دعا وسیله قبولی عبادات و طاعات
آوای سنت: مدیر مدرسه دینی زنده جان هرات، دعا را وسیله ای برای درخواست قبولی اعمال صالحه در درگاه الهی توصیف کرد.
به گزارش اوای سنت، مولانا بسم الله امیری در گفتگو با خبرنگار ما، یکی از ارکان گشایش مشکلات و رفع بلایا را دعا به درگاه خدای متعال خواند و گفت: دعا کردن و یاری طلبی از باریتعالی بعد از هر نماز، شکر برای نعمت ها و آغاز کردن سخن و کار با نام الله از سنت های حسنه و رایج در میان مسلمانان است و خصوصا در ایام ماه رمضان اهمیت ویژه ای به دعا، خیرات و صدقات داده می شود.
از جمله نعمت ها، ارتباط با خالق یکتا است که کلید آنها، نماز، قرائت قرآن و دعا می باشند و به هر یک از موارد به طور خاص سفارش شده است. دعا به درگاه الهی جزو تکالیف واجب نیست. بدین مفهوم که اگر شخصی در پایان نماز برای قبولی آن دعا نکند به عبادتش ایراد وارد نمی شود، اما دعا در حقیقت درخواست قبولی برای انجام فریضه ای است که در نامه اعمال به عنوان عبادت منظور می گردد.
مولانا امیری با تاکید بر این مطلب که انبیاء، بسیار به درگاه خدای متعال دعا می کردند، افزود: مطالبه خیر برای امت از خصوصیات پیامبران و افضل ترین ایشان رسول برحق صلی الله علیه وآله وسلم بوده است. درتاریخ سرگذشت فرستاده شدگان اوالاعزم می خوانیم که هر یک از آنها چه در زمان اثبات معجزات و یا اطاعت در انجام ماموریت، چه در وقت امتحان و یا هدایت طلبی برای امت با دعا به الله تعالی متوصل می شدند. از این رو اهل ایمان ارتباط شان را با پیامبر خود مستحکم تر کرده و برای رهایی از مشکلات و گرفتاری ها به ایشان رجوع می کردند.
مدیر مدرسه دینی زنده جان هرات، همچنین افزود: در کتاب قصص انبیاء آمده است که حضرت آدم علیه السلام پس از رانده شدن از بهشت بسیار گریه می کرد و روزها و شب ها از درگاه حق، مغفرت می طلبید. حضرت ابراهیم علیه السلام در قربانگاه دست به دعا شد تا قربانی اش در راه الله مقبول بیفتد.
حضرت صالح دعا کرد تا از دل کوه شتری بیرون آید و نبی مکرم نیز در جنگ بدر با کفار با وجود تعداد یاران اندک، دعا نمود تا نصرت الهی شامل حال گردد.
زندگی سایر انسان ها نیز آکنده از آزمایش بوده و امتحان تنها مختص به انبیاء نبوده است، پس در پیدایش هر مشکل و مواجه با هر مصیبت باید متوجه خالق یکتا شد و فقط از او یاری طلبید.
مولانا امیری یکی از مهمترین دلایل افزایش بلایا و گرفتاری ها در سرحدات اسلامی را در ضعف ایمان دانست و اظهار داشت: ایمان از مجموعه فرایض و سنت ها تشکیل شده است. عمل به یک فرض، جبران فرض دیگر را نمی کند. پس اگر نماز می خوانیم، روزه هم باید بگیریم. زکات را نیز پرداخت کنیم. احوال همسایه را پرسیده و از فقراء دستگیری به عمل آوریم.
جواب سلام فرض است و در تقیسم ارث باید عادل بود. کم اهمیت شمردن هر یک از این فرایض انسان را مبتلا به گناه می کند با این حال می بینیم که به کلیات واجبات توجه صورت نمی گیرد و سنت ها فراموش می شوند.
به جای آنکه آسان به تکالیف دین بپردازیم، آنها را آسان ترک می کنیم. اصول دین را کنار گذاشته و دنیا را عزیز می داریم. بنابر این زمانی که رجوع به الله در برنامه حیات گنجانده نشود در واقع خود را از نصرت الهی محروم کرده و آن زمان مشکلات به افزایش می رسند.
