابل بود رسیدیم. ابتدا براى ورودمان از درب آهنى با تلفن تایید گرفته شد، سپس کیف ها و تلفن های ما را گرفتند. پس از جستجوی اشعه ایکس وسایل و بدن، به آن ها گفتم که براى ضبط به تلفنم نیاز دارم و توانستم به سختى تلفن خود را از آن ها پس بگیرم .
وسایل همراهمان با لیستی که فرستاده بودیم مقایسه شد، میکروفون ها بررسی شد و در ساعت ۱۲:۱۰ سرانجام در باغ سبز و دنج رئیس جمهور اسبق مشهور افغانستان بودیم.
این جا محیط بسیار سختى است به مانند یک جنگل به ویژه برای کرزى قوی ترین نماد رژیم قدیمی!
ما در مورد شخصی صحبت می کنیم که پدرش ۲۲ سال پیش توسط دو تن از اعضای طالبان ترور شد و با تغییر رژیم، تمام نیروهای مسلح او به اسارت گرفته شد و نیروهای طالبان بر سر کار گذاشته شدند. زندگی بسیار سختی است.
از باغ وسیع و زیبا گذشتیم و به محل کار رئیس جمهور اسبق افغانستان رسیدیم.
گفتند وقتی آقای کرزی آماده شود می آید.
در حالی که همکار فیلمبردارم اُوزگور بالابان در حال انجام تنظیمات بود، من شروع به بررسی عکس های موجود در کتابخانه کردم. اردوغان، عبدالله گل، جورج بوش، تونی بلر، پوتین، مرکل‌و…
عکس های رهبران جهان و کرزی در هر گوشه قرار داده شده بود.
در حالی که مقدمات در حال تکمیل بود، یک مشاور با عجله وارد شد و گفت: “صبر کن، آقای کرزی با تلویزیون نمیتواند مصاحبه کند، ما از دوربین اطلاع نداشتیم، او برای این کار آمادگی ندارد.”
بعد از این همه کار، انتظار و آمادگی هایى که انجام دادیم از خبری که در آخرین لحظه به دستمان رسید ناراحت شدیم درحالى که ما جزئیات وسایلى که همراه خود داشتیم را برایشان ارسال کرده بودیم.
کرزی در حالی وارد شد که ما نتوانستیم مشاوران را راضى کنیم.
وقتی وارد شد، فضا در یک لحظه تغییر کرد. او انرژی فوق العاده ای دارد. بسیار خندان و بسیار پویا.
او گفت” فکر می کنم مشکلی وجود دارد” و ما بلافاصله مشکل خود را توضیح دادیم، از ایشان خواستیم که مشکل را حل کرده و یکبار دیگر دوربین خود را راه اندازی بکنیم.
به هر حال ، این شروع ماجرا بود.
بیایید میکروفون را به حامد کرزی بسپاریم.
اشتباهات تحت عنوان “جنگ علیه تروریسم” انجام شد
س: آقای کرزی، وقتی به گذشته نگاه می کنید، در ۲۰ سال گذشته چه می بینید؟ به نظر شما چرا افغانستان به نقطه مطلوب نرسید؟ آمریکا و ناتو کجا اشتباه کردند؟
ج: افغانستان در ۲۰ سال گذشته پیشرفت زیادی داشته است. در زمینه ی آموزش، پیشرفت چشمگیری در گسترش حقوق مردم افغانستان حاصل شده است. پرچم افغانستان در سراسر جهان برافراشته شد. قانون اساسی جدیدی وضع شد.
میلیون ها مرد و زن بزرگ پرورش یافتند، البته این کار با کمک جامعه بین المللی انجام شد.
افغانستان بار دیگر جای خود را در نقشه ی دیپلماتیک بین المللی باز کرد.
بخش قابل توجهی از کمک ها نیز از طرف برادران و خواهران ما در ترکیه بود. من از این بابت از آنها سپاسگزارم. آنچه در افغانستان اشتباه بود، روندی بود که توسط ایالات متحده و متحدانش تحت عنوان “جنگ علیه تروریسم” انجام شد!
به عبارت دیگر ، بُعد نظامی این روند یک فاجعه برای افغانستان بود. مردم افغانستان رنج زیادی کشیدند.
“زمان و دوره ی ما گذشت ، نامهای جدید و جوانان باید بر سر قدرت بیایند”
س: به نظر شما در آینده چه اتفاقی ممکن است بیفتد؟ صحبت از یک دولت فراگیر بود که شما، عبدالله عبدالله و گلبدین حکمتیار در آن حضور داشته باشید. به نظر شما هنوز امکان پذیر است؟
ج :موضوع ایجاد یک دولت فراگیر بسیار مهم است.
ما در مورد آن با نمایندگان طالبان بسیار صحبت کردیم و اتفاقا بر سر آن توافق هم کردیم. دولت اعلام شده موقت و کوتاه مدت است.
امید ما این است که یک دولت فراگیر که همه مردم افغانستان را منعکس کند در اسرع وقت تشکیل شود، اما این بدان معنا نیست که افرادی مانند من در دولت حضور خواهند داشت، خیر! زمان ما گذشته است.
اکنون ما باید به جنبش طالبان کمک کنیم تا کارها را بهتر انجام دهند، آن ها را در به پیش بردن کشور کمک کنیم اما نباید در حکومت حضور داشته باشیم. این برای ما خوب نیست. اسامی جدید و جوان باید بیایند ، اما باید نماینده تمام افغانستان باشند!
“در شهر هوای هرج و مرج وجود داشت”
س: اکنون می خواهم کمی به روزی که طالبان کنترل را به دست گرفته بودند برگردم. ایالات متحده در حال خروج بود، اشرف غنی رئیس جمهور کشور را ترک می کرد. آن روز چه شد؟ آیا تصمیم گیری برای ماندن براى شما سخت بود؟ چگونه تصمیم گرفتید با عبدالله عبدالله تماس بگیرید؟
ج: لحظه ای که شنیدم رئیس جمهور، اشرف غنی کشور را ترک کرده است، تصمیم گرفتم بمانم. ساعت یک ربع به سه بعد از ظهر بود. تیم محافظ من آمد و گفت که غنی از افغانستان خارج شده است، باورم نمیشد. شوکه شدم. به تیم نزدیکم دستور دادم که در مورد صحت این موضوع تحقیق کنند. در مدت کوتاهی خبر تایید شد. سپس درمورد اینکه چه کارى میتوانیم انجام دهیم مشورت کردیم. سعی کردم برای امنیت به وزارتخانه ها دسترسى پیدا کنم اما بیهوده بود!
در شهر حال و هواى هوای هرج و مرج وجود داشت، بنابراین هم از نیروهای دولتی باقی مانده و هم از نیروهای طالبان خواستم که از منطقه تحت نفوذ خود محافظت کرده و از غارت و سرقت جلوگیری کنند.
از مردم افغانستان خواستم در خانه هایشان بمانند.
پس از آن، با عبدالله عبدالله، رئیس کمیسیون صلح تماس گرفتم و پرسیدم که آیا او در کابل است یا نه؟ خوشبختانه او اینجا بود. او همچنین با آقای حکمتیار تماس گرفت.
باید اعتراف کنم که آن روز بسیار سخت بود.
براى مردم افغانستان ابهام و ترس زیادی وجود داشت، امکان قتل و غارت وجود داشت!
خوشبختانه هیچ کدام از این اتفاقات نیفتاد، نیروهای طالبان به طور مسالمت آمیز اداره کشور را به دست گرفتند.
“من با قدرت به دفاع از حقوق زنان ادامه خواهم داد ”
س: شما فردی هستید که به آموزش زنان و جایگاه آنها در جامعه اهمیت زیادی می دهید. آینده آنها را در این کشور چگونه می بینید؟
ج :من به شدت از مشارکت زنان در جامعه حمایت می کنم.
اگر دختران افغان نتوانند تحصیل کنند، اگر نتوانند در زندگی تجاری و مدیریت شرکت کنند، نمی توانیم پیشرفت کنیم. من با قدرت از حقوق زنان دفاع می کنم و خواهم کرد.
س: اما تحولات اخیر نگران کننده است. طالبان از دختران راهنمایى و دبیرستانی خواست در خانه بمانند.
ج: آنها قطعاً باید در اسرع وقت به مدرسه بازگردند. ان شاء الله، من از این کار عقب نشینی نمی کنم.
س: در مورد اقتصاد چه می خواهید بگویید؟ افغانستان در آستانه ی ورود به یک بحران اقتصادی بسیار جدی است ، کمک های بین المللی قطع شده است، چگونه می توان این مشکل را حل کرد؟
ج: چند کار باید انجام شود. نخست ، دولت کنونی، طالبان و همه افراد دیگر باید آرامش را در این کشور ایجاد کنند، طوری که جوانان تحصیل کرده در کشور بمانند. آنها باید به کار خود برای این کشور ادامه دهند. زن و مرد با هم.
دوم، دولت باید فراگیر باشد و در نظر مردم مشروعیت کسب کند. اگر این اتفاق بیفتد، عرصه ی بین المللی نیز دولت را به رسمیت خواهد شناخت. اگر این اتفاق بیفتد، تولید و تجارت می تواند چرخ های خود را دوباره به کار بیاندازد.
کمک های خارجی یک نیاز اساسی است ، اما ما نمی توانیم با این کمک ها پیشرفت کنیم. ما نیاز به پیشرفت و تولید پول خود داریم. اینها تنها با یک دولت که قابلیت نمایندگى بالایى دارد،امکان پذیر است. با سیستمی که در آن مردان و زنان با هم حرکت می کنند. توصیه من به دوستان طالبان این است که این راه را ادامه دهند.
ناگهان آلچى؛ خبرنگار(ترکیه)
